Immortals (2011)
Als een kleine fan van het genre toch met vol goede moed naar de bioscoop afgereisd. Waar 300 onder mijn favorieten staat geschaard en ik zelfs blij werd van Clash of the Titans, verwachtte ik dan ook dat het allemaal wel goed zou komen. Teksten als 'de makers van 300' leg ik altijd direct naast me neer, en afgezien van het thema en de kleine visuele overeenkomsten was de link ook niet direct te leggen. Belangrijkste verschil is wel dat 300 is gepresenteerd als stylistische versie van de epische slag bij Thermopylae (en Clash of the Titans nog een redelijke accurate versie van Perseus vs Medusa) en deze film helaas een soort Hollywood mixje is van bestaande mythologie en complete willekeurige karakters. De lijst met wat er niet klopt is eigenlijk eindeloos, van de oorsprong van Theseus (zoon van Poseidon!) tot Hyperion (is zelf een titaan!), ik snap niet wat de keuzes zijn van de regisseur. Het Griekse polytheïsme leent zich uitstekend om een verhaal redelijk sluitend of kloppend te maken met het grote arsenaal aan helden, ondergoden en titanen. Helaas koos men er in dit geval voor om compleet willekeurig Hyperion als evil villain neer te zetten zonder enige argumentatie. Maar ik had beloofd er niet teveel over te gaan zitten zeuren.
Maar helaas is er ook op de film zelf genoeg aan te merken. Met namen de keuze van acteurs. Ik heb het sterke vermoeden dat de audities gedaan zijn op basis van een foto, want Rourke als Hyperion is echt afgrijselijk. De rest van de cast kan misschien net een krappe voldoende scoren, al valt Luke Evans bijvoorbeeld ook door de mand. Hij komt dan ook totaal niet over als oppergod.
Het mag duidelijk zijn dat de nadruk voor op visueel, actie en spektakel ligt. En daar laat de film je gelukkig niet in de steek. Alhoewel het niet die dikke filter heeft van 300 en wat minder CGI bevat, is het wel lekker om naar te kijken en zijn de locaties erg tof in beeld gebracht. Als je dan weer kijkt naar de zoutvelden die in de film voorkomen heeft Singh duidelijk weer wél het mythische aspect in achting genomen. Rare Indiër blijft het toch ook. De actie zelf is van topniveau, met die heerlijke bullettime actie waarin alles in slowmotion door het beeld vliegt. En met alles bedoel ik dan niet alleen de hoofdpersonen, maar ook hoofden, ledematen en pijlen. Het is jammer dat deze actie dan niet wordt ondersteund door eens een écht toffe Griekse mythfilm. Zonde.
Drive (2011)
Gisteren na Drive gegaan, en ondanks dat ik een klein beetje wist waar de film over ging, ben ik bewust alle trailers en recensies uit de weg gegaan. Alleen dat bizarre nieuws van die Amerikaanse die de makers aanklaagde vanwege de trailer is mij wel ter oren gekomen haha.
Dus vol spanning ging ik zitten, en ik ben compleet verrast. Vanaf minuut 1 zat ik echt in de film, en de opening + credits zijn echt fenomenaal, heerlijke muziek, zwijgzame, naamloze Gosling en een nachtelijk Los Angeles. Heerlijk, zulke intro’s, een visueel audiovisueel spektakel. Stiekem hoop ik dat de beste film van 2011 aan het kijken ben, het is allemaal zo gestileerd. Bepaalde verwachtingen werden zeer zeker nagekomen, andere helaas niet. Zo heeft Gosling mij echt positief verrast. Zonder veel mimiek en woorden toch een zekere emotie creëren, het levert fantastisch acteerwerk op. Ook Mulligan scoort hier een dikke voldoende. Alleen wat Perlman hier doet is mijn een groot vraagteken. Perlman is toch een matig acteur, en om hem dan als maffioso baas te laat rondlopen werkt meer op de lachspieren dan goed is. Dat Cranston 1 van de betere acteurs is zagen we natuurlijk al in Breaking Bad.
Helaas worden de verwachting qua stijl niet helemaal waargemaakt. Ik had echt gehoopt op een schitterende arthouse film, maar in mijn mening gaat de film daar niet echt de diepte in en wordt de lijn van mainstream soms overschreden. Al ligt dat eerder weer aan het simplistische verhaal dan aan de stijl, want ik zie toch weer wat sterke punten uit de intro terug in de film. Want het moge ook duidelijk zijn dat Refn zijn publiek wel wat serieuzer neemt dan een willekeurige Scott of Cameron, en daar ben ik wel dankbaar om. Stiltes kunnen o zo mooi zijn, maar o zo weinigen lijken dit zich te realiseren. Refn voert dit in deze film tot in de perfectie uit. En wie had gedacht dat dat geen spanning op kon leveren zit er flink naast, aangezien mijn hartslag op bepaalde moment 2x zo hoog lag als een willekeurige Transformers film (ok, slecht voorbeeld ). Heerlijk verlangen naar wat er gaat gebeuren, dat is wat ik in een film wil zien.
Dingen als ‘culthit’, ‘classic’ of ‘Taxi Driver of the 21st century’ ga ik nog niet noemen, want daarvoor was de film op sommige vlakken nog te oppervlakkig. Ook was het eind misschien niet de kers waarop ik had gehoopt.
Desondanks (misschien klonk ik een beetje negatief in dit stukje) is het een heerlijke film die iedereen eens moet gaan zien!
Laatst bewerkt: 17 nov 2011
