Medelijden met Ajax
Gepubliceerd: 16 september 2013 10:08 | Laatst gewijzigd: 16 september 2013 10:10
Door Remco Regterschot
Ajax won mede dankzij een scheidsrechter van PEC Zwolle. Het onrecht dat ik als PEC-fan voelde, sloeg om in medelijden. De nederlaag van Ajax is groter.
Op 21 november 1987 zat ik met een vriend in De Meer, bij Ajax – PEC. PEC speelde goed, maar via 4-4 werd het toch nog 6-4, mede dankzij een doelpunt van debutant Ronald de Boer.
Naast me knipoogde een man met Ajaxsjaaltje terwijl hij zachtjes in mijn arm kneep. ‘Strakkies weer lekker met de trekker naar huis,’ zei hij.
Lang heb ik een milde vorm van ontzag gevoeld voor Ajax. Mooie Amsterdamse humor, Johan Cruijff, Marco van Basten, Louis van Gaal, dominant voetbal, al die prijzen, het bravoure, u kent het wel.
En ook ik stond te juichen in 1995 toen Ajax de Champions League won, zoals ik in 1988 blij was met de Europa Cup I van PSV en in 2002 met de UEFA Cup van Feyenoord. Dergelijke successen maken van een kleinere club-fan echter nog geen Ajacied. Mijn enige verklaring voor het opblazen van De Meer tot een Arena: van heel veel anderen wel.
Verdampt
Mijn ontzag en sympathie voor Ajax zijn inmiddels behoorlijk verdampt. Veroorzaakt door beursgang, stropdassen met een ’1’ erop en een voorzitter die vond dat zijn godenzonen een koninklijke status verdienden en riep dat zijn club ‘nooit meer in te halen’ viel. Veroorzaakt ook door dagjesmensen die op wedstrijddagen in Ajaxshirts de Nieuwmarkt overspoelen en met een slecht geïmiteerd Amsterdams accent schreeuwen dat ze de beste zijn, terwijl het spel daar – ondanks de Cruijffrevolte – geen aanleiding meer tot geeft.
Ik heb er zeven jaar gewoond, heb er Amsterdamse fans leren kennen en vergeet nooit dat één van hen – echt niet de minste – een keer uit het raam van café ‘t Loosje keek en verzuchtte: ‘Ajax is Ajax niet meer.’
Terug naar Zwolle.
Ik liet me overhalen door mijn broer. Het vooruitzicht om met achthonderd Zwollenaren als koploper naar de Arena te gaan, stond me wel aan. Dus zat ik afgelopen zaterdag in één van de vijftien bussen met PEC-fans richting Amsterdam, de gehele route omgeven door autootjes met Ajaxfans.
Vijfhonderd meter van de Arena stopten we op een parkeerplaats. Zonder politie-escorte liepen we naar het stadion, dwars door groepen Ajaxfans heen van wie sommigen wijde pupillen en schuim op hun mond hadden. Verbouwereerd keken ze naar deze groep waarvan de voorste rij bestond uit naïeve jongens die riepen dat we bovenaan stonden.
Dat het niet uit de hand is gelopen, mag een wondertje heten. Helemaal zonder kleerscheuren bereikten we het uitvak overigens niet, er vlogen een paar glazen en volle blikken bier onze kant op en nadat drie PEC-fans – ook niet nuchter – verhaal wilden halen, werd onze groep (inclusief vrouwen en kinderen) door politie te paard met wapenstokken de hekken in gemept.
Schamen
In grote delen van de wedstrijd was PEC de beter voetballende ploeg. De Arena (laat u niet misleiden, een kwart van de stoeltjes was onbezet) viel (op Vak 410 na) nagenoeg stil. Ajax had een lucky goal en een thuisfluiter nodig om achttien minuten voor tijd tegen de verhouding in op 1-0 te komen. Mensen in de vakken links en rechts van het dikke plexiglas om ons heen juichten uitzinnig, alsof ze zich nergens voor hoefden te schamen. De Arena schrok wakker en joelde dat alle boeren homo’s waren. Uiteindelijk werd het 2-1.
Na afloop werden we anderhalf uur vastgehouden. Toen kwamen de bussen voorrijden, nu wel tot vlak voor het uitvak. We mochten terug.
Ter hoogte van Amersfoort maakte mijn onrechtvaardigheidsgevoel plaats voor medelijden. Ik realiseerde me dat veel van de Ajaxfans die voortijdig de Arena verlieten, dat deden om files langs dezelfde route als die van ons te vermijden, sommigen van hen wonen tot ver voorbij Zwolle. Ik vroeg me af of ook zij hadden gezongen dat boeren homo’s waren en dacht aan de Nieuwmarkt.
Er bekroop me hetzelfde gevoel als tijdens die pijnlijke documentaire over het Scheveningse Kurhaus. Nog altijd een machtig, mooi hotel om te zien, maar van internationale klasse en allure is al een tijdje geen sprake meer.
Klik om te vergroten...
