Ik had daar geen last van, vooral Pocahontas' tekst - ookal mocht het hier en daar wat cheesy zijn - paste wel goed bij haar personage.
En kunnen we het alsjeblieft eens inhoudelijk houden, zonder allemaal gelijk weer op de man te spelen of maar weer dingen te roepen. Ik voel weer de maandelijkse "Wie-is-de-meest-serieuze-filmkijker" discussie opkomen en daar word ik een beetje schijtziek van, eigenlijk.
/edit: Nee, precies, de sfeer ontstaat zeker niet alleen door de voice-overs. Daar zijn ze, losstaand, ook niet sterk genoeg voor. Maar ze werken wel versterkend, samen met de cinematografie, muziek & voice-overs ontstond er een hele mooie beeldpoezie met een ontzettend fijn ritme.
Maar goed, ik denk ook dat ik me er niet aan ergerde omdat het met The Tree of Life eigenlijk nog 'erger' was, dus ik was al wel wat gewend.
Klik om te vergroten...