Na de kritiek op Lazenby en het succes van Connery in Diamonds Are Forever besloot Eon maar om een bizar salaris van 5.5 miljoen dollar te bieden om Sean Connery te strikken voor Live and Let Die. Connery gaat er echter niet op in, maar zou later nog schitteren in vele topfilms. James Bond heeft hem geen windeieren gelegd. In de zoektocht naar een vervanger was er zelfs heel even sprake van een Amerikaanse Bond, maar gelukkig vond men hun verstand terug en vond 007 in de Engelse Roger Moore. Dat is echter niet de enige verandering. Maibaum doet niet mee en zelfs mister Bond John Barry slaat een jaartje over. Daarnaast geen Q en Felix Leiter is weer iemand anders en Blofeld is nu echter compleet van het slagveld verdwenen. Het is duidelijk dat Eon niet elk jaar een Bond filmpje uitpoept in dezelfde samenstelling zoals men in de begindagen deed.
Dat de intro's ook anders zijn opgezet dan tijdens Goldfinger en Thunderball moge ook duidelijk zijn. Vrij weinig actie, maar wel een prikkeling om verder te kijken. Stiekem heb ik dan liever het eerste. De titelsong is natuurlijk geweldig van The Wings, en Paul McCartney lijkt als 1 van de weinige artiesten te beseffen dat hij echt een Bond song aan het schrijven is. Het werk van Binder ziet er ook al wat beter uit dan vorige film.
Het verhaal is ditmaal zonder SPECTRE, maar met een dictator Dr. Kananga van San Monique. Helaas is dit een fictief eilandje, en dat is toch wel jammer. Had toch toffer geweest als het Puerto Rico was geweest. Daardoor mis je misschien wat binding. Nadat er 4 mysterieuze overlijdingsgevallen plaatsvinden die allemaal naar Kananga wijzen, mag Bond gaan uitzoeken wat er allemaal op San Monique plaatsvindt. Echter, al op de reis erheen komt hij in contact met een zekere Mr. Bigg. Zit er een connectie tussen deze 2 mannen? Het verhaal is redelijk lineair maar toch leuk verzonnen. En dat zonder Maibaum!
De score is leuk geschreven, maar het is toch geen John Barry kwaliteit. Ook wel te verwachten, want muziek is natuurlijk nog persoonlijker dan regie. Toch moet ik George Martin een compliment geven, want het is zeker niet slecht. Soms weet hij het juiste Bond gevoel te brengen, maar ook vaak zit hij er naast. Zo heeft hij het klassieke Bond riedeltje net wat teveel aangepast waardoor het meer als een soort remix voelt dan een andere versie. Dit wordt al snel duidelijk tijdens de dubbeldekker achtervolging.
Op San Monique komt Bond in contact met Solitaire (Jane Seymour), met recht de lekkerste Bond babe ever. Wow! Ik krijg al met al het gevoel dat deze Bond weer wat serieuzer en meer volwassen aanvoelt dan de eerdere Hamilton film Diamonds Are Forever, en dat is een goed teken. Het is wel jammer dat Q-branche er niet is, want Moore heeft blijkbaar wel toffe gadgets gehad (bijvoorbeeld die portofoon in een borstel). Sowieso zou het even leuk zijn om Desmond Llewelyn samen met Roger Moore te zien. Want Roger Moore doet het echt goed. Hij is een waardige opvolger van Bond, met voldoende charisma en ook de juiste portie humor. Een blijvertje dus wat mij betreft. Maar de echte ster van de film is natuurlijk sheriff JW Pepper. Mijn god, wat een hilarische vent. Die zou zelfs anno 2011 de lachers op z'n hand krijgen met z'n geweldige accent en opmerkingen
. Sowieso is de hele speedbootscene écht tof, en echt een actiescene die in een Bondfilm thuishoort. Zoiets heb ik de laatste 2 films een beetje gemist. De climax was ook goed. En voor dat je het weet zijn de 2 uur weer voorbij. Na het matige Diamonds Are Forever had ik mijn twijfels bij Hamilton, maar dit is weer een leuke film. Kananga is niet echt een hele toffe badguy, maar Roger Moore is wel de Bond die we weer nodig hebben.
Klik om te vergroten...
