Dat gevoel had ik ook bij de demo... sterker nog, ik wilde hem al uitzetten toen er nog een kwartier op de timer stond. Toen dacht ik nog "he, dit is een RPG, waarom wil je Amalur zo snel afsluiten?" dus toen heb ik nog gespeeld om 5 minuten voor einde toch te quitten. Twee situaties die dit hebben bespoedigd:
1) Mijn karakter is een dief en in de kelder van een winkel kraakt hij een kist open. Er verschijnt een melding dat dit "slecht" is. Prima, stelen is ook niet goed, echter ineens verschijnt een wachter uit het niets (waar kwam die vandaan?), mijn karakter weerstaat een arrestatie en voor ik het weet moet hij het opnemen tegen een zestal soldaten. Natuurlijk wint mijn karakter en eenmaal buiten is iedere dorpeling plotseling vijandig en kan hij met niemand meer praten. Handelen is ook geen optie meer. Fijn en dat allemaal omdat op de een of andere magische wijze mijn diefstal werd gespot in een verlaten ruimte?
2) Ik loop in een bos rond en kom tot de conclusie dat het eigenlijk helemaal geen bos is... tenminste, waar zijn de bomen? Ja, ik zie muren met bomen, maar op de grasvlakte waar ik loop zie ik toch echt weinig vegetatie. Je loopt in Amalur dus continue tegen deze "muren" met textures aan, maar er is weinig ruimte voor individueel detail. De textures zelf zien er wel redelijk goed uit, maar voor mij is het een immersion killer. Dit is voor mij één van de redenen waarom ik weinig vrijheid ervaar in het spel.
Laatst bewerkt: 20 jan 2012