Wat ook het mooie is, is dat het grootste deel van de gelovigen gelooft omdat ze opgroeien binnen een groep(je) mensen dat gelooft. De persoon krijgt vanaf zijn geboorte het 'geloven in een god' ingestampt en neemt dit voor juist aan, 'het weet immers niet beter'. Ik vraag me af of wanneer bijvoorbeeld Shriko of elk ander gelovig persoon 'vrij' of 'zonder indoctrinatie' zou zijn opgevoed zelf na verloop van tijd alsnog zou kiezen voor het geloven. Ik ben ongelovig opgevoed en heb, net als het grootste deel ongelovigen onder ons, altijd de keuze gehad om toch te geloven. Ik heb op school godsdienst lessen gehad en heb er altijd voor open gestaan. Rationeel heb ik besloten niet te geloven, waarom is mijn eigen zaak. Nu vraag ik me af waarom zouden al deze ongelovigen die toch de keuze hebben (en dus niet een vertroebeld, eenzijdig en opgedrongen beeld van het wel/niet bestaan van God hebben) niet geloven? Is de kracht van een god dan zo zwak dat zij niet geloven? Nee. In mijn ogen bevestigd dit dat er geen god is. Het verstand verklaard alles, rationeel de beste keuze. Klein excuusje voor de misschien wat gekke opbouw van deze post, heb namelijk een knetterende hoofdpijn.
[EDIT]
Wat ik ook tekenend vind is het feit dat ook god nooit tot mij is gekomen. Ik heb best eens situaties meegemaakt waarin ik dacht 'een god zou nu wel handig zijn', om het maar platvloers te zeggen. Niet dat ik in mjin bijna 18-jarig bestaan zoveel ellende heb meegemaakt, maar iedereen kent deze situaties wel. Ook het feit dat ik open heb gestaan voor het besaan van god, maar hij/zij alsnog nooit enig teken heeft gegeven van het bestaan vind ik dubieus. Mensen die van ongelovig naar gelovig overstappen doen dit volgens mij naar aanleiding van 'een wonder'. Hun ellende die plotseling ophoudt te bestaan schuiven ze af op het bestaan van god. Met andere woorden, God is een uitweg, een (wanhopige) manier om dingen te verklaren die je niet begrijpt of kunt verklaren.
Laatst bewerkt: 14 mei 2007