[Films] Meningen, reviews, previews, etc! [Deel 4]

Ja.

 

Gisteren Smokin aces gezien. Goede (actie)film, is alweer een tijdje geleden dat ik zo'n film heb gezien.

 

Smokin' Aces was inderdaad wel leuk. Ik dacht eerst dat het een hele serieuze film was, maar na 10 minuten kijken bleek het heel wat anders te zijn

 

Gisteren The Bourne Ultimatum gezien, niet echt goed kunnen volgen, maar was alsnog erg goed!

 

Rush Hour 3. _0_
Briljant, dit deel moet ik ook op dvd hebben.
(heeft andere twee delen al)

 

1408
Ik kijk niet veel horror films. Dat stellen we voorop, dus ik ben niet echt gewend aan schrikeffectjes en shit.. Ik schrok 1 á 2x, vooral omdat m'n vriendin naast me schrok..
Creepy is de film wel.
Vreemd is de film het allermeest.. Voorspelbare elementen slaan over in totaal absurde momenten..
Redelijke film, origineel verhaal, dat wel, spelen met gedachten is wel vaker gedaan, maar op deze manier ben ik t nog niet tegen gekomen..
geef t een 7..
nee, een 8 voor het einde.

 

Zojuist Beetlejuice van Tim Burton gekeken. Erg vet, deed me aan de Efteling denken, en dat is altijd goed!

Vind het gewoon knap dat een film na 20 jaar (beetlejuice is van '88 ) nog steeds niet outdated aanvoelt met de SFX (op een paar dingetjes na dan).

 

De afgelopen dagen gezien:

Fanny & Alexander (Ingmar Bergman, 1982)



De 5 uur durende televisie versie. En poeh, wat een zit! Om eerlijk te zijn heb ik de eerste twee uur flink moeten worstelen. De kijker wordt geïntroduceerd binnen de familie Ekdahl, en om ieder karakter flink wat diepgang te geven trekt Bergman er alle tijd voor uit die hij nodig acht. Achteraf gezien voelt dit zeker niet aan als onnodig, want wanneer de film eindelijk op gang komt is de emotionele band met de hoofdpersonen zeer sterk.

Hoewel ik zeker heb genoten, vind ik Fanny Och Alexander niet het meesterwerk zoals hij vaak beschreven wordt. Vooral het tweede gedeelte is zeer meeslepend en de emotie van de kijker wordt van extreem naar extreem geslingerd, maar ik miste toch een bepaalde klik met de film. Misschien waren de verwachtingen te hoog, zoals wel vaker bij films met zo'n grote naam, of sprak de sfeer me niet helemaal aan. 't Is moeilijk te zeggen maar ik had er toch meer van verwacht. Misschien dat een volgende kijkbeurt (voorlopig absoluut niet de televisieversie) me op andere gedachten kan brengen.


Odd Man Out (Carol Reed, 1947)



Na een mislukte roof wordt Johnny McQueen, gewond en verzwakt, op alle mogelijke manieren uit handen van de Ierse politie gehouden. De setting is mooi (een somber en besneeuwd Belfast), de regisseur is overduidelijk dezelfde als die van The Third Man (werken met schaduwen, camerastandpunten zijn herkenbaar) maar die aspecten zijn eigenlijk nergens zo fantastisch en vloeiend geïmplementeerd in de ziel van de film als in The Third Man. Het is nooit eerlijk om alle andere films van een regisseur te vergelijken met zijn persoonlijk beste film, maar toch is er vaak niet omheen te komen, zeker als de films een zelfde genre aanboren zoals hier het geval is. En die vergelijking kan Odd Man Out helaas niet aan. Het is best een vermakelijke film, maar niet meer dan dat.


It's A Wonderful Life (Frank Capra, 1946)



Ik wist dat ik een feel-good film ging zien, maar dat ik zo zou genieten had ik niet verwacht. Echt een superfilm met een heerlijk, heerlijk einde

Gaat met kerst zeker weer aan!


Mulholland Drive (David Lynch, 2001)



De eerste driekwart van de film zijn prima bij te benen en duiden eigenlijk alleen de beklemmende sfeer en sommige spanningsmomenten er op dat je naar het werk van Lynch zit te kijken. Pas als we de droomwereld van Betty/Diane betreden volgen de absurditeiten elkaar op en raakt de kijker het spoor in rap tempo bijster.

Persoonlijk heb ik absoluut het gevoel dat we naar een logisch iets kijken, dat we in het brein van Betty zijn gestapt en dat zij alle verdere mogelijkheden (lees: rampscenario's) aftast met haar creativiteit. Maar zit er tussen die hersenspinsels nog een kern van waarheid? Is er tussen alle surrealistische gebeurtenissen nog een (chrono)logische volgorde van scènes die de werkelijkheid beschrijven of écht laten zien hoe de relatie tussen Betty en Rita zich ontwikkelt?

Hoe verdwaast ik ook ben, ik weet dat ik naar iets schitterends heb gekeken. Lynch weet iedere keer enorm te intrigeren met zijn knipperlicht interpretatie van de werkelijkheid.


L'Avventura (Michelangelo Antonioni, 1960)



Een stel vrienden trekt er met de boot op uit om een tocht te maken langs verschillende vulkanische eilandjes aan de zuidkust van Italië. Anna, de vriendin van Sandro, heeft een vriendin, Claudia, meegenomen. Maar het botert niet tussen Anna en Sandro, en Claudia moet dat steeds aanhoren. Als Anna plots spoorloos verdwijnt van het klein oppervlakkige eilandje starten haar vrienden een zoektocht. Ze is nergens te bekennen en men vreest dat ze zelfmoord heeft gepleegd of door het oprukkende slechte weer in zee is gevallen en dat niet heeft overleefd. Degenen die het dichtst bij haar betrokken zijn: Claudia en Sandro, gaan naar haar op zoek maar worden al speurend smoorverliefd op elkaar.

De eerste die ik zie uit het oeuvre van de onlangs overleden filmgrootheid Antonioni. En dat is allerminst slecht bevallen: wat een schitterende film! Deed me ietwat aan Le Mépris denken door de plek waar de film zich afspeelt en de relatieperikelen tussen de hoofdrolspelers.


Ladri Di Biciclette/Bicycle Thieves (Vittorio De Sica, 194



M'n derde film alweer van De Sica na het geweldige maar hartverscheurende Umberto D. en 't ontroerende Shoeshine. Het decor is weer hetzelfde. Een straatarm, na-oorlogs Rome, waarin een vader zijn familie probeert te onderhouden. Een redelijke baan kan hen alleen helpen, en die krijg Antonio aangeboden. Het enige wat hij er voor nodig heeft is een fiets. Als hij die heeft weten te bemachtigen en hij aan z'n eerste werkdag begonnen is wordt de fiets onder z'n neus vandaan gestolen. De dief weet 'ie niet te pakken, maar hij is vastbesloten om hem overal te zoeken omdat het zijn enige kans is om een normaal leven op te bouwen.

Wederom werkt de Sica op locatie en met non-professionele acteurs die hij letterlijk van de straat geplukt lijkt te hebben. Het doet echter niks af aan de kwaliteit van de film. Wederom een schitterend staaltje neo-realistische cinema.

 

Even tussendoor. Is dit niet het recente film draadje?

 

Prachtige post!! Je onderbouwt je mening tenminste een beetje.

La Meglio Giuventu heb je vast wel gezien heh? Anders vind je dat denk ik zeker tof.

 

Gister Disturbia gekeken.
Vond het een goede film..Het leek mee zeer voorspellend omdat ik de trailer had gezien maar telkens slaat het om en lijkt het toch een andere kant op te gaan:

Spoiler

Die vriend die zijn maat naait door net te doen of hij dood is en wanneer die dode herten in die zak worden gevonden

Vond het verder een hele vette film met een leuk verhaal.

Cijfer: 8.5

 

Ja, maar zoals ik eerder heb aangegeven vind ik de opsplitsing van oude en nieuwe films maar barbaars. Omdat er geen duidelijke scheidslijn is én omdat men daarom 'oude' films geen kans geeft. Ik voel al aankomen dat ik straks de enige ben die in het klassiekershok reacties plaatst...

Gewoon één thread a.u.b. Dit schiet niet op. Als je alles op een hoop gooit wordt het filmgedeelte hier ook wat levendiger. Kan alleen maar positief zijn lijkt me.

Die heb ik inderdaad gezien en vond ik zeker vermakelijk

 

Maak je een punt. Vond het vooral grappig dat je films recenseert uit de jaren 50 en degelijk

Mods, maak er één draadje van!

 

Of schrap gewoon 'recente films' uit de titel.
Die andere is toch zo dood als wat.

 

Kijk, dit is een stuk logischer

 

http://www.apple.com/trailers/independent/dragonwarsdwar/DWARTrailer_med.html

Zo slecht! Nog niet uit maar weet nu al dat het bagger word hehe

 

Inland Empire (David Lynch, 2006)



Waar moet ik beginnen?? Ik dacht dat Blue Velvet en Mulholland Drive 'raar' waren, maar dit slaat alles. Er is werkelijk geen touw, geen visdraad, geen staalkabel aan vast te knopen maar GOD wat een genot!

Het lijkt een regelrechte show-off van alles wat Lynch visueel gezien in huis heeft. Zijn bekende spanningsmomenten die enorm intensief zijn doordat de kijker bijna op de lippen zit van de acteurs. Steeds zoomt Lynch dermate ver in dat de omgeving en het onbekende volledig aan de verbeelding van de kijker over worden gelaten. Dat is nog veel enger dan een alien die om het hoekje springt, waarvan je weet dat ie er stond, om maar eens 'n simpel voorbeeldje te noemen. Of de camera in de persoon in kwestie plaatsen, als het ware. Zoals in het begin bijvoorbeeld, als Devon op de set iemand zoekt die achter de coulissen zou lopen. Op 'n gegeven moment zie je de zoekende acteur niet meer, maar wordt je letterlijk door Lynch aan je lot overgelaten. Je kijkt vanuit de ogen van Devon en hebt geen idee wat je te wachten staat. Dat is niet uniek, maar buitengewoon perfect en angstaanjagend uitgevoerd (net als in de beruchte Twinkies scène in Mulholland Drive). En natuurlijk die kleurenfilters, waarmee Lynch iedere sfeer nog eens extra weet te benadrukken. De ritmewisselingen van muziek, camerabewegingen, afwisseling van scènes... Brrr... Het is echt ontzagwekkend om te zien gewoon.

Over die muziek trouwens, die is werkelijkwaar fantastisch. Die één na laatste scène, als die twee dames elkaar kussen (ik hoef er geen 'spoiler!' bij te roepen omdat enige rode draad toch niet aanwezig of vindbaar is in de film ), de kleuren en de muziek samen in die scène, ik zat écht met kippenvel en uitpuilende ogen te kijken. Ik betrapte mezelf daarop omdat m'n broertje ineens binnenkwam en ik weer in de normale kijkhouding schoot, maar anders was het me waarschijnlijk niet eens opgevallen.

Op zoek gaan naar enige vorm van logica heeft geen zin. Soms denk je wel dat je wat scènes aan elkaar kunt linken, en dat is dan ook wel zo, maar de verbanden kloppen totaal niet en door een volgende scène (als je al dacht dat je even terug was in de 'realiteit') kan die link weer genadeloos getacklet worden. Een nachtmerrie of bad trip? Ja, bitte!! Doe mij er zo een... Wat mij betreft kan deze film zich visueel meten met Tarkovsky, imo de grootmeester van de bewegende beelden.

 

Fallen Angels (Wong Kar Wai, 1995)



Voor m'n gevoel een wat oppervlakkiger film dan de andere films die ik van Wong Kar Wai gezien heb. Erg voorspelbaar en qua stijl en plot een behoorlijk mindere herhalingsoefenening. Al waren de masturbatiescènes van dat dametje wel weer een pluspunt.

 

The Bourne Ultimatum

Ge-wel-dig. Ik vind het echt een heel gave trilogie. Briljant personage, realistisch gefilmde actiescénes. Ik ga de box kopen als ie uitkomt.

 

Taxi 4 (7,0)
Een typische Taxi film weer; flauwe maar wel leuke grappen, een dun, voorspel verhaaltje en een fantastische auto...