Warrior (2011)
Om een titel als Warrior kun je niet heen: dit is zowaar weer een vechtfilm. Zodra de film echter begint met 'The National' (en niet iets uit het rijtje Survivor
) krijg je al een beetje een vermoeden dat de film toch ook een beetje de diepte in wilt gaan op drama gebied. Nu is The National natuurlijk al een beetje een pretentieus bandje met hun gepingel, en het bleek zowaar een voorbode voor de film...
We zien dus langzaam hoe het verhaal zich uitvouwt over een gezin met 2 broers die hun eigen weg gaan en een vader die hiertussen in een zwart gat valt en eigenlijk geen kant kan kiezen. Uiteindelijk wordt deze vete dus uitgespeeld in een MMA vechttoernooi genaamd Sparta. Een toernooi in de stad van het geluk moeten 16 man met elkaar gaan uitvechten wie er de stoerste badass is van de planeet. De manier waarop de 2 Conlon broeders het toernooi binnenrollen is echter nogal een beetje ongeloofwaardig. De oudste broer Brendan gaat 3 weekjes trainen nadat hij er 2 jaar uit heeft gelegen en krijgt zowaar nog een kans van Frank Campana om dit 5 miljoen dollar toernooi te mogen bijwonen ook. De motivatie van Campana ontgaat mij echter compleet aangezien men hier totaal geen aandacht aan besteed. Ik vermoed omdat men zo snel mogelijk wil starten met het vechten zelf. Helaas is het verhaal van de benjamin van de familie Tommy niet veel geloofwaardiger. Een deserteur die gewoon in de publiciteit kan komen en een toernooitje kan komen knokken zonder dat 1 iemand hem kent (tot de commentatoren en organisatie aan toe...!).
Aangezien de film een kleine tweeënhalfuur duurt stopt O'Connor er genoeg drama in. Helaas komt dat totaal niet uit de verf. De scene op het strand van AC aan de vooravond van het toernooi is redelijk slapjes geacteerd, waar ik Hardy als stoere jongen nogal makkelijk vind gespeeld door een beetje moeilijk te kijken en kaakjes op elkaar te zetten. Het is al voorgedaan door mannen als Seagal en Stallone, en hun prijzenkast staat nou niet bepaald bomvol Oscars en Emmy's. Brendan is juist weer het tegenovergestelde, die zijn rol vele malen overtuigender kan brengen maar als vechtersbaasje totaal geen indruk maakt. Het zal helaas altijd kiezen of delen zijn aangezien ik geen 1 man ken die zo'n rol goed neer zou kunnen zetten. De aanvulling van de cast is dan toch sterker, met Nick Nolte als zeer sterk spelende vader van het zootje.
Dit is ook een beetje het moment in de film waarop de clichés al tegen mijn irritatieniveau zitten. De schoolkiddo's die er kapot van zijn dat hun leraar niet meer les mag geven was lachwekkend, en een stukje patriottisme mag ook niet ontbreken in de vorm van wat militairen die oorlogsheld Tommy even komen aanmoedigen. Rocky all over again. Het sterkste punt zit hem in de gevechten zelf. Ok, het is een beetje geloofwaardig dat een middleweight champion in 30 seconden geen leraar kan chocken en het gevecht tussen Mad Dog en Tommy heeft een heerlijke tension building maar een verschrikkelijke anti-climax is dramatisch, maar toch wordt de film zowaar spannend. Het gevecht tussen Brendan en Koba is heerlijk in beeld gebracht en een echte knokaflevering.
We hadden het al over clichés, en dan mag het einde natuurlijk niet ontbreken. Als ik zeg dat er 2 broers met een dik achtergrondverhaal meedoen aan een toernooi en hun vader komt kijken die de nacht daarvoor weer in zijn oude zondes is hervallen, hoef ik eigenlijk niet te zeggen wat de finale is. Ja, uiteraard is het spannend, maar de grote vraag is of dat aan de film ligt of aan het element MMA fighting zelf.
Ikzelf neig naar het laatste. Geef 2 sporters een emotionele rugtas en laat ze met elkaar knokken, en iedere kijker leeft mee. Dit betekent echter niet dat het een goede film is. Want het drama gedeelte is echt gewoon dramatisch uitgewerkt. Het verhaal in Tekken 3 vond ik al beter en op een gegeven moment had ik meer het idee dat ik naar een Amerikaanse Nike reclame zat te kijken met al die juichende scholieren en dat muziekje er onder. De film wil gewoon teveel hooi op de vork nemen door beide mannen onwijs goed uit te willen werken, het verhaal samen te willen laten komen en daarnaast ook nog eens een spannende sportfilm willen afwerken. Het resultaat is helaas dat de film daarom in geen enkel aspect ergens uitblinkt.
Een GTST heeft meer emoties en als ik sport wil kijken kan ik beter MMA aanzetten dan Warrior. Van de drama blijft dus weinig over, waardoor deze film net zo goed Rocky 6 (of was het dan 7?) kunnen heten...
Klik om te vergroten...
