Laatste aflevering van the Leftovers vond ik erg mooi, maar ik ben altijd een sucker voor dit soort sentimentele dingen. Nu ik binnenkort een kleine krijg kan ik soms ook mooi en corny niet helemaal onderscheiden. 
Ik begrijp die Remnants nu eindelijk ook.
Op zich al sinds die ene zich dood stak. Dat is ook precies de reden dat ik ze zo tergend wreed vind. Er is een fijne grens tussen kop in het zand steken aan de ene kant en hoopvol en optimistisch zijn aan de andere kant. Ik vind mezelf hoopvol en optimistisch, maar mijn vriendin die dat helemaal niet heeft, beticht mij wel eens dat ik mijn kop in het zand steek voor sommige zaken. Deze mensen willen de pijn die ze zelf misschien wat intenser voelen bij iedereen in hun face gooien, omdat ze vinden dat anderen doen alsof het allemaal niet gebeurd is. Maar je ziet eigenlijk iedereen het erg zwaar hebben en hard hun best doen hun normale leven op te pakken. Die Remnants interpreteren dat anders. Ik blijf erbij dat ik het erg wreed vind. Bovendien schuilt er ook een soort misplaatst superioriteitsgevoel achter die witte fuckers die me mateloos irriteert.
