Dallas Buyers Club
Dallas Buyers Club verplaatst zich in Ron Woodroof, elektriciën uit Dallas, die gediagnosticeerd wordt met HIV in de jaren '80 en op zoek gaat naar behandeling voor zichzelf en andere slachtoffers.
Allereerst wil ik zeggen dat dit geen alledaags thema is dat ook helemaal niet toegankelijk is voor de gemiddelde filmkijker. Dat vereist lef van de regisseur. En dat lef wordt beloond, want ik vond het een ijzersterke, aangrijpende film. Naast de (al veel benadrukte) sterke acteerprestaties van McConaughey, die zó goed acteert dat je hem totaal loskoppelt van zijn eigen persoon, en Jared Leto, snijdt de film ook een teer punt aan wat betreft de experimentele fase van medijcijnen. Ron Woodroof wordt in zijn zoektocht naar een goede behandeling alleen maar tegengewerkt door de FDA, de bond die de omgang van (nog) niet goedgekeurde medicijnen bestrijdt, en de grote farmaceutische bedrijven die per se hun eigen medicijn willen promoten uit economisch gewin. Deze film illustreert goed hoe wrang dat is, afgezet tegen het feit dat terminale patiënten een bepaald medicijn krijgen opgedrongen en daar weinig eigen keus in kunnen hebben.
Bijzonder is verder ook (hoe cliché ook) dat de film meerdere emoties bij je oproept; het is - toch wel - een naargeestige film die daarnaast zijn mooie en ontroerende momenten kent. Woodroof is op het eerste oog een man die niet veel sympathie opwekt en weinig schuwt om te bereiken wat hij wilt, maar ontketent wel een revolutie waar je alleen maar respect voor kan hebben.
Los van het wat ontoegankelijke thema toch wel een film die je gezien moet hebben.
Laatst bewerkt: 7 mrt 2014