[Algemeen] Nieuws

Joost Zwagerman heeft zelfmoord gepleegd. Wow. Zo'n enthousiaste en getalenteerde man. Al heb ik weinig met literatuur of kunst, zijn passie trok me altijd wel bij DWDD. Zwaar depressief, 51 jaar pas en 3 kinderen. Pfff.

 

http://www.nu.nl/binnenland/4122008/schrijver-joost-zwagerman-pleegt-zelfmoord.html

Dat is het artikel, de tweede BNér al in korte tijd.

 

Kut voor z'n kinderen maar kan niet zeggen dat ik er een traantje om laat..

 

Goed om te weten man!

 

Beter neem ik dan geen kinderen met mn depressie. Echt een nachtmerrie om je vader opeens te verliezen hierdoor.

Ik hoor eigenlijk veel liever verhalen van mensen die depressief zijn en het beste van maken.

 

Tja, dat is ook niet makkelijk. Doe jij het?

 

Vind het eigenlijk altijd raar hoe "deskundigen" zo weinig afweten van depressie. Gister zat er een "deskundige" aan tafel bij RTL Late night, en gaf de schuld aan economische factoren.
Terwijl hij helemaal niks naar voren haalt als de individualisering van de samenleving wat volgens mij oorzaak nummer 1. Mensen leven niet meer samen als vroeger, er wordt niet meer goed met elkaar gepraat. Als er maar iets naar voren komt dat depressief is wordt je gelijk naar een psycholoog gestuurd, en dit begint al van jongs af aan.

Toen ik kind was zat mijn pa achter de computer mijn ma zat achter de tv en ik zat zelf alleen op mijn kamer achter mijn tv, en iedereen deed zijn eigen ding. En het lijkt mij dat dit alleen maar doorzet met komende generaties. Er wordt niet meer om tafel gezeten met zijn alle een bord spelletje spelen terwijl er met elkaar gepraat wordt waar je gewoon alles met elkaar kan delen. Ik kan moeilijk mijn ouders de schuld geven dat ik nooit geleerd heb om met gevoelens om te gaan op een "normale" manier. Maar als kind stop je er uiteindelijk vanzelf mee om dingen te delen als je er toch steeds op weg gewezen wordt. En als volwassenen weet je uiteindelijk niet goed hoe je moet omgaan met je gevoelens wat voor sommige uiteindelijke de strop wordt.

Ik ben er een aantal jaar geleden op gewezen door een vriendin hoe emotioneel beschadigd ik eigenlijk was, ik had een enorme muur om me heen en ik kon gewoon niet mijn gevoelens met andere delen, omdat ik het idee had (aangeleerd) dat ik alles zelf maar moet oplossen en dat ik daar andere niet mee moest lastig vallen. Nu ik deze muur in de laatste jaren heb weten afbouwen gaat het dan ook een heel stuk beter en je voelt je gewoon vele malen gelukkiger, ik had dan het geluk dat ik iemand had die me hiermee kon helpen en die ik dan ook vertrouwde, maar ik kan me voorstellen voor mensen die hier geen hulp in hebben hoe enorm depressief het kan zijn.

 

Goeie post Juun! Hartgrondig mee eens dat individualisering een groot, en onderschat, probleem is.
Mensen zouden veel meer moeten samenwerken dan op hun eigen eilandje . Niet alleen voor individuen, maar ook landen zouden veel meer samen moeten werken om grote problemen aan te pakken.

 

Toch heeft de psycholoog gelijk Juun. Jouw persoonlijke verhaal klopt ook wel maar grootste oorzaak van psychische klachten in het Westen zijn toch financiële verplichtingen en de brainwashing dat we geluk moeten kopen. Angst dat je je baan verliest. Het gevoel hebben dat je mislukt bent wanneer je geen of niet genoeg geld verdient.

Wilskracht en sterk zijn helpt. Maar succes doe je niet in je eentje. Je moet ook geluk hebben met de juiste omgeving en die heb ik nog niet gevonden. Maar who knows!

 

Heb je daar bronnen voor of dénk je alleen dat dat de grootste oorzaak is?

Anyway, het westen loopt imo ook erg achter op gebied van geestelijke gezondheidszorg. Als je depressief bent wordt je al snel naar psycholoog gestuurd, of krijg je al snel pillen voorgeschreven. Voor sommige mensen zijn die pillen een uitkomst.. maar imo zou dat een zo tijdelijk mogelijke onderdrukker moeten zijn. Zo'n pil werkt als een pijnstiller.. je voelt het even niet; maar het is zeer zeker geen geneesmiddel. Sterker nog je lichaam went eraan waardoor je eerder een hogere dosis nodig hebt. Wordt veel te makkelijk mee omgegaan terwijl de kennis is het oosten vele malen verder is. Uberhaupt wordt daar veel meer waarde gehecht aan in balans zijn van geest en lichaam.

 

In Nederland zijn we heel open en is het normaal om over je gevoelens te praten.

Ik snap ook je punt niet over dat ze in het Oosten veel verder zijn? Bedoel je daar Duitsland mee ofzo? In Azië is het nog erger. Depressie is daar een taboe waar niet over gesproken wordt en zelfmoord komt daar veel vaker voor. Dit cultuurverschil merk ik zelf thuis ook helaas. Wat je nu zegt doet me een beetje denken aan dat er geen homoseksualiteit in Iran zou zijn.

Over wonderpillen. Ja antidepressiva is niet de oplossing. Maar ik denk dat je de belemmeringen van depressies onderschat. Als je leidt aan een depressie kan je veel minder dan wat je normaal zou kunnen. Dit leidt tot een lagere kans op het verkrijgen en behouden van werk. Re-integreren in de maatschappij. Weer plezier beleven. Je sociale netwerk opbouwen. Voor veel mensen is anti depressiva een goed hulpmiddel om alvast een start te maken en in verloop van tijd kan het langzaam worden afgebouwd.

 

Openhartig en duidelijk geschreven verhaal, maar reken het jezelf aub niet aan. Het is inderdaad een deel wat jij en Lastpak al aangeven, maar er speelt bij alle depressies ook een serie lichte trauma's een rol. Dit kan een serie aanvaringen zijn met een collega, licht gepest door klasgenoten, of andere kleine factoren, verspreid over soms jaren. Dit kan, zoals het bij mij gegaan is, bij elkaar opkroppen zonder dat je er erg veel van merkt. Tot de bom barst, maar uiteindelijk is iedere depressie weer een beetje anders.

Het komt nooit door één en een enkel ding, er speelt altijd meer en dat kan heel erg heftig zijn. Een overlijden, gecombineerd met slechte schoolresultaten, lichte angsten voor sociaal contact, een ware gifbeker voor depressies.

Geef ook nooit jezelf hier van de schuld, ook je ouders niet, want zij weten misschien ook niet beter, ondanks dat zij misschien wel die bekende tafelgesprekken gekend hebben.

De beste tip die ik mensen zelf kan geven met depressies: Ga de dingen doen die je leuk vind, blijf die vooral doen. Eet de dingen die je lekker vind, luister naar de muziek die je mooi vind. Als je het even prettig vind alleen te zijn, doe dat vooral even. Wil je graag even met een vriend of vriendin chatten die van je situatie af weet, doet dat vooral. Ik kan je garanderen dat je er veel sneller veel minder last van zult hebben en hiermee ook minder rommel zou hoeven slikken, zolang je je zelf maar een kans geeft. Uiteraard geld dit niet voor iedereen. Zoals deze discussie begon is niet iedereen te redden. Ik neem ook die mensen niets kwalijk.

Hoop is als een kaars en bovenstaande bood voor mij voor de helft ongeveer de uitweg. Hou jullie taai Juun en Le Lastpak.

 

http://politiek.tpo.nl/2015/09/09/v...berboot-het-vluchtelingendrama-van-binnenuit/

Interessant artikel.

 

What? Waar haal je dat vandaan dan?
Ik bedoel met het Oosten juist Azië. Daar zijn ze inderdaad een stuk verder omdat een depressie daar als een interpersoonlijke verstoring wordt gezien; je bent uit balans, dus je krijgt geen pillen in je mik om weer door te gaan, maar juist tijd te besteden aan lichaam en geest. Yin-yang? Het hele mindfullness gedoe komt daar toch ook vandaan. Als je in het westen een depressie krijgt ben je eigenlijk lastig en moet je zo snel mogelijk maar weer gaan werken dus lossen we het op met pillen.. imo de slechtst denkbare 'oplossing'.

Ik denk niet dat zelfmoord daar veel vaker voorkomt, want de landen met hoogste cijfers zijn Oostbloklanden en veel Afrikaanse landen. Ja, bijv Japan staat ook erg hoog qua zelfdodingen..maar dat is precies een land technologisch erg ver is, maar minder aandacht is voor verbinding tussen mensen. En waar overigens ook een schaamtecultuur heerst. Het is daar een grote schande om je werk te verliezen.
Er zijn zeker landen in azie waar het cijfer hoger is dan bijv Nederland..en dat zal voor groot deel ook met economische verschillen te maken hebben. In Sri Lanka is het cijfer ook hoog, maar dat is te verklaren door de Tamil tijgers die zich laten ontploffen. In landen als indonesië, thailand, Vietnam etc zijn de cijfers laag.. stukken lager dan westerse landen als nederland/frankrijk/duitsland/belgie.
Ik vraag me trouwens af hoe nederland zou scoren als we er economisch zo voorstonden als die landen..maar dat terzijde.

Ik denk overigens dat ik de belemmeringen van depressies niet onderschat, maar eerder overschat. Precies wat je zegt, re-integreren in de maatschappij, je baan behouden... sorry maar als je een depressie hebt is het laatste waar je zin in hebt werken. Je bent in principe ziek, dus imo is het juist niet de bedoeling om alvast een start te maken en alles te behouden, maar zou het veel beter zijn om een stop in te lassen en aandacht aan jezelf te geven of krijgen. Je wordt niet gelukkiger als je depressief bent en toch maar door blijft werken om je netwerken in stand te houden.. je bent niet voor niets depressief geworden. Enige wat je nodig hebt is tijd om de dingen die je ongelukkig maakten te verwerken, veranderen en weer een positieve draai aan je leven te geven. Een pil kan een tijdelijk hulpmiddel zijn, maar zou absoluut niet bedoeld moeten zijn om alles in stand te houden zoals het was. Als je doorgaat zal je hersteltijd juist langer zijn want je lost niks op.

 

Je vult nu jouw aannames in met verzinsels om het te beargumenteren. Als je hierover echt een mening wil vormen, is het dan niet beter je meer te verdiepen in feiten?

 

Mooi geschreven. Zelf heb ik een zware jeugd gehad en heb ik als volwassene ook best veel moeilijke periodes gehad. Ik heb echter nooit een depressie gehad, terwijl dit met mijn verleden en de dingen die ik als volwassene heb moeten doorstaan niet heel raar zou zijn geweest. Het afgelopen jaar was het moeilijkste van mijn leven, ik heb in augustus vorig jaar na 30 jaar mijn echte vader gesproken, hierdoor heb ik alle pijnlijke herinneringen moeten ophalen om verder te kunnen. In januari ben ik mijn gezin kwijtgeraakt, ben ik mijn huis uit gegaan en woon ik bij mijn ouders op een kamertje. Vlak daarna is mijn moeder overleden, en ben ik daarna mijn beste vriend kwijtgeraakt. Ik heb daar een stuk over geschreven, het is eigenlijk heel persoonlijk, maar ik ga het toch maar delen met jullie.

"
Ooit, ooit heb ik getwijfeld of ik wel sterk genoeg was. Sterk genoeg om nooit of te nimmer te barsten. Om gewoon weer op te staan, en domweg door te lopen. Omdat het moet, omdat het kan en omdat je het verplicht bent, maar vooral omdat je het waard bent.

Ik heb getwijfeld, getwijfeld of ik wel een goed mens was. Goed genoeg om van anderen te houden, te luisteren naar hun verhaal en altijd voor ze klaar te staan. Jezelf even niet belangrijk vinden, een schouder om op te huilen aan te bieden en voor anderen te knokken als dat nodig is.

Ik heb mij vaak afgevraagd, kan ik echt blijven staan? Durf ik te doen wat ik moet doen om puur en eerlijk te blijven? Ben ik in staat om vertrouwen te houden in anderen? Kan ik echt blijven houden van de mensen om me heen, durf ik mezelf te laten zien? Kan ik dat wel?

Ik heb gedacht, lang gedacht dat ik het allemaal niet waard was. Je kent het wel, je weet niet meer wie je bent, je gelooft niet meer in jezelf. Waardoor het komt, het is niet van belang, je bent er zelf verantwoordelijk voor, het verleden, het heden, niemand anders dan jijzelf bent daar verantwoordelijk voor. Maar (bijna) iedereen kent het wel. Die verschrikkelijke twijfel, je kijkt in de spiegel naar jezelf en denkt: “ben ik dat?”

Zo’n anderhalf jaar geleden ben ik een proces ingegaan, een proces waar ik liever niet in wilde gaan. Ik heb me verzet, de angst heeft het lang gewonnen. Want het is eng, het is eng om een proces in te gaan waarvan je weet dat het je kapot zou kunnen maken. Angsten uit het verleden, demonen die je al die tijd op de schouder blijven tikken, moet je die nou echt trotseren? Je hebt een gezin, je weet dat je voor hen zal moeten blijven staan. Hoelang ga je nog denken dat je het recht hebt om niet gelukkig te zijn, enkel en alleen omdat het leven hard voor je is geweest? Hoelang laat je het gebeurde bepalen hoe jij je nu voelt?

Dan sta je op een zekere morgen op, en besef je dat je eerst puur en alleen voor jezelf moet kiezen. Die keuze is heel hard, maar je weet dat je moet. Je kan er dingen door stuk maken, maar de mensen die echt van je houden, die begrijpen wel waarom je doet wat je doet. Die hoef je dat niet eens uit te leggen. Ik besloot om het lot te accepteren, een grote stap terug te doen om daarna nooit meer om te hoeven kijken. Als de stofwolken zijn optrokken, dan zie je wel wat er over is van je leven en hoeveel je opnieuw moet opbouwen, welke mensen jouw liefde echt waard zijn gebleken.

Vanochtend keek ik in de spiegel, en ik moest glimlachen, vooral omdat ik besefte dat mijn reis is voltooid. In pakweg anderhalf jaar heb ik meer over mezelf geleerd dan al die jaren daarvoor. Ik heb gedaan wat ik moest doen, ik ben omgevallen, meer dan eens en ik heb fouten gemaakt. Deze anderhalf jaar waren de gruwelijkste van mijn leven, het hardste wat ik ooit heb meegemaakt. Ik heb echt gedacht dat het onmogelijk erger kon worden. Ik weet nu dat je dat maar beter niet kunt zeggen. Ik vond het soms allemaal zo oneerlijk, vond dat ik het recht had om te zeggen dat genoeg genoeg is. Je krijgt echter op je bordje wat je krijgt, je zal ermee moeten omgaan. Je hebt er niets over te zeggen. Je accepteert het en moet beseffen dat jij, en jij alleen verantwoordelijk bent voor hoe jij je voelt en wat jij van je leven maakt. Als je geluk hebt, verzamel je de juiste mensen om je heen, want niemand kan het alleen. Ik heb dat geluk gehad, mensen die ondanks alles in mij bleven geloven. Zelfs toen ik dat zelf niet meer kon. Zonder hen had ik het niet gekund.

Ik heb dit geschreven om iedereen die deze reis met mij heeft doorstaan te bedanken, ze te laten weten dat ik het gezien heb,dat wat ze voor me hebben gedaan. Helaas heb ik ondervonden dat niet iedereen is wie ze zeggen dat ze zijn. Ook daar ben ik dankbaar voor, ik weet nu hoeveel mensen ik heb die van mij houden en waar ik van hou. Mensen die puur en echt zijn. Dankzij de mensen die er voor mij waren, zijn en altijd zullen zijn en mijn eigen kracht ben ik blijven staan en ben ik sterker dan ooit. Toen ik zelf alleen nog maar frustratie, verdriet en onmacht voelde en fouten heb gemaakt, bleven mijn echte vrienden in mij geloven. Geloven in mijn kracht en in de goedheid van mijn hart, ondanks de fouten die ik maakte. Zij hebben geaccepteerd dat ik in een proces zat, en bleven het geloof houden in wie ik echt was. Ik heb veel liefde te geven, alleen dan krijg je liefde terug. Het klinkt gek, maar dit is het beste wat me ooit is overkomen. Ik weet dat ik een vechter ben, ik zal buigen, maar nooit barsten. Ik zal nooit meer geloven dat ik zwak ben, ik heb het aan mezelf bewezen. Ik weet wie ik ben, en wat ik wil. Ik ben een goed mens, eerlijk, oprecht, humorvol en ik ben puur. Foutloos ben ik niet, maar ook dat maakt mij tot wie ik ben.

Ik heb dit ook geschreven omdat ik weet dat er meer mensen in mijn wereld zijn die of bezig zijn met een soortgelijk proces, of er aan zullen beginnen one day. Voor die mensen wilde ik mijn verhaal kwijt, zodat ze zien dat het niet zo hoeft te zijn. Die mensen wil ik zeggen dat het misschien hard is om te horen dat je verleden of het heden niet verantwoordelijk is voor jouw momenten van ongeluk of je angsten. Je bent uiteindelijk zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk, jij hebt zelf de controle. We hebben allemaal angsten, maar uiteindelijk zul je deze angsten overwinnen, op het moment dat je daar ook echt klaar voor bent. Je zult je afvragen of je sterk genoeg zult zijn, bang zijn dat het niet zo is en dat je alles kwijt raakt. Uit ervaring kan ik je vertellen dat je alleen kwijt raakt wat je kwijt moet raken. Als de stofwolken zijn opgetrokken, dan zijn alleen de mensen nog over die jou waard zijn. Het kan zijn dat je dan mensen, dingen of zelfs liefde bent kwijtgeraakt. Maar ik kan je vertellen dat die pijn in het niet valt bij wat je ervoor terugkrijgt. Het lijkt alsof je niet kan weten wanneer dat proces dan is afgelopen. Hoe weet je dat het zover is? Als het zover is, dan krijg je een teken and you just know. Dan kijk je in de spiegel en besef je het gewoon, zo simpel is het. Je kiest ook niet wanneer je aan het proces begint, het proces kiest wanneer jij er klaar voor bent.


Na alles wat er is gebeurt zou ik kunnen zeggen dat ik mijn vertrouwen in anderen verloren ben, dat ik verbitterd ben geworden vanwege het onrecht en de oneerlijkheid waar het leven je soms mee lijkt op te zadelen. Maar ik blijf vertrouwen hebben in anderen, in mezelf en in het leven. Het is te gemakkelijk om het op te geven en verbitterd door het leven te gaan. Ik geloof nog steeds en dat zal ik altijd blijven doen. Ik denk dat dat de grootste overwinning is. Ik kies voor de toekomst, voor mijn kinderen en mijn vrienden. Het is goed zo, ik vergeef hen die elke dag in de spiegel moeten kijken en dromen dat ze hadden wat ik heb."

 

We zijn hier in Nederland best gelukkig hoor. Ook zonder spiritualiteit.

Dit is de enige bron die ik heb kunnen vinden met data over derde wereld landen. Andere bronnen geven vooral aan dat er geen gegevens bekend zijn. Dus misschien is dit niet geheel betrouwbaar.

 

Nee hoor ik wil geen mening vormen, heb me er al in verdiept.

Maar ben benieuwd naar jouw ervaringen met depressiviteit dus als je aanvullingen hebt hoor ik het graag!

 

Ja, kutleven.