Goldfinger (1964)
Goldfinger is weer een logische stap in de 8 verfilmingen van de Fleming boeken. Eon productions besluit echter om een nieuwe regisseur te nemen in de persoon van Guy Hamilton. Dit is een redelijk aparte keuze aangezien hij hiervoor nog geen noemenswaardige films heeft geregisseerd en zijn voorganger, Terence Young, toch alles behalve een slechte prestatie afleverde. Echter, Young was al bezig aan een andere film en was dus niet meer beschikbaar. Dit gaf wel weer een nieuwe mogelijkheid tot een frisse wind binnen de 007 films. Dat men wel vertrouwen in het script en Hamilton had blijkt wel uit het feit dat men het budget nog eventjes verhoogd. In de 3e films wordt net zoveel uitgegeven als in de eerste 2 films samen. Goldfinger verteld het verhaal van een falafide goudsmokkelaar (Auric Goldfinger) die met een genius plan met als hoofdstage Fort Knox probeert de goudmarkt in handen te krijgen.
Of het aan het boek/script lag of aan de verandering in de regisseurs stoel (boeken nooit gelezen dus ik weet het niet), maar Goldfinger is een een andere film dan zijn voorgangers. Uiteraard zijn er de vaste 007 dingen die zowel in de boeken als de eerste 2 films zaten, zoals teveel knappe vrouwen, de martini, het geflirt met Moneypenny, de heerlijke openingscredits en het 'Bond, James Bond' zegje. Maar daarnaast biedt Goldfinger nog wat meer. Dit maakt Goldfinger iets meer karakteristiek dan het ietwat oppervlakkige Dr. No bijvoorbeeld. Er zit wat meer humor in om mee te beginnen. Connery is als 007 wat meer gewiekst en heeft meer droge punchlines. Daarnaast komt de Q-Branche wat meer naar voren (nu ook verpersoonlijkt met Desmond Llewelyn) en krijgen de gadgets een wat meer prominente plek. Waar we in From Russia With Love een simpele briefcase krijgen, zien we hier een dikke DB7 met allerlei vernuften zoals smokescreen, mitrailleurs en een heuse flight seat. Het zijn zulke dingetjes die het tot een echte James Bond film maken: niet een willekeurige advonturieren film, maar een film naar de boeken. Dat men wel van zulke dingetjes hield blijkt bijvoorbeeld ook uit de ranch van Goldfinger, met de biljarttafel die transformeert in een controlekamer etc. Het voegt misschien niet heel veel toe, maar ziet er wel vet uit.
Iets wat ook aan het karakter van de film meewerkt zijn de bizarre personages. Het zijn bijna typetjes te noemen, maar toch zijn ze ook weer geloofwaardig. Oddjob als Zuid-Koreaanse handlanger, de chick met de bizarre naam Pussy Galore en als grappigste voorbeeld de oma met een machinegeweer. En daarnaast is er natuurlijk Goldfinger zelf. In de lijn van traditie speelt de badguy een net zo belangrijke rol als Bond zelf, en Gert Fröbe speelt het echt geweldig, heerlijke badguy. Wat ik ook altijd tof vind, is dat het niet zomaar dommekrachten zijn zoals in meeste films, maar echt geniale gasten. Meestal compleet gek, maar geniaal. In deze film komt SPECTRE niet aan bod, maar Auric had voor hetzelfde geld ook in deze criminele organisatie met schaakmeesters en legercommandanten kunnen zitten. Naast de gekke personages zijn ook de bizarre sterfgevallen iets wat Goldfinger een eigen smoelwerk geeft: een elektrocutie in bad, iemand volledig met goud verven waardoor ze sterft, het kan allemaal.
Uiteraard komen ook de meest schitterende exotische locaties aan bod, alhoewel Goldfinger meer is gericht op het Amerikaanse publiek en daarom ook grotendeels in Amerika afspeelt. Op zich jammer, want de achtervolging in Zwitserland vond ik echt toffe beelden opleveren. En natuurlijk de besluiping van de fabriek van Auric Enterprises was heerlijk stealthy en typisch Bond. Bond moet namelijk niet gunblazing te werk gaan, maar een sluwe vos blijven. Dat blijkt ook wel hoe hij bijvoorbeeld uit de gevangenis ontsnapt. Gewoon met je brains en niet met je krachten. Ook weer lachwekkend dat er vervolgens allemaal Aziaten blijken te werken
. Gelukkig komt Bond nog wel een keertje terug in de Alpen
.
De muziek is ook allemaal wat groter aangepakt. Shirley Bassey, een heuse popster, verzorgd nu een echte titelsong met zang, iets wat ook helemaal nieuw was. Ook kunnen we voordat de film uberhaupt is begonnen genieten van een losstaande actiescene met 007 die verder losstaat van het verhaal. Ondertussen zijn ook die 007 openingen legendarisch. Barry mengt de muziek perfect in de film. Een mooi voorbeeld is als Leiter Oddjob en Solo achtervolgen. Op de achtergrond horen we een instrumentale interpretatie van Goldfinger met saxo's en trompetten, heel vet.
Al met al een échte Bond film die de serie meer en meer vorm begint te geven. Naast de vaste dingetjes uit eerdere 2 films komen er nog wat typische Bond dingen bij, waardoor ook Goldfinger heerlijk is om naar te kijken. Helaas gaat het soms net eventjes wat de luchtige kant op met de flauwe grapjes en bizarre personages. From Russia With Love was weer wat serieuzer en had daarnaast ook wat meer spanning en betere spionagescenes, iets wat ik beter bij Bond vind passen! Daarom komt deze net onder From Russia With Love.
Ik vond het btw ook maf dat Leiter opeens 20 jaar ouder was, maar dat is ze vergeven.
