Leuke column dit, van een Feyenoord fan over Ajax, op de Facebook pagina De Coach:
RESPECT VOOR AJAX | Column van een Feyenoord-fan!
Ik ben dinsdagavond nogal geschrokken van mezelf.
Ik woon in het Rijnmond gebied, ben voetballiefhebber en Feyenoord fan. Omdat mijn cluppie niet mee doet aan de Champions League, kijk ik neutraal naar de wedstrijden. Zo ook naar Real Madrid-Ajax.
Ik was er helemaal klaar voor. Zat me op mijn bank te verkneukelen op een nieuwe 6-2 oorwassing voor die arrogante Amsterdamse branieschoppers. Kaaps biertje in mijn hand, blokjes oude Rotterdamsche kaas op tafel en afstandsbediening binnen handbereik.
Het begon eigenlijk nog best goed. Kansje hier, kansje daar voor Real, balletje op de lat van Real. Het leek een avondje Real te worden.
Maar toen.
Ik knipper met mijn ogen en Ziyech ramt de bal prachtig drukkend met een streep de verre hoek in; 0-1 voor Ajax. Niet veel later doet Tadic 'een stukje Messi' en geeft een prachtige assist op Neres; 0-2 voor Ajax binnen 18 minuten. De Amsterdammers spelen de Madrilenen in de eerste helft helemaal zoek.
Real is blij dat het theetijd is. Ikzelf ook. Mijn Kaapse gele rakker is lauw geworden en de kaas is uitgedroogd. Ik zat zó in die eerste helft dat ik vergeten was te eten en drinken. Wat een ongekend niveau was dit!
Real begint de tweede helft sterk en ik wacht op de aansluitingstreffer. Maar die komt niet. Ajax dendert vervolgens door, net als in de eerste helft. Nog steeds een bizar niveau! Een genot om naar te kijken! Tadic jaagt de bal op onnavolgbare wijze de kruising in; 0-3 voor Ajax en ik juich.
Ik juich! Voor Ajax!
Wat is dit? Wat gebeurt hier? Dit hoort niet! Dit lijkt wel een soort ongewenste coming out. Ik wil dit niet! Als Schöne ook nog eens de 1-4 à la Pierre van Hooijdonk maakt en de wedstrijd afgelopen is voel ik me blij. Alsof het mijn club is.
Ik heb genoten. Van Ajax. De club waarvan ik niet wil genieten!
De volgende ochtend word ik wakker en vraag ik me af of ik nu ineens van Ajax hou. Nee, maar ik hou wel van mooi voetbal. En daarom kan ik niet anders dan respect tonen aan die arrogante Amsterdamse branieschoppers. Want dat vind ik ze nog wel steeds.
Ik hoop zondag ook weer blij te worden van voetbal. Van mijn eigen cluppie. Vitesse uit, altijd lastig, maar het kan. Dat hebben we dinsdagavond kunnen zien.
J
Niet echt vreselijk lang trouwens, maar wel tof verhaaltje. 
