Sinds 1950 zijn elf miljoen moslims door geweld – exclusief ’gewone’ moorden – om het leven gekomen. Iets meer dan 0,3 procent daarvan is gestorven in het conflict met Israël, ofwel 1 op 315 moslimdoden. 90 procent van het totaal aantal doden stierf in conflicten met andere moslims.
Deze getallen komen van de lijst die al enkele jaren geleden is gemaakt door Gunnar Heinsohn, de opmerkelijke Duitse wetenschapper die zich gespecialiseerd heeft in de relatie tussen geweld en het aantal jongemannen in een samenleving (hoe meer zonen een vrouw baart, des te groter het gevaar van geweld: bendeoorlogen, burgeroorlogen, oorlogen tussen naties).
Als hij de lijst op dit moment zou maken, zou hij de verhoudingen moeten aanpassen. In verhouding tot wat moslims elkaar onderling aandoen, vormen de doden in Gaza een klein getal. Ja, u leest dat goed: klein. Maar elke dode is er één te veel – zeker wanneer het gaat om kinderen, horen wij, verlichte en ontwikkelde westerlingen, daar direct aan toe te voegen. Maar er zijn veel moslims (met name die in de Arabische wereld leven) die daar anders over denken. In hun tribale eer-schaamtecultuur is de uitroeiing van de vijand en zijn familie een geaccepteerd principe. Trots tonen de jonge strijders van ISIS de afgehakte hoofden van hun slachtoffers.
De propagandisten van Hamas bepleiten de totale vernietiging van het Joodse volk. De aantallen slachtoffers die momenteel in Syrië en Irak vallen – moslim tegen moslim – zijn verbijsterend hoog.
In een recent stuk schrijft Heinsohn dat in Gaza 190.000 jongemannen leven in wat hij de strijdleeftijd noemt: 15-24. Er zijn 30.000 mannen in de leeftijdsgroep 55-64. Ofwel: in de verminkte en gestagneerde economie van Gaza kunnen slechts 30.000 jongemannen de oudere mannen in hun beroep opvolgen. 160.000 jongemannen hebben geen behoorlijke toekomst, maar dood van de honger gaan zij niet door de vele hulpprogramma’s. Wat zij hebben is woede, frustratie, tijd, en daarbij: een religieuze ideologie die het gebrek aan toekomst en het beschadigde eergevoel op de Joden projecteert.
Een ander probleem vormen de seksuele taboes. Geen werk, geen inkomen, geen toekomst, en dus niet de mogelijkheid om een huis te bouwen of op het huis van de ouders en grootouders een verdieping te bouwen en daar een eigen gezin te stichten. Geen seks voor het huwelijk – een van de stille motoren van het huidige geweld.
De Joden komen in de islamitische religieuze verhalen al veertienhonderd jaar voor als de grote vijand. Dat beeld is momenteel sterker dan ooit. Een groot deel van de Arabische wereld staat in brand en in de waanwereld van veel moslims is Israël daarvoor verantwoordelijk. De verwarrende schaamte over elf miljoen doden door onderling islamitisch geweld explodeert in haat voor de Joden.
De ellende voor de inwoners van Gaza is onoverzienbaar. Een kwart van de bevolking van Gaza (oppervlakte: 360 km {+2} – ter vergelijking: Rotterdam is 320 km {+2} ) bestaat uit 400.000 jongens in de leeftijdsgroep 0-14 jaar.
Heinsohn schrijft: ’De volgende generatie zal nog meer bereid zijn te sterven in de interne Fatah-Hamasgevechten of in de oorlogen tegen Israël dan de jongemannen die nu schieten.’
In 1950 telde Gaza 200.000 inwoners. Nu zijn het er 1,8 miljoen. „Elk kind en elk kleinkind van de vluchtelingen van 1948, alle nakomelingen van de eerste en de vierde vrouw (moslims mogen meerdere vrouwen hebben – LdW), wordt door de UNRWA met geld van vooral westerse donoren onderdak verschaft, gevoed, onderwezen en medisch verzorgd”, aldus Heinsohn.
De internationale gemeenschap heeft daar een volk laten ontstaan dat massaal in omvang is toegenomen maar dat geen mogelijkheid heeft zich economisch en cultureel te ontwikkelen. Wat er wel ontstaan is, is een cultuur van de dood.
Hamas heeft een opmerkelijke strategie ontwikkeld. Deze islamitische fascisten zijn een oorlog begonnen die zij niet kunnen winnen – als Israël niet over de Iron Dome zou beschikken, hadden de raketten duizenden Joden gedood en had Israël Gaza nog veel harder aangepakt, en ook dat was ingecalculeerd door de leiders van Hamas. Hamas wil dat Israël de bevolking van Gaza raakt. Hamas wil dat Gaza bloedt. De oorlog die Hamas nu strijdt, is namelijk een publiciteitsoorlog om sympathie en daarmee financiële steun te krijgen.
Een artikel in het linkse Amerikaanse blad The New Republic onthult de diepere oorzaken van de huidige crisis.
Er is geen geld meer om in Gaza het ambtenarenapparaat van Hamasleden te betalen. Qatar (beschermheer van de moslimbroeders) is bereid die betalingen te verrichten, maar de banken op de Westelijke Jordaanoever en de Egyptische leiders weigeren dat geld over te maken. De grensovergangen en de tunnels naar Egypte zijn sinds de machtsovername door president Sisi afgesneden, en daarmee zijn de geldstromen naar Hamas, die heffingen legt op alle gesmokkelde import, opgedroogd.
Wat was de bedoeling van de zogenaamde ’eenheidsregering’ die Fatah en Hamas kort geleden vormden? Hamas wilde dat de Palestijnse Autoriteit de 40.000 Hamasambtenaren zou betalen (die hebben al een half jaar geen salaris gehad) en daarbij nog eens 70.000 Hamasleden die geen functie hebben in het bestuursapparaat van Gaza. Maar president Abbas van de Palestijnse Autoriteit kon die gelden niet ophoesten.
Het enige wat mogelijk was om Qatarse koffers met cash – tussen de 20 en 40 miljoen dollar per maand – vanuit Egypte Gaza binnen te dragen. Maar Sisi weigerde dat toe te laten.
Het bestuur van Hamas over Gaza dreigde dus in te storten. Hamas heeft niets in de echte economie van Gaza geïnvesteerd en alle gelden waarover de terroristen konden beschikken gebruikt voor de bouw van tunnels en bunkers en raketten (en van villa’s voor de leiders, natuurlijk).
Een organisatie als Hamas kan alleen functioneren bij grote steun vanuit de bevolking, dat is de basis. De haat moet gevoed blijven worden, maar tegelijkertijd moet Hamas voldoende geld binnenkrijgen voor de eigen organisatie en de eigen infrastructuur. ’Erst kommt das Fressen’ – we weten het.
Hamas is niet geïnteresseerd in de ontwikkeling van Gaza. Hamas wil de Joden uitroeien en het Westen vernietigen en vervolgens een wereldwijde islamistische staat stichten. Dat doel is pervers, maar voor islamisten een heilige opdracht. Ondertussen moet er gegeten worden, moeten wapens worden gefabriceerd, moet er gereisd worden om sponsoren te vinden. Er is geld nodig.
De bevolkingsexplosie in Gaza veroorzaakt legioenen hysterische jongemannen. Dat geen enkele economie de groei van de bevolking kan bijbenen, komt Hamas goed uit. Hoe meer ellende, des te feller zijn de strijders.
Hamas deed wat elke Arabische tirannie tot nu toe heeft gedaan als er interne problemen zijn: Israël aanvallen. Hamas weigert Israël te erkennen, weigert de wapens neer te leggen, weigert het lot van de inwoners van Gaza te verbeteren, weigert de eigen bevolking te beschermen. Maar momenteel heeft het harde cash nodig. Niets doet het internationaal beter dan beelden van door Joden gedode kinderen. Hamas wil geld zien. Daarom vuurt het duizenden raketten op Israël af.
De ’nuttige idioten’ in de westerse media – links, gay, internationalist, trotskist, you name it, categorieën die in de islamitische heilstaat van Hamas het eerst worden gestenigd of opgehangen – stonden inderdaad opgewonden klaar om de diep-reactionaire ideologie van Hamas een steuntje in de rug te geven. En op straat zien we de uitingen van islamitische Jodenhaat waarmee jonge moslims ook in het westen zijn opgegroeid. Deze jonge moslims laten zien wat vanaf het begin onder dat dunne laagje ’kritiek op Israël moet toch kunnen?’ broeide: good old Jodenhaat.
Ik schrijf dit nu aan een tafel in Israël. Ik word beschermd door een uitzonderlijke machine die raketten kan onderscheppen. Elke raket wil Joden doden, maar wordt machteloos gemaakt – zolang het apparaat blijft functioneren. Om het afvuren van die raketten definitief te voorkomen, is Israël Gaza binnengevallen.
In Gaza sterven kinderen als ’collateral damage’ (de helft van de bevolking is jonger dan vijftien en als er omstanders sterven is de kans dat dat een kind is dus vijftig procent). Hamas zet de eigen bevolking doelbewust in als ’human shield’ en heeft daarmee aan de term ’zelfmoordterrorisme’ een nieuwe lading gegeven. De dood wordt begeerd, schreeuwen de Hamasleiders, maar als de dood zichtbaar wordt, blijkt die afgrijselijk te zijn en helemaal niet begeerd – het is de schuld van de Joden.
Dit Israëlisch-Palestijnse conflict is geen conflict om grond. Dat is het nooit geweest. Het is een conflict tussen culturen. Tussen die van het leven en die van de dood.
Er is geen moreel equivalent tussen Israël en Hamas, geen equivalent van het verlichte Jodendom en het zwarte islamisme. In het uitdagen van het Israëlische leger, dat geen keus heeft en het gevaar moet elimineren, en in de blootstelling van de eigen bevolking aan Israëlisch geweld zien we opnieuw hoe het radicale islamitische denken functioneert: het leven is niet heilig.
170.000 doden in Syrië, in Irak een onbekend aantal (maar in ieder geval 5500 burgerdoden alleen al dit jaar) en honderden burgerdoden in Gaza. Elf miljoen moslimdoden sinds 1950. De islamitische wereld verkeert in een diepe crisis. Moslims maken elkaar massaal af. Talloze etnische, tribale, religieuze oorlogen zijn geëxplodeerd. Israël heeft daar geen schuld aan.
De mensenrechtenraad van de VN wil oorlogsmisdaden van Israël in Gaza onderzoeken. Hamas blijft buiten schot. Die raad wordt beheerst door voorbeeldlanden van mensenrechten als Cuba en Iran en besteedt de meeste tijd die zij heeft aan het veroordelen van Israël. Twee keer zoveel ’speciale’ vergaderingen over Israël als over Syrië. Nooit een speciale vergadering over Iran, Rusland, China. Nooit een veroordeling van Saudi-Arabië. De nuttige idioten dansen van vreugde.
Er is iets fout gegaan in onze wereld. We moeten oppassen niet te worden vermorzeld in de orkaan van verwoestende waanzin die door de islamitische wereld trekt en nu ook door onze straten raast.
Klik om te vergroten...
