Het Review en Preview Topic

dankjewel en ik zal proberen om er meer te schrijven als ik nieuwe games koop of als iemand er om vraagt(als ik die game ook heb)

 

@ ruben nl

Devil may cry 4???

 

nee sorry ik hou niet van die japanse games ik weet niet precies of je dat in mijn profiel kan zien, maar ik heb zo'n lijst ingevuld met alle games die ik heb... dus misschien kun je daar wat uit opmaken. Ook heb ik games geleend van vrienden dus die lijst is in het echt denk ik ietsje groter.

ff of topic ik ben helemaal in mn nopjes want ik heb GTA IV net gepreordered!!\o/

 

ok cool...

Wou dat ik tijd en geld had vor gta 4 maar heb beide momenteel niet

Wordt pas mei/juni voor ik er echt tegen aan kan met gta helaas..

 

dat is idd wel erg spijtig... misschien kun je lenen van je ouders ofzo

 

Zoals beloofd een review van Blue Dragon!

Verhaal:

Het verhaal begint wanneer je het dappere maar jonge hoofdpersonage Shu ontmoet, je moet om de controls gewend te raken even wat rondlopen en iets inspecteren.
Dan begint het verhaal pas echt.
In het dorpje van het hoofdpersonage Shu is er al 10 jaar lang een "monster" dat het dorp terroriseert, het is net een grote vin van aarde die door het dorp raast en elke bewoner op zijn pad van vernieling ombrengt, en het dorp noemt dit "monster" dan ook toepasselijk 'The Landshark'
Shu en zijn beste vriend Jiro hebben een list bedacht om deze 'Landshark' inde val te lokken en te vangen zodat hij het dorp geen kwaad meer kan berokkenen.
Echter mislukt hun plan en in een hopeloze poging om het 'monster' te vangen klampt Shu zich vast aan het ding en wordt hij meegesleurd ondergronds naar de basis van 'The Landshark' die eigenlijk een robot is.
Shu en zijn vriend Jiro worden vergezelt in deze basis door een jongedame genaamd Kluke, zij wou Jiro en Shu nog redden van 'The Landshark' maar het mocht niet zijn, ook zij werd meegesleurd in de aarde.
In deze basis maak je kennis met het combatsysteem van Blue Dragon, dit is simpel en clean en dus makkelijk te gebruiken.
Echter, de meeste mensen hebben de 'hard' moeilijkheidsgraad gedownload, ook ik heb dit gedaan omdat op easy (de standaardmoeilijkheid die je zonder download niet kan aanpassen) net iets te simplistisch is.
Nadat Shu en zijn party merken dat het vechten niet zo vlot, worden ze toegesproken door een mysterieuze stem die Shu en zijn party aanmaant om blauwe lichtbollen op te eten.
Eerst weigeren Shu en zijn vrienden dit, maar eenmaal ze als ratten in de val zitten ondernemen ze hopeloos een actie en eten de lichtbollen op.
Zo worden ze veel krachtiger en kan je als speler voor het eerst in de game ook magie gebruiken, van hieruit ontwikkelt het verhaal zich.
Het draait allemaal om 1 'bad-guy' namelijk Nene, die terroriseert het grondgebied waar Shu en zijn huidige en latere party-members wonen.

Graphics:

Blue Dragon is niet het standaard hyperrealistisch afgebeeld soort game, het spel wordt in leve gebracht door 3D-animaties te maken van getekende figuren, dit reulteerd in een soort van Jimmy Neutron-achtige weergave van de characters, het enige verschil met Jimmy Neutron is wel dat dez game mooiere, diepere en fellere kleuren heeft, een beetje Viva Pinata-achtig kan je wel zeggen.
De animaties zijn prachtig tot leven gebracht en van zogehete glitches en frameratedrops heb ik nooit echt last gehad(ik heb ze maar 1 keertje echt opgemerkt en heb inmiddels het spel uit!).
De aanvallen zijn ook prachtig geannimeerd en je ziet echt daadwerkelijk het verschil tussen 'Fire' en 'Fira' als je schaduw vuur spuwt merk je gewoondat hij een grotere straal heeft.
Echter beginnen naar het einde toe deze animaties wel een beetje te vervelen omdat je alles al zoveel keer hebt gezien.


Karakters:

Over de karakters kan ik vrij kort zijn, ze zijn gewoon leuk en schattig!
Alle karakters die je in de wereld van Blue Dragon tegenkomt zien er gewoon snoezig en vaak ook grappig uit.
Hierbij denk ik aan het 4de lid dat zich na ruwweg 7 uur aansluit bij je party, Marumaro.
Dit wezen is echt een enorm schattig dutsje en heeft een erg hoge 'aaibaarheidsfactor', het karakter is bovendien echt grappig.
Je moet dit wezentje helpen en nadat je hem geholpen hebt kom je in zijn dorp dat gewoonweg bomvol zit van wezentjes van dezelfde soort die er best wel leuk uitzien.
De vijanden ben ikzelf ietwat minder over te spreken, toegegeven ze zijn wel vrij mooi ontworpen maar ik vind dat Mistwalker ze een beetje te vaak laat terugkomen, zelfs op de 3de cd kom je soms nog vlinders tegen die gewoon een ander kleurtje hebben dan de vlinders op cd 1.
Het hele wereldje voelt wel als een geheel aan, terwijl je bezig bent jezelf te versterken en allerlei missies vervult voor de lokale bevolking en kenissen van party-members kom je wel leuke plaatsen tegen, van de wildernis tot een zwevende basis tot een knotsgek kasteel of een gebouw waar de schaduwen op de mure kunnen praten!

Combatsysteem en vijandelijke A.I.:

Als ik eerlijk moet zijn over de uitdaging die Mistwalker je oorspronkelijk aanbied moet ik zeggen dat je waarschijnlijk teleurgesteld zal zijn.
Dit moet je niet zomaar aannemen van me uiteraard, ikzelf ben iemand die best wel wat ervaring heeft met turn-based en openworld RPG's, maar zelf m'n kleine neefje van 10 jaar oud kon makkelijk een halfuurtje van me overnemen zonder te sterven als ik het spel speelde op de normale moeilijkheidsgraad.
Ik ben dan ook overnieuw begonnen na het begin gespeeld te hebben op easy, ik heb op xboxlive op de marketplace van Hongkong SAR de patch of update, wat je het ook noemt gaan halen die ervoor zorgde dat ik op hard kon spelen.
Op hard is het spel veel genietelijker voor de meeste mensen aangezien er dan nog enige tactiek nodig is om normale gevechten te winnen. De bosses zijn zelfs uitdagend als je op hard speelt, wat op easy niet echt het geval is.
Genoeg geleuterd over de A.I.
Het combatsysteem zelf is best basic maar het werkt allemaal prima en dus ben ik hier best wel tevreden over, mede ook omdat je je aanvallen kan opladen of 'chargen' zodat ze meer schade berokken en/of minder mana kosten.
Dit is een leuke toevoeging aan het basic turn-based gegeven maar echt een schokkend verschil maakt het niet.


Verhaal: 8/10, niet episch maar best vermakelijk
Graphics: 9/10, erg leuk gedaan.
Karakters: 7/10, een beetje te simplistisch.
Combatsysteem: 7.5/10 , degelijk niet meer of minder
A.I.: 5/10 op easy 7/10 op hard.
Eindscore: 7.8/10, cool maar geen final fantasy
Tevens eerste review die ik ooit maak \o/, don't shoot me als je'm slecht vind

 

Ik vind het wel aardig hoor.
Natuurlijk wel aan paar puntjes van kritiek, zoals dat er soms veel te langen zinnen tussen zitten en dat het soms van het ene naar het andere onderwerp gaat, maar voor de rest is het wel goed. :b:

 

als ik binnenkort wat verder ben in GTA4 ga ik hier ook proberen een review van te maken

 

@ giokeh

Aardige review maar probeer wat losser en soepeler te schrijven.

"maar eenmaal ze als ratten in de val zitten ondernemen ze hopeloos een actie en eten de lichtbollen op."

Let vooral op komma's en lees de review na het schrijven nog even door.

Wat ik persoonlijk altijd doe is de review een weekje laten liggen. Om vervolgens de recensie nog even door te nemen en indien nodig veranderen.

Maar goed, het is je eerste review en props wat dat betreft

Even off topic: Heb je lost odyssey en eternal sonata gespeeld (check anders me review even op pagina 5 geloof ik). Ben wel benieuwd welke game je dan het best vind van die drie (eternal sonata, blue dragon of Lost odyssey)

 

@ cookie x

Er zijn al weer een aantal revies gepost en tis misschien handig om die in de openingspost te plaatsen. Houd de boel wat overzichtelijker.

Weet btw niet of jij daar voor moet zorgen maar goed jij hebt het topic geopend *)

 

@ halo/halflife, dankje voor de raad.
Ik heb inderdaad Eternal Sonata al gespeeld maar de game is niet echt wat ik van een rpg zoek, zit een beetje met een dubbel gevoel bij de game ik zou hem toch een iets lagere score geven als Blue Dragon persoonlijk omdat ik het verhaal in Blue Dragon leuker vind.
Lost Odyssey is momenteel een uurtje of 3 geleden in m'n bezit gekomen en die ga ik dus testen straks, kan je binnen een weekje ofzo m'n eindoordeel wel geven als je dat wil.

 

Heb Lost odyssey binnen een dag of 4 ongeveer uitgespeeld en vond hem gelijk staan aan de final fantasy's van vroeger dus ik denk dat je hem wel dope gaat vinden.... :b:

 

vond FF8 en 9 de beste uit de serie en niet nummer 7 maar ach ik zie het wel, ga er NU mee beginnen

 

Lost odyssey niks voor mij gelijk in de hoek gepleurd

 

Aangezien Cookie dit topic vergeten is heb ik maar de startpost geupdate . En DD... waar blijven jouw reviews nou?

 

Ja, ik had Hordo nog een review sample van The Darkness gestuurd, maar totdat was het niet meer gekomen mede dankzij het opnieuw XP installeren.. ach, ik hoef niet meer verder te praten hehe, ik zal er binnenkort dan wel één schrijven. Eerst even op mijn examens richten.

 

4 maanden over één review doen, kan nooit goed zijn

My bad. Hou het vanaf nu weer bij.

 

Kwam deze net tegen in mijn documenten, dus waarom zou ik het niet posten! Recensie is al meer dan een jaar geleden gemaakt.

 

Ik moet het nog helemaal doorlezen, maar met de conclusie heb je me eigenlijk al overgehaald.

Ik heb zin in een WOII shooter!
Maar mijn beurs niet.

 

Alone in the Dark
Alone in the Dark wordt beschouwd als moeder van de survival-horror games. Na drie prachtige delen, gevolgd door een uitglijder op de PS(1) is het een tijdje stil geweest rond deze franchise. Gelukkig hadden developer Eden Studios en uitgever Atari de moed om de serie nieuw leven in te blazen.

Wat direct opvalt als je Alone in the Dark in je console stopt, is dat je de keuze hebt om direct een episode te kiezen. Het spel is opgebouwd uit acht verschillende episodes, en hoewel de laatste nog vergrendeld is kan je voor de rest alles kiezen. Je kunt dus, mocht je dat willen, halverwege beginnen.

Met Alone in the Dark hebben de makers getracht een tv-serie te immiteren. Je kunt stukjes overslaan als het te lastig wordt, stukken die je gaaf vond opnieuw doen, en op een willekeurig moment beginnen. Elke episode eindigt bovendien met een cliffhanger, en je hebt iedere keer dat je voor de optie 'Continue' een kort filmpje 'Previously on Alone in the Dark', met de hoogtepunten wat er voorheen is gebeurd.

Een ander nieuw idee van de makers is het gebruik van vuur. De monsters die je in het spel tegenkomt zijn pas definitief dood als je ze verbrandt, en daarom zul je vaak met vuur moeten spelen in deze game. Dit vuur werkt volledig volgens de wetten van de natuurkunde. Je kunt dus een houten deur open branden, een vloer in de fik steken, maar ook een lijn brandbare vloeistof op de grond leggen een aansteken met je aansteker. Burn baby, burn! Pas wel op dat je zelf niet vast komt te zitten, en zorg dat er altijd een brandblusser in de buurt is. Safety first.

De zojuist genoemde brandbare vloeistof met aansterker combinatie is een van de vele combinaties aan zelfgemaakte wapens die je kunt maken. Zo kun je bijvoorbeeld ook dubbelzijdig tape aan een explosieve fles maken, en deze aan een suikerspinkarretje in het park vastplakken. Vervolgens duw je het karretje van een berg af waar monsters onderaan staan, en op het moment dat het karretje de monsters bereikt schiet je op de fles. Gegarandeerde fun! Er zijn nog veel meer mogelijkheden, zoals molotov-cocktails en vlammende kogels, waar je spelenderwijs vanzelf achter zult komen.

Audiovisueel is er niks mis met Alone in the Dark. De cutscenes zijn prachtig om te zien, en ook ingame kun je je vergapen aan het prachtige Central Park bij nacht. De monsters zien er lekker vies en goor uit. In third person mode werkt de camera bovendien mee om de spanning op te bouwen. Net zoals in een film zal de camera vaak van positie veranderen om het beeld fris te houden; de kijker ziet hetzelfde vanuit een ander standpunt.

De muziek is in deze game van groot belang, en extreem goed uitgewerkt. De muziek is filmisch te noemen, zo onwijs meeslepend is het als de enorme (Bulgaarse) koren zingen over de stad die ten onder gaat terwijl jij je probeert te redden van de instortende gebouwen. De muziek werkt goed mee naar climaxen, en bouwt de spanning goed op.

Een erg sterk punt van Alone in the Dark is ook het verhaal. Je speelt als Edward Carnby, een onderzoeker uit de jaren '30. Het spel speelt zich af in deze tijd. Er is dus iets goed mis, maar wat, daar zul je zelf achter moeten komen. Het antwoord ligt in Central Park, dat 's nachts lang niet zo vrolijk is als overdag... Mede door de episode-structuur en de spannende cliffhangers blijft de actie komen, er is geen moment dat het spel saai aanvoelt.

Dat Alone in the Dark veel nieuwe mogelijkheden biedt en er fantastisch uitziet, wil helaas nog niet zeggen dat dit spel de 10 waard is. Hoe geweldig alles ook is, op het gebied van controls laat Alone in the Dark het afweten. Je kunt wisselen tussen third en first person. Die laatste gebruik je om te schieten, die eerste om met objecten die je om je heen vindt te slaan. First person werkt alles prima, maar in third person beginnen de problemen. De eerder genoemde camera die wisselt is leuk, maar de mogelijkheid om hem om Edward heen te draaien is er niet. Je kunt zeg maar alleen naar links en rechts kijken. Om te sturen gebruik je dan ook alleen de linker analogestick. Het duurt een tijd voordat je hier aan gewend bent, en zelfs dan voelt het nog net niet helemaal lekker.

Conclusie
Alone in the Dark doet heel veel goed en biedt veel nieuwe gameplay-elementen waar je een tijdje mee zoet zal zijn. Dat de controls niet helemaal lekker meewerken is eeuwig zonde, dat had het verschil kunnen maken tussen een supergame en een fantastische klassieker. Alsnog is Alone in the Dark dus een supergame geworden, die je met veel plezier zal spelen.

9/10