Ik denk dat ik mij maar eens ga mengen in dit (zware) onderwerp.
Sinds een paar maanden heb ik een vriendin. Mijn vriendin is protestant. Ikzelf ben humanist. Ik ben Nederlands Hervormd opgevoed, maar heb besloten dit niet verder voort te zetten. De reden hiervoor: er is mij teveel op mijn pad gekomen waarvan ik zeg dat als er een God zou zijn, dit niet zou gebeuren. Ik heb het over de mensen die zo ontzettend goed voor anderen zijn en dan sterven rond hun dertigste levensjaar als gevolg van k*nk*r. Dat een jongen zodanig gepest wordt op school, en waar niemand wat aan doet, dat hij zichzelf van het leven berooft. Dat een persoon een lijdensweg heeft moeten doorstaan die je zelfs je ergste vijand niet gunt. Door dit soort dingen ben ik er enorm aan gaan twijfelen of er wel een God is.
Sommige verhalen die in de Bijbel staan vind ik daarentegen wel weer inspirerend en van belang voor de samenleving. Ik noem 'de barmhartige Samaritaan' en veel van jullie zullen wel weten waar ik het over heb. Van sommige mensen hoor ik dat ze steun hebben aan deze verhalen. Wat voor soort steun vraag ik mezelf dan af. Mijn gevoel zegt me dat er niets is, maar toch bid ik wel eens. Zo heb ik gebeden voor mijn opa, die op sterven lag, dat hij vredig mocht gaan. Het gebed begon ik met: 'Als U bestaat, wilt u er dan voor zorgen ...'. Het kenmerkt hoe ik over geloof denk: aan de ene kant hoop ik dat er iets is, maar ik betwijfel het. Waar ik wel in geloof is dat je als mens je goed hoort te gedragen, vooral ten opzichte van je medemens, om voor jezelf het beste leven te leiden. Maar hoe het verder gaat als het leven ophoudt, ik zou het niet weten.
Door de vele dingen die ik heb meegemaakt (waar ik nu even niet op in ga, maar ga er maar van uit dat ik wel een aardige strontkar over me heen heb gehad) ben ik een stuk nuchterder gaan denken. Ik wil antwoorden zien. En op het geloof kan ik geen concreet antwoord krijgen. Op de vraag 'bestaat God?' valt niet te antwoorden met een simpel 'ja' of 'nee'. Andere theorieën kunnen daarentegen wel beargumenteerd worden.
Mijn vriendin vindt het moeilijk dat ik niet geloof. Maar ik vind het ook niet makkelijk dat zij iets aanhangt wat ik niet aanhang. Maar om daarom dan weer te gaan geloven, nee. Dat kan ik niet. Er is mij teveel pijn en verdriet aangedaan om me te laten geloven. Als men bidt, zit er meestal de zin in: 'vergeef ons onze zonden'. Toen ik klein was had ik wel zo mijn onhebbelijkheden, maar om daarom zo ontzettend veel shit over me heen te laten komen, dat gaat er bij mij niet in. 'Het leven is oneerlijk', hoor je mensen regelmatig zeggen. Een God zou het leven eerlijk gemaakt hebben. In het scheppingsverhaal geloof ik al helemaal niet. Dan zou ik familie zijn van jullie allemaal. Immers, we stammen allemaal af van Adam en Eva. Sommige stukken van de Bijbel bestempel ik daarom ook als onzin. Andere stukken zitten daarentegen vol wijsheden, die iedereen zou moeten weten. Nog een mooi feit: Jezus Christus heeft bestaan. Hij stond ingeschreven bij de Romeinen in de voorloper van de burgerlijke stand. 'Hij heeft bestaan, dus bestaat God', heb ik al een aantal horen zeggen. Het bewijst helemaal niets, alleen dat hij leefde rond de start van de jaartelling.
Waar ik uiteindelijk naar toe wil, is dat het geloof voor mij afgedaan heeft. Hopelijk heb ik dat ook voldoende kunnen beargumenteren. Hoe het voor een ander is, ik vind het prima, maar probeer mij niet te bekeren. Mensen als Jehova's Getuigen en mormonen komen er bij mij niet in. Mensen die midden op straat gaan lopen verkondigen dat het Woord van God heilig is, vind ik evenmin 'toffe jongens'. Maar waar ik helemaal een hekel aan heb, zijn niet-gelovigen die niets te maken willen hebben met mensen die wel geloven en vice versa. En mocht er daadwerkelijk een God zijn, dan heb ik in mijn ogen voldoende gedaan om aan de criteria van de hemel te voldoen, namelijk het zorgen voor een goede samenleving.
Laatst bewerkt: 24 apr 2006