Wat vinden jullie hiervan? Gaat Israël weer eens te ver, of vind je het terecht dat Israël hardhandig optreedt tegen de Palestijnen en Libonezen nadat zij enkele soldaten hebben ontvoerd? En moet Israël de terroristen tegemoetkomen en de gevangenen in de Israëlische gevangenissen vrijlaten in ruil voor de gijzelaars?
En voor het geval dat Feyenoorders met flauwe grappen komen, dat ik in de Arena ''Joden, Joden'' zit te roepen heeft compleet niks te maken met de politieke situatie in het Midden-Oosten
Geschiedenis in vogelvlucht van Israël
Bron: Wikipedia
* eind 19e eeuw: opkomst van het zionisme, het streven naar een joodse staat in Palestina als uitweg voor de vervolging en onderdrukking in Europa. Leider van de beweging is de Hongaarse journalist Theodor Herzl.
* 1917: de Britten nemen de macht in Palestina over van het uiteengevallen Ottomaanse rijk. In de zgn. Balfour-verklaring zegt de Britse regering de zionisten steun toe voor de komst van een 'joods nationaal thuis' in Palestina. Na afloop van de Eerste Wereldoorlog wordt Palestina een door de Britten bestuurd mandaatgebied van de Volkenbond. De immigratiestroom van zowel joden als Arabieren neemt toe.
* 1922: De Britten scheiden oostelijk Palestina af en noemen het Transjordanië, dat in 1946 onafhankelijk werd en Jordanië ging heten.
* 1930 - 1939 Door het antisemitisme in Duitsland vluchten veel Joden naar Palestina.
* Tussen 1936 en 1939 vindt 'de grote opstand' plaats. Dit is onder andere een staking van Arabieren. Zij protesteren hiermee tegen de joodse immigratie. De Britten leggen hierop scherpe beperkingen aan de immigratie, hetgeen tot toenemende wrijvingen met de joods-Palestijnse bevolking leidt.
* 1939 - 1945: Tweede Wereldoorlog, massale vervolging van Europese joden en moord op ongeveer 6 miljoen van hen (Holocaust)
* 1947 de Algemene Vergadering van Verenigde Naties stemt in met een Brits plan voor de deling van het mandaatgebied Palestina in twee delen. Er wonen op dat moment tussen de Jordaan (rivier) en de Middellandse Zee ongeveer 1 miljoen Arabieren en 600.000 joden. 6,7% van het grondgebied is joods eigendom, de rest openbaar eigendom en privé-eigendom van moslims, christenen en Druzen. Vrijwel onmiddellijk breekt er een burgeroorlog uit tussen joden en Arabieren. Joodse milities slagen er in een groot deel van de Arabische bevolking met geweld te verdrijven. Met name na gevechten rond het dorp Deir Yassin op 9 april 1948 komt een grote vluchtelingenstroom op gang die volgens sommige bronnen direkt door de gevechten op gang kwam terwijl andere bronnen de oproepen van Arabische leiders aanhalen die de Arabische bevolking opriepen tijdelijk te vluchten in afwachting van de verwachte Arabische overwinning.
* 14 mei 1948: David Ben-Gurion roept de Staat Israël uit. Een dag later vallen ongeveer 30 duizend strijders uit zeven Arabische landen de nieuwe staat aan die een soortgelijk aantal strijders inzet, waaronder vluchtelingen die nog maar net zijn aangekomen, dit is de Palestijnse oorlog. Bij de wapenstilstand in 1949 heeft Israël een aantal gebieden veroverd die buiten het door het VN verdelingsplan voorgestelde gebied vielen en heeft Syrië gebieden ingenomen die door het VN verdelingsplan aan de joodse staat in Palestina werden toegekend. Honderdduizenden Palestijnen vluchten of worden gedwongen te vertrekken naar Jordanië (destijds nog incl. Westelijke Jordaanoever), Gazastrook en Libanon, alwaar zij in vluchtelingenkampen terecht komen.
* 1950: het parlement, de Knesset, bepaalt in de "wet op de terugkeer" dat alle joden, van waar ook ter wereld gekomen, zich in Israël kunnen vestigen.[1] Dit maakt immigratie uit Azië en Afrika mogelijk.
* 1956: de Suezcrisis leidt tot oorlog met Egypte, waarbij Israël de Sinaï verovert om zodoende de scheepvaart door het Suezkanaal naar de havenstad Eilat weer mogelijk te maken. Bij de wapenstilstand van 1957 bedingt Israël vrije doorvaart door het kanaal en de stationering van een VN-troepenmacht in de Gazastrook. Het Israëlische leger trekt zich terug uit de Sinaï en de Gazastrook.
* 1964: oprichting van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), met als doel de stichting van een Palestijnse staat en de vernietiging van de staat Israël. Internationale terreur tegen Israëliërs intensifiseert.
* 1967: de Egyptische president Nasser krijgt steun van andere Arabische leiders als hij het Suezkanaal opnieuw blokkeert. De VN-troepen worden teruggetrokken uit Gaza. De Israëlische regering ervaart de situatie als zeer bedreigend en gaat op 5 juni over tot de aanval op de omringende landen. De Zesdaagse oorlog is een feit. Onder leiding van opperbevelhebber Yitzhak Rabin verovert het Israëlische leger in zes dagen de Sinaï, de Golan-hoogvlakte, de Westelijke Jordaanoever en delen van Jeruzalem, waaronder de oude stad. De Veiligheidsraad van de VN neemt in november een resolutie 242 aan die oproept tot terugtrekking uit bezette gebieden in ruil voor erkenning achter veilige grenzen.
* na de Zesdaagse Oorlog lijkt verdere polarisering te ontstaan: Israël begint met de bouw van joodse nederzettingen in de bezette gebieden, Palestijnen intensiviseren de terreuraanvallen op joodse doelen binnen en buiten Israël.
* 1973: op 6 oktober, Grote Verzoendag (Jom Kippoer) steken Egyptische troepen het Suezkanaal over en valt Syrië de Golan-hoogvlakte binnen: de Jom Kippoeroorlog. Na aanvankelijke nederlagen weet Israël de oude situatie te herstellen.
* 1977: de Egyptische president Anwar Sadat brengt een bezoek aan Israël.
* 1978: door bemiddeling van de Amerikaanse president Jimmy Carter komen de Camp David-akkoorden tot stand, die vrede met Egypte en terugtrekking uit de Sinaï mogelijk maken.
* 1979: het Egyptisch-Israëlische vredesverdrag wordt op 26 maart 1979 getekend, waarbij Egypte het eerste Arabische land is dat Israël erkent.
* 1981: de Golanhoogten worden formeel geannexeerd.
* 1982: Israël trekt Libanon binnen en verjaagt de PLO uit Beiroet. Twee dagen na de moord op hun leider, de Libanese president Bashir Gemayel, trekken Falangisten met Israëlisch goedkeuren de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila binnen en richten daar een massamoord aan. Binnen- en buitenlandse verontwaardiging leidt tot een juridische onderzoekscommissie, die minister van Defensie Ariel Sharon dwingt tot aftreden. In 1985 trekt Israël zich grotendeels terug uit Libanon; alleen een strook langs de grens bleef bezet.
* 1984-1985: op 18 november 1984 begint Operatie Mozes: de komst van veel Falasha's naar Israël. De operatie komt in 1985 abrupt tot een einde.
* 1987: in de Gazastrook breekt de Intifada uit, een Palestijnse opstand tegen het Israëlische gezag. Het leger slaagt er ondanks hard optreden niet in de opstand te onderdrukken. Naast de PLO winnen fundamentalistische bewegingen als Hamas veel aanhang in de bezette gebieden.
* 1993 - 1995: de Oslo-akkoorden worden bereikt, waarin Israël en de PLO instemmen met de vorming van een Palestijnse Autoriteit en gefaseerde terugtrekking uit delen van de bezette gebieden. PLO-leider Yasser Arafat, de Israëlische premier Yitzhak Rabin en de Israëlische minister van buitenlandse zaken Shimon Peres krijgen hiervoor in 1994 de Nobelprijs voor de Vrede. Met Jordanië wordt op 26 oktober 1994 een vredesverdrag gesloten, waarbij Jordanië Israël erkent. Rabin wordt in 1995 vermoord door een Joodse extremist.
* Vanaf 1996 verloopt het vredesproces moeizaam. Benjamin Netanyahu wordt de nieuwe ministerpresident. Het aantal aanslagen door Hamas neemt toe, en vanuit Libanon voert de Hezbollah aanvallen uit op Israël.
* 1998: akkoord tussen Benjamin Netanyahu en Yasser Arafat dat de passage uit het PLO-handvest over ontmanteling van de Joodse staat wordt geschrapt.
* 2000: het Israëlische leger trekt zich geheel terug uit Zuid-Libanon, waarmee de regering van premier Ehud Barak tegemoet komt aan eisen van de VN. Onder de Palestijnen en andere Arabieren leeft het gevoel op dat Israël is verjaagd en verslagen. Een bezoek van oppositieleider Sharon aan de Tempelberg in Jeruzalem werkt als katalisator voor de uitbraak van de tweede Intifada, de zogenaamde El-Aksa-Intifada of kortweg Aksifada.
* 2002: begin van de aanleg van een barrière, deels hek en deels muur, langs de grens tussen Israël en de Westelijke Jordaanoever en op sommige plaatsen diep in de Westelijke Jordaanoever. Ariel Sharon is inmiddels tot premier gekozen en zijn regering stelt dat de barrière de veiligheid van Israël zal vergroten. Daarbij wordt gewezen op de ervaringen met het hek dat sinds de jaren '90 rond de Gazastrook stond.
* 2004: de Knesset stemt in met het plan van de regering-Sharon tot terugtrekking uit de Gazastrook en ontmanteling van de joodse nederzettingen aldaar. Vooral vanuit joods-orthodoxe hoek bestaat grote weerstand tegen het plan.
* 2005: de ontruiming van alle joodse nederzettingen in de Gazastrook en een enkele in de Westerlijke Jordaanoever. Regering Sharon valt hierdoor en Sharon zet zijn eigen partij op Kadima
* 2006: Sharon in een coma, Olmert wordt waarnemend premier. Verkiezingen in Palestina: Radicale terreurorganisatie Hamas wint deze verkiezingen. Dit leidt tot veel kritiek vanuit Israël, de VS en de EU.
* 22 juni 2006: Hamas erkent indirect het bestaan van Israel door akkoord te gaan met delen van het gevangenendocument en met onderhandelingen met Israel.[1]