Tonari no Totoro (198
Na de massale films Rapyuta en Nauzika was er toen opeens de aandoenlijke film Tonari no Totoro. Deze film is qua opzet veel minimaler dan de eerstgenoemde films, waarin onze planeet wordt gered van het kwaad. Niets van dit alles in dit lieve filmpje. Het is hier allemaal veel ‘kleiner’, maar heeft toch genoeg body om een hele sterke animatiefilm te kunnen zijn. De muziek van Hisaishi is wat minder basaal en wat minder groots, er vallen genoeg moment dat er op de achtergrond niets hoorbaar is. De kleuren en tonen zijn wat zachter, de achtergronden wat minder aanwezig en de karakters zelf voelen (naast Totoro zelf uiteraard) bijna fluffy aan. Zonder naar het daadwerkelijke verhaal te kijken merk je al dat dit weer een compleet andere film is al Miyazaki’s voorgaande werk.
Het visuele stijltje staat mij erg goed aan en past ook perfect bij de insteek van de film. Het blijft toch lekker om ook als niet-kind zijnde je nog even te laten vallen in je fantasie. Zoals ook in dit geval waarin 2 kindjes een soort beschermbeer vinden die over hun waakt.
Helaas heb ik wel het onderbuikgevoel dat er een beetje op safe wordt gespeeld. Nu weet ik niet alsof ik als kind zelf meer dan gemiddeld fantast was, maar in deze film blijft het nogal beperkt. En de verschillende fantasiën die worden uitgelicht komen eigenlijk niet echt nadrukkelijk naar de voorgrond. Uiteindelijk heeft Totoro toch een bescheiden rolletje in de film, en naast de zwarte spirits en de catbus. Nee, voor mij is het juist de natuurlijke relatie tussen de 2 zusjes (beide echt hele sterke rollen) die de spil zijn in dit verhaal. Zo lekker herkenbaar kinderachtig (de positieve betekenis van het woord) en aandoenlijk. De kwaliteit van de film zelf vind ik alweer een hele grote stap ten opzichte van het al prachtige Laputa, en dat zit vooral in de animaties. Alles beweegt veel natuurlijker, maar ook de beeldkwaliteit ziet er sprankelend uit.
En voor dat ik het wist was de film weer voorbij. Aan de ene kant misschien een goed teken (time flies when you’re having fun), maar anderzijds ook wel een beetje een film met een leeg gevoel. Ik kan niet anders zeggen dat ik mij een beetje spectator voelde van een leuke film, maar geen poging deed om echt een beetje de diepte op te zoeken. Wat overblijft voor mij is een nogal oppervlakkige film over de fantasie van de 2 zusjes. De film ontbeert gewoon net die character building waardoor je een band krijgt met de zusjes en spirits. Daardoor blijft dit voor mij niet meer dan een lekkere wegkijker. Niet meer en niet minder.
7/10
Oja, op naar Hotaru no Haka! Geen Miyazaki, wel Ghibli. Ben benieuwd.
Klik om te vergroten...