Onlangs vroeg ik me tot mijn verbazing af of remakes van oude topgames ooit kunnen voldoen aan hun primitievere voorouders. Ik ben, zoals heel wat gamers weten, erg blij dat er in 2008 een nieuwe versie van Banjo uitkomt. Na op de Nintendo 64 twee van deze games gespeeld te hebben ben ik helemaal weg van deze serie. Ik vond Banjo persoonlijk beter dan de almachtige Mario64. De levels van vooral het eerste deel zijn klein maar clever ontworpen. De textures van de objecten zijn ultracreatief en gedetailleerd ingevuld. Ook de overgang tussen twee werelden, bijvoorbeeld ijs- en zandwereld, zijn voorzien van texture-overgangen. De muziekjes op de achtergrond zijn erg leuk en doen niet onder voor de gamemuziek van deze generatie. Dan nog de animaties, goede besturing, typische Rare-humor en een leuk maar niet te gedetailleerd verhaal en je hebt alle ingrediënten die Banjo-Kazooie tot een klassieker maken. Toch maak ik me een beetje zorgen over het vervolg. Niet dat ik twijfel of deze game goed gaat worden, maar kan hij mij op dezelfde manier verrassen als deel 1? Ik ben zelf een persoon met een grote fantasie maar ik denk dat mijn volgende punt/theorie ook op mensen slaat die minder fantasie hebben. Elke koop een avontuur Een van mijn eerste zelf-bij-elkaar-verdiende games die ik kocht was een fonkelende gouden disk genaamd ‘The Legend of Zelda’ voor de Nintendo Entertainment System. Er waren op dat moment bijna geen gamemagazines in Nederland en als er er al een paar waren dan zeker niet bij ons in de buurt. Dus zonder enige vorm van voorkennis pakte ik mijn crossfietsje en vertrok richting de stad. Het was een maandagmiddag, ik had al mijn spaargeld bij elkaar gezocht en als ik me niet vergis was dat precies genoeg om een spel en een NES te kopen. Ik stond in de gamewinkel en omdat ik niet zo heel veel geld had besloot ik een kaal systeem te kopen, dus zonder spel en gun, en met de rest van het geld een spel naar keuze. Mmmm..Ghostbusters, Ninja Gaiden, Duck Hunt, Mario of....Zelda...Tja, het had een zwaard op de voorkant...en het zag er avontuurlijk uit, maar voor de rest had ik geen informatie over het spel gelezen en wist ik dus niet waar ik aan begon. Er waren toen nog geen internet, tv-programma’s over de games of zoals eerder gezegd, gamemagazines. Eigen fantasy en geen cheats Eenmaal thuis gekomen sloten mijn broertje en ik de Nes aan en starten Zelda op. Vanaf dat moment was mijn leven veranderd. Van een jongen die met de Lego, Playmobil, crossfietsen en radiografische autootjes speelde was ik veranderd in een gamende zolderkamerzombie. Mijn broertje en ik speelden zowat elke dag met Link. Als we ‘s avonds naar bed moesten, deden we het licht en de NES uit, totdat onze ouders ook sliepen. Daarna ging alles weer aan en speelden we Zelda tot in de vroege ochtend. Aangezien we geen cheats via internet konden zoeken, tekende mijn broertje alle dungeons op ruitjespapier uit, dat kon toen gelukkig nog aangezien alle levels 1 beeldscherm besloegen en zo kon je dus systematisch een hele dungeon op het rekenpapier tekenen. Het gave van Zelda was dat je begon met spelen, alles wat je over het verhaal wist had je gelezen in een introtekst van maximaal 10 zinnen. Daarna begon het avontuur, je begon ergens midden op een veld en dat was het. Geen uitleg, geen tekst, geen directions en vijanden waar ik vandaag de dag moeilijker mee heb dan toen. Het grappige was dat ik me zelf vanalles erbij dacht. Een uitgebreider verhaal, mooie lokaties en vijanden waren geen blokjes maar complete monsters. De vorm van abstractie waarin die oude spellen gemaakt werden activeerden je creativiteit en fantasie waardoor de spellen veel meer weg hadden van het lezen van een boek dan van het kijken van een film. Het nadeel van het kijken van een film is dat je fantasie tijdens het kijken helemaal wordt voorgekauwd. Toen ik Lord of the Rings las zag Gandalf er veel stoerder en groter uit dan in de film. Hetzelfde gebeurde dus ook met de games, op de NES en SNES kon ik mijn fantasie nog de vrije loop laten en zagen Mario en Zelda in mijn fantasie beter uit dan dat ik nu terugkijk. Op de NES/TV zag je bijvoorbeeld een dorpje van 3 huizen maar je dacht er ook wel een kerkje, bewoners, bakkertje en zo verder bij. Op de Nintendo 64 veranderde mijn eerste kijk hierop. Doordat de werelden al een stuk echter uitzagen door hun driedimensionaliteit hoefde je dat alvast niet meer te fantaseren en dus verloor je al een beetje aan eigen inbreng. Toch lieten games als Banjo, GoldenEye en vooral Zelda: Ocarina of Time, een plekje voor eigen interpretatie en fantasie. De games zagen, voelden en leefden veel meer dan eigenlijk in die tijd mogelijk was. Oude media Wat ook hielp daarbij was dat er nog weinig internet was en al bijna helemaal geen internet met video. Dus alles wat je speelde zag je voor de eerste keer. Geen trailers die de boel verpestten, geen screensshots die je alle levels hadden getoond voordat je je spel ook maar voor de eerste keer opstartte. Het enige waar mijn hartje sneller van klopte was op de 25e van de maand, als het Engelstalige Nintendo64 Magazine, Edge en CVG in de boekenwinkel lagen. Bijna alles wat in de magazines was nieuw(s) voor me en de reviews wisten me nog te raken. Daarna is alles heel snel gegaan. In het PS2 tijdperk leken games alleen nog maar verbeterd en geperfectioneerd te worden, geen echte vernieuwingen. Oude games werden nu in glamoreus 3D gemaakt en alles leek gewoon een schepje meer. En een schepje minder fantasie dus maar weer. Ietjes later kwamen de 360 en PS3 met hun grafisch perfecte werelden, compleet uitgewerkte characters en perfecte geluiden en muziek. Op internet zie je voor het verschijnen van een spel al bijna alle films en screenshots en magazines lees je alleen nog maar als je geïnteresseerd bent in oud nieuws. Ach ja.....er is bijna geen plaats meer voor interpretaties en eigen fantasie waardoor de perfecte games die ze nu de dag maken er in mijn ogen veel minder goed zijn dan de oldtimers van vroeger. Nu maar hopen dat ze me met Banjo 3 weten te verrassen! groetjes, Lupaie
ik ben zelf een voorstander van paard en wagen, koken op kolen, en ik luister ook graag naar de stadsomroeper. Ik wil ook graag de gulden terug...
Ik krijg een beetje Fanboy smaak bij je post .. leuk stukje hoor, maar slaat kant nog wel als ik nostalgie wil speel ik deze op mijn oude console. Sommigfe remakes zijn erg mooi zoals PoP maar die speel ik ook slechts 1 of 2 keer
Begrijp me niet verkeerd, ik speel ook graag GoW, Forza, Galaxy, Zack and Wiki, Mass Effect en zo verder. Ik zeg alleen dat ik bij deze nieuwere games me iets minder betrokken voel omdat ik vind dat ze te afgeschaaft zijn, ze laten geen plek meer voor de speler zijn eigen fantasie.
t is meer dat t je 1e kennis making met iets is. Ik heb een tijdje geleden een aantal Transformers(generatie 1) dvd's besteld, mijn herinnering er aan was toch echt beter als dat de serie echt was Zo is dat dus ook met games, dune2 was voor mij echt een verslaving, toen command & conquer kwam dacht ik ook dat dune2 beter was.. gedownload, gespeeld en t was toch niet zo goed als mijn herinnering. Wat je nu hebt is dat games meer en meer realistisch worden in alles. Beweeg technieken en vooral bij de nieuwere games alles wat zich buiten het eigenlijk spelveld bevind wordt steeds beter...
Misschien ook even in deze thread posten? Verder een leuk verhaal! Een aantal punten herken ik ook wel.
Je moet niet vergeten dat je ook ouder bent geworden en de dingen heel anders ervaard. Ik snap wel wat je bedoeld maar ga voor de grap nog eens een oude Zelda spelen, je zult zien dat je weinig fantasie meer hebt bij een stapeltje pixeltjes dat door een scrollend groen scherm beweegt. Ik heb me kort geleden nog best vermaakt met Zelda A Link to the past maar het doet me niet meer zoveel als vroeger.
inderdaad, ik speelde laatst nog de eerste super mario, geweldig maar soms ergerde ik me aan de reactie-tijd en de sprongen etc.
Dit is natuurlijk ook wel zo, maar de nieuwe gamers van deze generatie hebben dan wel een minder fantasievol uitgang(start)punt als toen wij jonger waren, en dat is wel jammer. Mss spreken zij echter over 15 jaar zo over Halo/GoW als wij over Mario/Zelda
Nou weet ik niet, ik denk dat als hoe jij tegen mario aankeek, nieuwe gamers van nu tegen Halo, Half-life, GoW etc aankijken. Ook daar is fantasie voor nodig, een fps gaat er vanuit dat jij daar zelf loopt dus daar gebruik je ook je fantasie. Op een andere manier weliswaar maar toch. Je kijkt gewoon met weemoed terug naar de tijd dat het allemaal nog nieuw was. Dat doen ze ongetwijfeld over 10 jaar ook.
Ik denk dat je juist beter kan inleven door de betere grafics. Waarom wordt Zelda Orcane of time anders zo goed gevonden? Dat was de eerste 'open'world 3de game die goed werkte. Je kon je ineens veel beter inleven omdat er meer details waren. De verhalen waar breder, de dorpen hadden allemaal eigen stijl, ieder volk had duidelijk zijn eigen volk trekjes. Om je in te leven heb je ook fantasy nodig. 3d heeft daar wat mij betreft goed aan mee geholpen. Ik denk niet dat ze ooit voer GoW/Halo gaan praten als wij over mario/zelda. Ten eerste zijn dat shooters, iets waar je altijd al minder fantasy voor nodig had. DukeNukem3d had je ook niet veel fantasy voor nodig. Het lijkt mij eerder dat ze over GTA (gaan) praten zoals wij over zelda/mario. Daarbij komen er altijd nieuwe zelda's en mario's. Daarbij wat jij als nieuw en daarom speciaal ervaarde doet iemand die GTA opstart ook als hij nog nooit heeft gegamed
Het grote verschil is dat je toen een kind was en meer fantasie had. Zet een kind van 6 maar eens aan de LEGO, of iemand van 16. Iemand van 16 probeert dingen zo goed mogelijk na te bouwen. Iemand van 6 pakt wat blokjes en verzint een heel avontuur. Als je echt je fantasie de vrije loop wil laten kun je denk ik het beste boeken lezen.
Niet persee. Games tegenwoordig laten ook minder aan onze fantasie over. Vroeger waren de graphics minder geavanceerd (als je zelfs al graphics had, sommige spellen bestonden alleen uit tekst) en daar kon je zelf veel meer bij fantaseren. Omdat onze fantasie onbeperkt is (ik kan beter zeggen: alleen beperkt aan ons eigen creativiteitsvermogen) zagen die games er daardoor veel interessanter uit. Je "zag" het niet op het scherm, maar vulde het wel aan in je hoofd. Kan dat tegenwoordig nog?
wat ik tegenwoordig jusit vind is dat de games zo kort zijn, als de gamelay en verhaal verder super zijn maakt het me niet uit of het ietsjes aan de korte kant is maar games van vroeger waren veel leuker omdat het moeilijker was, je had niet overal een save point, sommige games kon je helemaal niet saven moest je gewoon dat hele spel ineenkeer uitspelen
Najah, ik kan niet meer zeggen dan dat je hier een punt hebt. Ik voel me tegenwoordig precies hetzelfde tussen al dat next-gen geweld. Ik heb sinds ik Final Fantasy 7 (wat denk ik 10 jaar geleden is) niks meer gespeeld wat dit spel evenaard. Ik hunker soms puur terug naar de tijd omdat ik echt meeleefde met de characters en de verhalen compleet volgde. Ik heb sinds ik mijn xbox360 heb niet 1 spel meer zo beleefd als toen der tijd. Games zijn stuk voor stuk vet maar ze missen idd iets wat spellen als Chrono Trigger, Final Fantasy etc. wel hadden.
in zekere zin heb je echt gelijk man! maar komt niet zozeer door de oude games denk ik, toen je jonger was kon je het allemaal nog fantaseren en zo. Je had een levendigere fantasie en leefde veel meer mee met games, dat ben ik inderdaad een beetje kwijt. Vind het ook jammer dat de meeste games nu mp georienteerd zijn terwijl ik games speel om de ervaring en ik er overtuigd van ben dat als een game een goede SP heeft, geen enkel MP potje daar tegenop kan.
Leuk verhaaltje, ik denk alleen niet dat dat de reden is dat oude games beter zijn. Dat jij je er grafisch iets anders bij voorsteld dan wat de makers er tegenwoordig van maken, maakt de games toch niet opeens minder goed? Dat tegenwoordig wellicht de nadruk meer op graphics ligt dan op gameplay is dan misschien een sterker argument.
De meeste games waren vroeger ook moeilijker en zonder savegames. Kan zich nog iemand de originele Ghouls 'n Ghosts voor de megadrive herinneren, of Ghost 'n Goblins op de SNES? Geen savegames en retemoeilijk. Zelfs 8 bit zelda was best moeilijk, maar die had wel een savegame.
Ik vind de 8-bit Zelda eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Welke game wel retemoeilijk is, is Super Mario Bros: The Lost Levels en wereld 8 uit Super Mario Bros 3. Trouwens over gamemagazines: Je had al zo rond 1990 het magazine Club Nintendo waar al van alles in stond over de NES en later SNES, dus ze waren er zeker wel. Ik weet nog goed dat ik er lid van was.
