Het meeste verrassende aan A View To A Kill is het feit dat het vaste team bijna identiek aan Octopussy is. Nu juich ik dat op het gebied van John Glen (regie) en Maibaum & Wilson (script) alleen maar toe, aangezien voorgaande films weer een heuse opleving vertoonde¬, maar vind ik de keuze voor wederom Roger Moore toch in zekere zin opzienbarend. Het plan was namelijk om al een nieuwe Bond te gebruiken. Maar blijkbaar beviel Octopussy wel bij beide partijen waardoor Bond toch nog zijn 7e film mag spelen als 007. Tja…
Toch knalt de film weer van het scherm. A View to a Kill heeft 1 van de allertofste openingen van allemaal, en muziek van John Barry is heerlijk 80’s en sfeerverhogend. Hele vette ski opening dus, maar jammer dat de Beach Boys muziek wel wat sfeer weghaalt. Aan de andere kant is het wel weer typerend voor de film. Ook de titel sequence is echt heel gaaf. Duran Duran heeft dan wel een iets on-Bondse song, het is wel een hele fijn vind ik. Ook overtreft Binder zich dit keer. Na de zoveelste saaie opening begon hij mij een beetje te vervelen, maar dit is een echte goede. Vooral de scene met de rits staat al sinds ik kind was op mijn netvlies geschreven. De fluorescerende kleuren in combinatie met de blacklights is een tof idee. Heerlijk
.
En ja, de film begint zelf ook gewoon in de hoogste versnelling. Men kan zeggen dat de film veel te vlot is, maar je kan niet ontkennen dat A View to a Kill niet spectaculair is. Daarnaast worden er zoveel goede keuzes gemaakt. De Q-branche is op zijn best, met zowel gekke gadgets als heerlijk flauwe dialogen. Die chemie tussen Roger en Desmond zijn ongekend (en zullen we niet meer terugzien). Eenmaal bij de jaarlijkse badguys aangekomen zien we Christopher Walken. Ik lijk nu misschien in een overwegende positieve flow te zitten, maar ik moet zeggen dat Walken als Zorin gewoon weer een goede villain neerzet. Het voelt alsof Glen wat meer teruggaat naar de 60’s Bond films als het om villains gaat. Daar past Mayday ook tussen met d’r gekke schmink etc, maar dit vind ik dan een misser. Geen leuke rol en gewoonweg matig geacteerd door Grace Jones.
Dat de actie in Bond evolueert is allang aangekaart, en met de achtervolging in Parijs laat Glen dit nog maar eens zien. Het leuke aan A View to a Kill en JB in het algemeen, is dat de actie geen simpele actie. Het is onmiskenbare actie, bizarre actie en humorische actie. Een auto die 2x wordt gehalveerd kun je echt alleen in James Bond films verwachten. Het viel me tevens op dat Barry hier hele goede muziek bij heeft gecomponeerd, waar de main title van Duran Duran steeds subtiel is in verweven.
Toch moet ik zeggen dat Roger Moore écht veel te oud is voor deze Bond. Waar in de actiescenes dat nog kan worden gecompenseerd door een dozijn stuntmannen, wordt het gewoon genant in de scenes met de Bondgirls. Het leeftijdsverschil tussen Moore en Adams is gewoon echt pijnlijk, en aangezien Bondgirls gewoon een belangrijk ingredient zijn in de films is dit gewoon een flink minpunt. Je kon ook duidelijk zien dat ze zelf ook nogal ongemakkelijk de scene afraffelde.
Het script van Maibaum en co. is ietwat simpeler als voorgaande films. We zien de gekke Zorin die Silicon Valley wil laten overstromen , en dus moet Bond naar de USA. Het is jammer dat Bond hier een alias gebruikt, want het was altijd zo tof dat Bond zich gewoon voorstelde als Bond: schijt aan de badguys. Ook is het opmerkelijk dat Bond moet vluchten voor de coppers. Hij kan toch gewoon uitleggen dat hij geheim agent is?
Uiteindelijk knalt de film uit elkaar zoals het precies past bij de film. De scene bij de San Fransisco brug zorgt voor zweterige handjes en genoeg spanning, en uiteraard genoeg actie met de enorme explosie. Ook hier is het weer die bizarre actie die ik zo kenmerkend vind voor James Bond films.
