Submarino (Thomas Vinterberg, 2010)
Vanaf het begin van de film weet je het eigenlijk al: het kan alleen maar bergafwaarts gaan met de personages in de film. Dat is ook het geval. De film vervalt echter niet of nauwelijks in clichés, en wist me gedurende de hele film een naar onderbuikgevoel te geven.
Het acteerwerk is erg goed, met name Jakob Cedergen valt op met zijn rol als de oudere broer Nick. Normaliter heb ik niet zoveel met dit soort karakters (de stille 'ondoorgrondelijke'), maar hij weet het zo neer te zetten dat je, ondanks zijn wat hardere exterieur, de fragiliteit van zijn personage in zijn ogen af kunt lezen.
De film wordt niet belerend of te shockerend(wat me vaak stoort bij films waar drugsmisbruik een thema is), maar benadrukt de menselijke kant van de personages, waardoor je als kijker zelf je oordeel kunt vellen.
Alleen het einde vond ik wat minder. Verder maakt Vinterberg mijn verwachtingen na Festen zeker waar.
/edit: oja, een cijfer. 8.5.
Laatst bewerkt: 21 jun 2011