Zaterdagmiddag: finale-stress. En dat zal alleen maar oplopen in de komende 24 uur. Ik had het in ieder geval nooit durven dromen. Kwartfinale, verder niet. Hoewel ik geen voorspellende octopus ben, was ik er zeker van. Tot toen was ik nog niet zo ver in de euforie. Voorzichtig kocht ik twee week geleden een oranje shirtje. Ik heb die instelling de hele tijd volgehouden en ik heb nog nooit zo relaxed een toernooi bekeken. Tot die kwartfinale dan. Niks geen eindstation. Met een brok in mijn keel stond ik daar in de kroeg na het laatste fluitsignaal. Wat is het toch heerlijk om soms ongelijk te hebben.
Toen kwam Uruguay. Geen stress niks. De finale lonkte voor Nederland. Ook toen Forlan die bal achter Stekelenburg kegelde voelde ik het al: dit komt helemaal goed. 11 juli 2010 zou voor Oranje zijn. Tegen Spanje of Duitsland, het maakte niet uit. Maar nu komt het allemaal steeds dichterbij. Voor het eerst ga ik een finale meemaken van Oranje. 1974 en 1978, die verhalen hoor ik elk toernooi van mijn vader. De teleurstelling van toen. De kater die na meer dan dertig jaar nog altijd doordenderd. Ik heb alleen beelden gezien, maar de ware emotie komt uit die verhalen. We zijn wereldkampioen mislopen. We kunnen het wel, maar doen het nooit. Toch is het een keer gelukt. In 1988 werden wij Europees kampioen. De beelden van de rondvaart staan in mijn geheugen gegrift. Toch kwam ik pas een klein jaar later ter wereld. Het zijn slecht verhalen van anderen. Archiefbeelden van toen. Ik heb dit nooit kunnen ervaren. Nooit heb ik gedacht: dit ga ik aan mijn kinderen vertellen. Eerlijk is eerlijk: zo vaak denk ik ook niet aan kinderen hebben. Maar nu sterker dan ooit.
Ik ken wel teleurstelling. In 1998 vertelde iedereen op het schoolplein dat we Brazilië wel zouden verslaan in de halve finale. Echter, toen ik toentertijd rond elven 's avonds wakker werd, lag Nederland eruit. Ik had nog geen trauma. Twee jaar later kwam dat wel. Ik was er van overtuigd dat Nederland die Europese beker in 2000 in De Kuip zou halen. We waren in de halve finale zo veel beter dan Italië, maar elke strafschop was er één te veel. Geen finale. Twee jaar later een WK zonder Nederland. Brazilië won, de Duitsers niet. Maar ik heb nooit wat gehad met dat toernooi. Euro 2004. Het slechtste toernooi in mijn geheugen. Nederland haalde de halve finale, versloeg zijn penalty-trauma maar speelde zo slecht dat Portugal gewoon won. 2006, het WK. Die veldslag tegen Portugal. Ik ben een week lang chagrijnig geweest. Kut-Portugezen met hun kutstreken. En twee jaar terug? Voor het eerst sinds 2000 had ik een goed gevoel na de groepsfase. Totdat, tja Rusland. Het was pure arrogantie van Oranje. Ze werden overlopen.
Maar nu is het zover. Ik ga niet meer zo snel mee in Oranje-gekte. Ik ben liever behoudend, want al die jaren van teleurstelling eisen wel hun tol. Maar het gaat gebeuren: straks in Johannesburg. Nederland speelt de finale van de wereldbeker. Ik denk de laatste dagen aan de teleurstelling van 1974 en 1978, de gekte van 1988. Alsof ik er bij was. Alsof ik als een klein kind heb zitten janken voor de televisie toen we die finales verloren. Het zijn verhalen en herinneringen van anderen. Maar opeens zo dichtbij. Al die bitterheid vanaf mijn eerste WK-herinnering uit 1998. Het passeerde allemaal de revue. Het spookt door mijn hoofd. Zal het nu eindelijk eens gebeuren?
Nederland in de finale van het WK. Ik kan het nog honderd keer opnoemen. Geloven doe ik het nog niet. Spanje is onze tegenstander en zij zijn levensgevaarlijk. Ik schat onze kansen in tot fifty-fifty. En laat het dubbeltje deze keer maar de Nederlandse kant opvallen. Ook zij zijn gretig, maar wij ook. Het zou zo mooi zijn.
Ik denk aan al die oud-spelers van Ajax die ik als prille tieners in de Arena heb zien voetballen, Giovanni die zijn allerlaatste wedstrijd ooit zal spelen. En dat is geen afscheid zoals Makaay eerder dit seizoen, in een bij voorbaat verloren finale, maar eentje van 18-karaats goud. Hoewel hij bij de aartsrivaal speelde van mij gun ik het hem van harte. Wie had gedacht dat hij zo'n groots afscheid zou krijgen? Hij is een hele grote. Ik denk aan Robben, die ik jaren terug zag ploeteren in het oude Oosterparkstadion van Groningen op een toendra tegen Sparta. Samen met Sneijder zag ik hem op 30 april 2003 debuteren in het Philips-stadion in Eindhoven, ik was erbij. En aan al die andere spelers. Met goud beloond worden? ze verdienen het!
Ik kan steeds minder relativeren. De finale komt dichterbij. Als we winnen...Ja, wat als we winnen. Voor het eerst in mijn leven zal ik janken van geluk, denk ik. Onbeschaamd maar vol met trots. Wat als we winnen? Dan ben ik diegene met verhalen over toen. Dan kan ik alles vertellen wat er door mij heen ging. Toen Nederland wereldkampioen werd. Toen we eindelijk de beste waren.
Klik om te vergroten...
