1983. Na 12 delen James Bond staat elke nieuwe film bijna garant voor een dikke miljoenenomzet. United Artists heeft goud in handen en met For Your Eyes Only hebben ze bewezen nog altijd op de goede weg te zijn. De keuze om John Glen als regisseur aan te stellen, vergezelt door Maibaum bleek weer een schot in de roos. Fans blij, producenten blij, meneer Broccoli blij. Dus logischerwijs kwam deel 13 er aan, te weten Octopussy.
Wel wordt er besloten dat Roger Moore nu even wat te oud is om James Bond te spelen, en dus wordt er weer gezocht naar een nieuwe Bond. Na wat getwijfel rond namen als Timothy Dalton komt men uit bij James Brolin. Een risico, want Brolin is Amerikaan, en het is maar de vraag hoe de fans dat gaan accepteren.
Maar toen was daar opeens die dekselse McClory. De man die de rechten van Bond had en de rechtzaken hierover ook had gewonnen, settlede 10 jaar geleden een rechtzaak waarin werd besloten dat hij zou mogen meewerken aan Thunderball als producent en over bepaalde 007 facetten eigendom zou krijgen (zoals Blofeld en SPECTRE, beiden ontsproten uit het brein van McClory). Daarnaast werd er besloten dat McClory hiervoor in ruil 10 jaar geen Bond film mocht uitbrengen. En toen was die 10 jaar dus bijna voorbij. McClory was zeker van plan om zijn recht uit te buiten en had hiervoor al voorbereidend werk getroffen. Hij was al begonnen met filmen in 1982 en had sterren gecast als Kim Basinger, Max von Sydow en uiteindelijk zelfs de hoofdprijs: Mr. Sean Connery himself. En vooral die laatste naam deed alle alarmbellen rinkelen bij United Artists. Net wanneer zij een gokje wilde wagen met Brolin komt er opeens een andere James Bond film met de oorspronkelijke Bond himself, genaamd Never Say Never Again. En allebei nog in hetzelfde jaar op het scherm.
Enfin, er werd besloten het risico uit Octopussy te verwijderen en Roger Moore werd zelf teruggevraagd om nogmaals James Bond te spelen. En zodoende is het toch weer Roger die mag schitteren. Die arme Brolin…
Zoals gezegd, met vrijwel exact hetzelfde team als FYEO mocht Octopussy het gaan opnemen tegen Never Say Never Again. Na zeer spectaculaire opening met een mini jet airplane (tevens een duidelijke aanwijzing dat deze film zich richt op de Cold War als thema), een klassieke Bondsong (alhoewel mij te pop song achtig) van Rita Coolidge mogen we gaan oordelen of dat een kans van slagen heeft.
Het verhaal gaat over de kunstroof van een zeldzaam Fabergé ei. Nadat MI6 er achter is gekomen dat er een kopie van dit ei is opgedoken in Oost-Duitsland blijkt dat een echte versie wordt verkocht op een Londonse veiling. De koper van dit echte ei leidt Bond naar het mooie India, een mooie keuze om als locatie voor een Bond film te dienen. Helaas merk ik in India dat de film toch een iets andere richting op gaat dan FYEO. Waar Glen een wederom serieuze film had beloofd, vliegen de zeer flauwe woordgrapjes mij om de oren. Nu wil ik niet zeggen dat humor geen onderdeel van 007 is (integendeel), maar op een gegeven moment werd het echt even too much.
De koper, Kamal Kan, is best een toffe villain. Het is geen stereotype domme crimineel die zonder motieven de wereld wil vernietigen (Blofeld anyone?), maar een slinkse smokkelaar. De film brengt ons uiteindelijk via een mysterieuze vrouw genaamd Octopussy weer in Oost-Duitsland aan. Het verhaal vernauwd zich hier wat en Maibaum heeft er duidelijk geen Jip en Janneke scriptje van gemaakt. Je moet redelijk wat opletten, maar nergens heb ik het gevoel dat het tempo te hoog ligt. Eerder vind ik het lastig om de aandacht erbij te houden omdat het verhaal niet overal goed wordt uitgewerkt en een zekere spanningsboog mist. Daarnaast word ik een paar keer compleet uit de film gehaald door stompzinnigheden als 007 als Tarzan in de jungle of de alligator-submarine. Dat James Bond films een knipoog horen te hebben is zeker waar (neem bijv. de jojo-cirkelzaag
), maar in Octopussy pakt het gewoon verkeerd uit en is het vaak sfeerverlagend in mijn optiek.
Uiteindelijk gaan we van een Fabergé eitje naar een heuse atoombom en ben ik het spoor wel een beetje bijster hoe het allemaal zo heeft kunnen lopen. Het einde is nogal chaotisch en abrupt, en ik moet dan ook bekennen dat Octopussy niet heeft kunnen leveren wat het had beloofd en wat ik had verwacht. Dat is toch wel jammer.
