Interstellar (Nolan, 2014)
Dat was 'm dan. Ik heb de moeite genomen om voor het eerst in jaren weer eens naar de bios te gaan. Voor het eerst IMAX. In een vlaag van impulsiviteit in m'n eentje gegaan (was lekker vroeg klaar vanmiddag) en zat in een bijna lege zaal. Ik kan wel zeggen dat dat echt fantasisch is bevallen. Geen Leids kuttuig om me heen, geen vrienden die me afleiden, geen veel te kleine kutstoeltjes met een gebrek aan beenruimte en geen pauzes: heerlijk! Moet zeggen dat de beeldkwaliteit me nog best tegenviel, maar dat zal wel aan m'n verwachtingspatroon hebben gelegen.
De film zelf en meteen de deur in huis: ik heb genoten, maar ik vrees dat het een enkelvoudig genieten was, zoals zo vaak bij Nolan. Het is geen meesterwerk, maar wel een enorm sterke film. Zéker in de huidige filmperiode is het een topfilm. Maar er zitten teveel zaken in die me stoorden en de diepgang is eigenlijk totaal afwezig (en de uiteindelijke clue voelt alles behalve origineel bovendien; ik kan zeker drie of vier films opnoemen waaruit leentjebuur is gespeeld). Het begin was eigenlijk al een sterk staaltje afraffelen. De manier waarop het verhaal op de rit wordt gezet is natuurlijk te corny voor woorden. De mensen die 'm gezien hebben zullen dat misschien niet met me eens zijn, maar zullen wel herkennen wat ik bedoel. Je kunt dan zeggen dat ie nóg langer had geduurd, maar daar had ik nou totaal geen moeite mee gehad. Als ie nog een uur had geduurd had ik dat meer dan prima gevonden. Verder vond ik, zoals zo vaak, de emoties veel te veel in Hollywoodopstelling over de film verdeeld. Zo makkelijk allemaal. Het klikte gewoon niet erg met de personages. Net als met Inception had ik weer het gevoel dat Nolan een hele intelligente film wilde maken, zichzelf wilde overtreffen, maar dat doe je, net als met Inception, niet alleen door het verhaal ingewikkelder of het vraagstuk grootser te maken. Dat gevoel, dat typische Nolangevoel, heeft me eigenlijk geen moment losgelaten.
De plupsunten dan, want ik heb dus wél enorm genoten: de setting is ronduit grandioos. De wereld gaat kapot (die melancholische sfeer op aarde is heerlijk), de shots zijn gigantisch, de stilte die soms valt in de ruimte is adembenemend en het wrijven tegen de grenzen van onze wetenschappelijke kennis vond ik echt geweldig gedaan. McConaughey kan sowieso niet stuk bij mij voorlopig (hoewel dat redneckaccent wel een beetje gaat tegen staan). Het is enorm intrigerend, maar eigenlijk weet je alles wel na één kijkbeurt. Dus: Inception op een groter podium en van een veel hoger niveau, maar het kan de Nolanergernissen wat mij betreft niet helemaal van zich afschudden.
Klik om te vergroten...