De volwassenheid van games

Wie heeft het niet eerder meegemaakt. Ouders die games spelen maar een rare en zinloze bezigheid vinden. Toen mijn vaders laatst binnen kwam lopen onder het spelen van Zelda: The Wind Waker en zei: “wanneer word je nou eens volwassen?” kwam ik op het idee om hier een stukje over te schrijven en hopelijk een discussie te staren.. Ik heb het idee dat games vooral als speelgoed wordt gezien. Is het dat ook of is het veel meer?

Toen ik in de OOR las dat de game-industrie groter is dan de film- en muziekindustrie bij elkaar schrok ik wel even. Ik had geen idee dat de game-industrie zo’n groot bereik had in de wereld. Wel logisch eigenlijk, vooral met de komst van de Next-gen consoles zijn er meer en meer mensen aan de games verslingerd geraakt. Toch wilt dit er nog niet helemaal inkomen bij de ‘niet gamers’ zeg maar. Gamers worden in mijn ogen nog vaak gezien als 15 jarige, puisterige, brildragende, contactgestoorde wezens (om het stereotype maar helemaal op te graven). Maar niets is minder waar. Gamers zijn er van alle leeftijden, soorten en maten en het geweldige van het fenomeen on-line gaming of het meedoen met een communitie op het internet: er word geen onderscheid gemaakt! Ik denk dat doormiddel van zo’n communitie, die zo nu en dan meet op een evenement of door ontwikkelingen als een communicator op Xbox Live gamers dichter bij elkaar komen in plaats van als een individu op zichzelf blijven.

Toen ik mijn moeder vroeg wat zij voor een beeld had over het fenomeen gamers, kreeg ik een antwoord terug dat ik misschien niet verwacht had. Zij dacht toch dat games voor verschillende leeftijden was. Natuurlijk je hebt games voor echt jonge kindertjes, maar ook weer voor ouderen. Ook wist ze wel te melden dat games goed voor het reactie- en concentratie vermogen was. Toch zag ze wel weer een kans van verslaving erin. Of je nou echt van een verslaving kan spreken weet ik niet. Wat ik wel weet is dat je bij bepaalde games moeilijk kan loslaten, omdat je helemaal in het verhaal gezogen word en dat zijn juist de meest briljante games! Persoonlijk had ik dit gevoel erg met Zelda: The Wind Waker. Het is mijn eerste Zelda game geweest en gister heb ik hem dan ook met veel plezier uitgespeeld. Een avontuur wat ik niet snel zal vergeten. En mijn vader had natuurlijk wel gelijk, grafisch ziet de game er nou niet echt volwassen uit, maar ik denk dat er ook eens verder gekeken moet worden dan de graphics of juist alleen het geweld van een game. Kijk ook eens naar het meeslepende verhaal of het plezier wat je van een game kan beleven.

Als je naar een spel als Halo zou kijken, het eerste was mensen zien is het geweer wat de gamer in de handen heeft. Met een geweer associëren ze geweld en dan weer geweld op scholen of zelfs terroristische aanslagen als op 11 september (die zogenaamd door een flight-simulator zou mogelijk gemaakt zijn). Games zijn makkelijk de schuld te geven. Als ik weer een bericht lees over een jongen die iets heel fouts heeft gedaan, omdat hij verloren had met een spelletje. Dan is het heel makkelijk om dat spelletje en dan gelijk alle spelletjes de schuld te geven, maar denk ook eens aan al het andere wat deze jongen van ‘over the edge’ kon laten gaan.

De game-industrie blijft groeien en de gamers zullen blijven komen. Volwassen of niet, games zullen blijven gespeeld worden. Om van de realiteit te kunnen ontsnappen, je mee te laten slepen in het verhaal, te ontspannen van een zware dag of is het allemaal geweld of een kinderachtige bezigheid? De game-industrie groeit.. groeit u mee?

Wat is jullie beeld hierop? Ook ervaringen hiermee?

 

Ik denk dat het probleem vooral te wijten is aan het gezegde van 'de boer'. Niet iedereen neemt de moeite zich enigszins te verdiepen in een spel of games in het algemeen. Men ziet een glimps van 20 Grunts die worden afgeslacht, of Link die met zijn zwaard het een en ander probeert af te maken. MIsschien moet je proberen, als je hier echt een quest van maak , een van je ouders eens een flinke tijd mee te laten spelen in (bij voorkeur) Zelda TWW. Desnoods laat je het ze zelf doen en probeer je ze een beetje te helpen.

Men hoort vooral geluiden van de TV waarin games vaak worden betiteld als geweldadig en aanstootgevend (en een discussie te starten over aanstootgevend of niet) en zal zeker wel invloed hebben gehad op bepaalde daders - Die enkele uitzonderingen die waarschijnlijk toch al psychisch niet in orde waren... Daarbij komt nog eens die beelden die ze zien als ze even wat gewassen kleren bij je komen droppen en hopla!: Desintresse.

Niet dat men moet gamen, maar het is misschien interessant om ze dus eens aan het gamen proberen te zetten...

 

Mijn ouders vatten het helemaal niet als kinderactig op, maarja ik heb een paar jaar iedere dag Starcraft/Broodwar gespeelt, en hun daar vaak mee geconfronteerd, en hun ook geconfronteerd met de kans op sponsors etc..

 

Mijn ouders zeggen er nix van. Maar ik krijg wel de indruk dat ze niet doorhebben dat je ook dingen kunt leren van het spelen van games. Ze beschouwen het denk ik meer als een hobby die ik vanzelf later een keer zat wordt.

 

Mijn pa vindt gamen zelfs nog cool! Hij heeft zelf Half Lif, Half Lif Opposing Froce EN Medal Of Honor Allied assault helemaal uitgespeeld! Petje af voor hem! En als ik game zeggen ze er niets van thuis.

 

Ik ben enorm blij dat mijn ouders mij juist om mijn 5e/6e jaar games hebben laten spelen. Ik kreeg wolfenstein3d/Doom toen ik 7/8 jaar oud was van mijn moeder. Mijn moeder vond het gewoon leuk dat ik ermee vermaakte.

Heb nog nooit te horen gekregen van mijn ouders dat ze een spel verbieden voor mij. En daar ben ik ook enorm dankbaar voor.
Het enige wat mijn moeder soms vaak zegt:

''Zit je alweer achter de computer''
''Ga eens naar buiten''
''blijf je nou heel de vakantie gamen''?

En zo zijn er nog een paar, maar ze weet toch dat ze mij daar niet mee beinvloed . En mijn moeder weet ook dat er niet alleen bloederige/schietspellen zijn, maar ook mooie spellen met goed verhaal erin.

Mijn vader zegt er helemaal niks over , nee helemaal niks hij vind het helemaal niet erg.

 

mijn ouders kunnen zich bijzonder ergeren aan het geluid (explosies, geweervuur, racende auto's, grunts, muziek etc) en ze vinden teveel gamen ongezond voor me. Ik word dan idd wat moe en prikkelbaar en klein oogerig als ik echt te lang game. Ze ergeren zich het meest aan korte (soms brute) antwoorden als ze mij iets vragen terwijl ik helemaal weggezonken zit in MM3.
daar tegenover staat dat ze me wel me rust laten, me niks verbieden en mijn vader vindt zeer af en toe een potje BurnOut2 ook wel leuk...maja...

 

Niet alle ouders hebben een goed beeld over games, maar dankzij mij speelt de hele familie games. Ik begon met de Sega en het waren vaak mijn vader en moeder die na mijn bedtijd nog even Mickey & Donald gingen spelen. Later kwam de N64 en met de hele familie zaten we gezellig Diddy Kong Racing te spelen. Mijn vader heb ik er echt in meegesleurd, voor mijn moeder moet het allemaal niet te moeilijk zijn en vooral shooters vallen bij haar niet goed in de smaak. Mijn vader speelt van alles en ik moet vaak knokken om in de avond, als mijn vader thuiskomt van het werk, zelf nog even op de Xbox te kunnen spelen.

Dit is misschien het andere uiterste, maar het is in ieder geval leuk om te weten dat er ook ouders zijn die er niet negatief denken over games en het ook daadwerkelijk zien als ontspanning. Vroeger kreeg ik de uitdrukking "nu stoppen, of je krijgt vierkante oogjes" naar me toe geslingerd, maar nu houden ze wijselijk hun mond. Ze interesseren zich er zelfs in sinds ik schrijf voor XBW. Wat een geluk.

Het enige waar hier over geklaagd wordt is dat ik een 'kamerbewoner' ben geworden. Ik slaap op zolder, daar heb ik een TV, PC, consoles... het enige wat nog ontbreekt is eten, en daar ga ik af en toe voor naar beneden. Ze vinden dus wel dat ik de familie niet moet vergeten en daar ook nog wat tijd mee moet doorbrengen. Ik moet de realiteit niet uit het oog verliezen en mezelf niet opsluiten in de wereld van games.

 

Mja, op m'n achtste speelde ik altijd op m'n sega megadrive en toen zat ik weleens sonic te spelen en me ouders vonden dat wel grappig, een beetje een nadenk spelletje, maar toen kwamen de shooters met het geweld en dit en dat, en toen vonden ze het al gauw minder worden...

Maarre virtua racing kwam uit op de sega megadrive, een soort formule 1 spel en hij was zo goed als 3d (en dat op een megadrive!) en toen ging ik wel eens racen tegen m'n vader en dat was altijd wel cool, nu speel ik soms nog met me vader formule 1 op de pc met zo'n force feedback stuurtje, vind ik ook altijd leuk maar weet je wat jammer is, m'n ouders snappen gewoon niet dat er in games ook een verhaal zit, dat je soms er helemaal in zit net als bij een film en dan komen ze me kamer in om wat te vragen maar dan zit ik te gamen en dan geef ik heel kort antwoord ofzo en dan zijn ze meteen weer boos en zeggen ze dat ik niet teveel moet gamen grmbl

 

Zuiver een generatie kwestie.

Als jullie allemaal ouders gaan worden, koop je waarschijnlijk zelf de meest toffe spellen 'voor' de kinders.

En 's avonds lekker zelf spelen uiteraard

 

opzich ligt het niet zozeer aan de generatie denk ik, maar meer aan het karkater van je ouders...

mijn pa bijvoorbeeld vindt Counterstrike serieus helemaal de bom... hij wil altijd counter-terrorist zijn om de terroristen te verhinderen de bom te planten...

magoed... dat games de schuld krijgen van geweld op scholen ed. is natuurlijk gewoon het zondeboksysteem.. het ligt niet aan het jongetje, maar iets MOET hem ertoe aangezet hebben... vind ikzelf een beetje een rare hersenkronkel van die mensen die dat zeggen, want zoals wij allemaal weten wordt je absoluut niet aangezet tot geweld (of iemand hier wel dan ) door een potje counterstrike of Halo...

seriously?!? :

*shocked*

moeilijk te geloven....

 

Om nog even op mijn ouders terug te komen..... Mijn vader vind Fort Boyard the game helemaal geweldig. Maar eh... dat spel zuigt echt. Je loopt van filmpje naar filmpje en moet af en toe wat puzzels oplossen.

 

Mijn moeder is helemaal into gamen. Geef haar een FPS en ze kan als Rambo tekeer gaan. Heerlijk vind ik dat om dat mensie zo te zien genieten. Maar ook voor een goeie survival-horror game draait ze haar hand niet om. Wat dat betreft heb ik haar, als game-fanaat, goed aangestoken.

Mijn vader daarentegen moet er niets van hebben. Die is een beetje stil blijven staan in de ontwikkeling van de technologie. Goed voorbeeld: Laatst ging 'Hulk' in premiere. Hij had er al wat voorstukjes van gezien en vond de special-effects "Vet". (Raar om dat van je vader te horen. Duidelijk een poging om hip te klinken. De schat.) De laatste keer dat ie in de bioscoop was, was zo'n dikke 20 jaar terug. Toen hadden ze nog geen scherm waar je als het ware in zit. Toen hadden ze nog geen Dolby Surround. Toen hadden ze nog geen luxe seats. Nee, toen moest je als het ware kijken van 10 meter afstand naar een scherm van 1 bij 2 meter, zittend op een houten kruk met blikken geluid dat uit twee boxen kwam. Hij wist niet wat hem overkomen was toen we na de film de zaal uitliepen. Hij vond het geweldig. Vaak moeten mensen gewoon overtuigd worden. En als ze dat niet willen is dat hun goed recht, maar achteraf kritiek hebben is dan niet netjes.

Wat ik jammer vind is dat ik tijdens mijn schoolperiode wel heel erg vaak achter die consoles zat. Ik denk dat ik, als ik "met mate" gegamed had, uiteindelijk wel geslaagd was voor die MEAO opleiding die ik volgde. Wat dat betreft kan ik zeggen dat gamen wel degelijk verslavend KAN zijn.

Maar als ik "met mate" gegamed zou hebben, zou ik misschien die geweldige avonturen nooit hebben beleefd in mijn fantasiewereld. Dan zou ik nooit kennis hebben gemaakt met fantastische games zoals Zelda op de SNES, of Double Dragon2 op de NES, Sword of Vermillion op de Megadrive. Ik moet er eigenlijk niet aan denken. *)

 

(off-topic)
dat lijkt mij ook, maar daar gaat het hier niet om denk ik...
"de volwassenheid van games"

 

mijn ouders vinden het allemaal best dat ik game. ze zien het dan ook niet als iets voor kinderen. ze snappen soms alleen niet wat er zo leuk aan die spellen is. ik heb ze pas geleden zo´n stuk uit de pu laten lezen, dat was een feature over gamen en wat er zo leuk aan was enzo. de weg van de held heette het. nu snappen ze het wat beter

alleen als ik counterstrike zit te spelen hoor ik elke keer weer, ´floyd kan het wat zachter!!! pff.. terrorists win... vreselijk. ´

 

je heb helemaal gelijk... er gaat niets boven "even" ontspannen na een dag hard werken of wat dan ook...

Ook daar ben ik het weer 100% met je eens...
Graphics is goed... vooral als ze mooi zijn... maarja wat heb je aan een heeeele mooie game die niet leuk is??? speel ik liever minder mooie game die ik wel leuk vind...

100% waar... zie hier een artikel over het onderzoek dat onlangs is gehouden!
Artikel


Al met al... game is en blijft goed voor je denk ik... en ik ga der ook echt nog lang niet mee stoppen... lijkt me wel wat om met me kids ook games te kunnen spelen... *)

 

Ik heb ook jaren lang moeten aanhoren dat het niet volwassen was. Mijn ouders begonnen vaak met "wanneer wordt je nu eens volwassen" en het vierkante ogen verhaal.
Nu is het eindelijk voorbij, want ik woon nu samen met mijn vriendin, die ook van gamen houdt..

Achteraf kan ik het wel begrijpen dat ze bezorgt zijn als je meer als 5 uur nonstop online gamed, maar zolang je ook af en toe tijd besteed met je ouders dan zullen ze ook minder gaan zuren.

 

Mijn ouders vinden het helemaal niet erg als ik games koop ofzo want ik doe er ook wat voor.
maar het nadeel is wel als ik een platvormer heb zoals Rayman ofzo is de hele familie er niet meer voor weg te slaan!

 

Mijn pappie vind xboxen cool maar hij kan t nie Versla hem altijd met MM3 Mijn mammie is overleden, tis maar dat je het weet. Denk wel datie het ook goed vind

- Cf -

 

Mijn ouders hebben er ook niet echt moeite mee als ik game.
Maar als ik langdurig game op de pc, dan beginnen ze wel ff te zeiken.. hehe maar dat is ook wel logisch, want met langdurig bedoel ik ook echt de hele dag . pc staat ook in de huiskamer
gelukkig kan ik wel zo lang xboxen als ik wil, alleen zonder live is de verslaving wat minder.