Soms vergeet ik even hoe slap je in het begin van de game nog bent. Vier man, twee neer, de derde met plaat uitrusting, een zwaard en schild. Dat schild op een gegeven moment uit zijn handen geslagen, maar hem nog niet neer. Bij het kamp nog een stroper, de twee lichtst geklede zijn dood. Dezelfde tactiek hanterend als in de eerste game. Hit en run, save and quite, load, hit and run en herhaal. Terug naar de slaapplek gegaan bij de smid, bleek daar mijn DLC items te liggen voor een deel. Niet heel bijzonder, maar die laatste twee in dat stroperskamp zouden nu beter moet gaan, in combinatie met de perks die ik geselecteerd heb. Afstand houden tot die stroper met een schild en La Poste del Falcone toepassen. Had hem bijna, maar was al wat gezondheid kwijt door wolven eerder. Ik neem kennelijk de lange weg.
Hey! Als Anne Frank een dagboek bij mocht houden, dan mag Yellow dat ook! Hou ons op de hoogte, Yellow!
19 mei 2025 Lieve Kitty, Vandaag wil ik je schrijven over een bijzondere ervaring die ik had in Kingdom Come: Deliverance 2. Het is wonderlijk hoe een spel mij zo in zijn wereld kan trekken, hoe ik me werkelijk kan verliezen in het leven van een ander. En die ander, Kitty, is Henry. In het begin had ik mijn twijfels. Zou hij een held zijn of slechts een gewone jongen, worstelend met het lot? Maar al snel merkte ik dat hij iets had—iets eerlijks, iets dat mij deed geloven dat hij écht was. Zijn manier van spreken, de manier waarop hij reageerde op onrecht, het voelde allemaal zo natuurlijk. Ik kon niet anders dan hem helpen, als een vriend die aan zijn zijde stond. Samen trokken we door de dorpen en velden van Bohemen. Wanneer Henry zich vastberaden inzette om zijn eer te herstellen, voelde ik zijn woede. Wanneer hij lachte om een grap in een herberg, lachte ik met hem mee. En wanneer hij in een gevecht gewond raakte, was het alsof ik zelf die pijn voelde. Wat ik het mooiste vond, Kitty, was zijn groei. In het begin was hij onhandig, een smidszoon zonder ervaring, maar door volharding werd hij sterker, wijzer. En ik was erbij, zag hoe hij zich ontwikkelde van een eenvoudige jongen tot iemand met betekenis. Het gaf mij hoop—de gedachte dat ook wij, als we volhouden, kunnen worden wie we willen zijn. Vanavond sluit ik mijn ogen en hoor ik nog steeds de klanken van de middeleeuwse wereld. Misschien is het vreemd om zo over een spel te schrijven, maar voor mij was Henry even echt als de mensen om mij heen. En dat, lieve Kitty, is iets bijzonders. Met hoop en verwachting, Jouw trouwe schrijver
Ik mis de "Here’s a short and warm goodbye message:" aanhef, alleen dan met de prompts voor een interessante dagboek-entry …
Dat is ook het leuke aan deze game. Allemaal manieren om de game te spelen en paden die je kunt begaan om je character te ontwikkelen en quests te voltooien. Heb afgelopen weekend al aardig wat uurtjes gespeeld, met heel weinig voortgang, maar ik vermaak me er enorm mee
Moet zeggen dat het mij ook wel wat meer aanspreekt, ik vind combat nog steeds lastig, maar het was daarom wel leuker toen ik eindelijk iemand neerkreeg.