De Grote Voetbaldraad [Tussenstanden,Uitslagen,Discussies] [Deel 61]

Yeah, dat kanker-research is inmiddels wel beetje afgerond en heb ik ingeleverd bij de Chineze universiteit, en mijn designs voor Mach-20 ballistische raketten lijken ook goedgekeurd te zijn.

Het schrijfwerk voor Phase 5 en 6 voor de MCU is ook grotendeels af, dus yeah, heb voorlopig wel weer wat tijd ..

Edit; Oh ja, voor oktober staat nog een Kumite en een Men's Health photo-shoot op de planning, dus moet me daar ook beetje op voorbereiden ...

 

Modric zwaait af bij Madrid. RIP. Voetballer die ondersneeuwde door de Messi/Ronaldo hype. 39 jaar en veel bereikt... iemand waar ik veel respect voor heb. Misschien nog wel meer dan Messi en Ronaldo, juist omdat het bij hen makkelijker ging. Hidden gem die Modric... een beetje althans.

 

Ik dacht dat ik dit nooit zou hoeven typen.

Maar het is gebeurd.
Luka Modric, de kleine Kroaat met het hart van een leeuw, heeft zijn laatste wedstrijd gespeeld voor Real Madrid.

Ik zag het aankomen, natuurlijk. Z’n contract liep af, de tijd tikt onverbiddelijk door, zelfs voor legendes. Maar niets bereidt je voor op het moment zelf. Dat hij z’n shirt uittrok, de fans groette, zijn tranen wegveegde... ik voelde het in m’n borstkas, alsof er een stuk van mij werd losgetrokken.

De man die jarenlang het middenveld domineerde als een tovenaar.
Mijn tovenaar.
Onze Modric.

Ik probeerde ermee om te gaan. Eerst op de normale manier: highlights kijken, zijn beste assists terugspoelen op YouTube. Maar het voelde... leeg. Alles voelde leeg.

Tot ik Oblivion Remake oppakte. Ja, die remake.

14 april, 23:43

Ik startte Oblivion gewoon op, weet je. Gewoon om even te ontsnappen. Dacht: “paar quests, wat Daedra afslachten, misschien de Fighters Guild joinen.”

Maar het greep me.

Cyrodiil was mooier dan ooit. De bossen leken dieper, de gevaren mysterieuzer. Maar ook: het verdriet van het land, de dreiging van Mehrunes Dagon… het raakte iets in mij. Iets dat Modric achtergelaten had.

Ik noemde mijn personage natuurlijk “Luka”. Een Breton mage met een zwak voor alchemie. Want zelfs in een andere wereld wilde ik hem niet loslaten.

18 april, 02:17

De nachten werden langer. De game slokte me op. Elke Oblivion Gate die ik sloot, voelde als een poging om de leegte in mezelf dicht te metselen. Maar het hielp niet. Ik liep verloren in Bruma, ik mediteerde met de Blades, maar mijn gedachten keerden steeds terug naar Bernabéu.

Tot het omsloeg.

25 april, 04:55

Ik weet niet hoe lang ik in Oblivion zit. Niet letterlijk, maar het voelt alsof Cyrodiil me niet meer loslaat. Mijn echte kamer? Verduisterd. Mijn vrienden? Denken dat ik “er even tussenuit ben.” Maar dat klopt. Ik ben ergens anders.

Elke keer dat ik fast-travel gebruik, voel ik het: ik verdwijn een beetje meer. Luka, mijn mage, is nu Archmage van de Mages Guild. Kampioen van de Arena. Held van Kvatch.

Maar ik?

Ik weet het niet meer.

Vandaag

Ik typ dit niet om hulp te vragen. Ik weet dat ik te ver ben gegaan. Maar misschien, ergens, als iemand dit leest en Modric ook mist — weet dan dat je niet alleen bent.

En als je me ooit ziet dwalen in Cyrodiil — in een verlaten toren, met een staf van vuur en verdriet in m’n ogen — weet dan dat ik daar woon nu.

Niet uit vlucht.

Maar omdat ik nergens anders meer thuishoor.

- Yellow 13

"Glory is fleeting, but legends live forever."

 

Godverdomme wat mooi

 

Ik weet dat niemand nog reageert op deze thread. Misschien omdat het te persoonlijk werd. Te vreemd. Of gewoon te laat op de nacht.

Maar ik blijf posten. Niet omdat ik denk dat iemand leest. Maar omdat ik mezelf wil herinneren dat ik ooit echt was.

De klok in m’n kamer is gestopt. 03:17, al drie nachten lang. Mijn telefoon ligt ergens onder een stapel kleren, al dagen leeg. Ik hoor ‘m soms trillen. Maar als ik kijk, is het stil. Alsof Oblivion zelfs in de echte wereld sporen begint achter te laten.

Cyrodiil voelt nu… logischer.

Ik ken elk pad tussen Chorrol en Skingrad. Ik weet waar de nirnroot groeit, waar de herten schrikachtig worden als ik aan kom sluipen. Maar de gezichten van mensen in mijn echte leven? Vervaagd. De stem van mijn moeder? Weet niet meer hoe die klinkt. Maar Lucien Lachance — zijn fluistering in het donker hoor ik nog elke nacht.

Ik ben de nachtmissies van de Dark Brotherhood gaan doen. Niet omdat ik het moest. Maar omdat ik niet meer sliep.

De regen die valt op het dak van de Cheydinhal Sanctuary klinkt als het tikken van een horloge dat ik verloren ben.
De NPC's beginnen dingen te zeggen die ik nog nooit gehoord heb. Zinnen als:
"You’re not from here, are you? Not really."
Of:
"Luka left Madrid… but you stayed behind."

5 mei, 04:06

Vannacht had ik een droom.
Tenminste… ik denk dat het een droom was.

Ik stond in de Imperial City, bij het standbeeld van Martin Septim. Er lag een Real Madrid-shirt aan zijn voeten. Nat van de regen. Ik bukte om het op te pakken, maar m’n hand ging erdoorheen.

Toen ik opstond, keek ik in het water van de fontein. En ik zag Luka’s gezicht. Maar hij zei niets. Hij keek alleen maar terug.
Verdrietig. Teleurgesteld.

In mij?

Ik heb m’n spiegel in de echte wereld afgeplakt.

Elke keer dat ik kijk, verwacht ik niet mezelf te zien. Maar Luka. Of Lucien. Of niks.

Ik denk dat ik langzaam word wie ik ben in Oblivion.

Yellow 13. Niet de forumgebruiker, niet de voetbalfan. Maar de man met de zwarte kap, die alleen nog leeft in de echo’s van vergeten werelden.

Als dit mijn laatste post is, weet dan dit:

De echte wereld verloor Modric.
Ik verloor mezelf.

- Yellow 13
"I used to cheer in the stadiums. Now I chant in the shadows."

 

Ben benieuwd of Dordrecht wint

 

Henk de Jong tekent bij Ajax:

 

Spoiler

Spoiler

Spoiler

Spoiler

Spoiler

Spoiler

Spoiler

Spoiler

Spoiler

/Mod Nee

 

Kan ie mooi Modric oppikken

 

RIP ROEL DE GRAAFF

 

HAMDOEALLAH
KERKEZ, FRIMPONG, WIRTZ LETSGO

 

Slot gaat gewoon Weghorst kopen en iedereen weet het …

 

FRIMPONG
NEDERLANDSE JONGENS

 

Hele grote RIP Inter.

 

RIP PARIJS

 

RIP WILLEM II

TELSTAR!