Nintendo: Rated 'E' for Every Fucking Retard
Vroeger, toen ik een iets kleinere dreumes was dan nu, waren mensen altijd verbaasd over de laag eelt die zich had verspreid over mijn soepele duimen. De boosdoener was een logge grijze machine die ik voor mijn vijfde verjaardag cadeau had gekregen. Het was Nintendo's draagbare spelcomputer: de Game-Boy.
De Game-Boy was een antwoord op de invasie van Sega op de game-industrie met hun Genesis. Zoals de term 'draagbaar' al een beetje verklapt, was het unieke aan de Game-Boy dat je nu overal met Mario en zijn digitale kornuiten een spannend avontuur kon doorlopen. Het heeft lang geduurd voordat deze monopolie van Nintendo op de handheld-markt doorbroken werd door Sony met de Playstation Portable.
We dwalen af. Ik ben sinds die logge grijze Game-Boy, inclusief beschermhoes met een aars, een groot liefhebber van zo'n beetje alles wat Nintendo uitbrengt. Het Super Nintendo Entertainment System (SNES) pronkt nog steeds in mijn kamer, en toppers zoals The Legend of Zelda: A Link to the Past en de Donkey Kong-trilogie waren hoogtepunten in mijn toen nog prille gamecarrière. 1996 was een belangrijk jaar; het was het jaar dat ik, samen met mijn gamende medemens, de overstap van twee dimensies naar drie dimensies meemaakte, samen met Nintendo. Mario 64 was het paradepaardje, wat een vrijheid, wat een spel! Ik beschouw Mario 64 nog steeds als één van, zoniet de, beste game ooit gemaakt. Met de Nintendo 64 beleefde ik als gamer nog vele andere hoogtepunten, spelend als Mario, James Bond, Joanna Dark, Banjo, Donkey Kong, Link en Conker.
Jammer genoeg braken er toen mindere tijden aan. Nintendo had in de loop der jaren een behoorlijke fanbase opgebouwd, maar maakte de grote fout teveel daarop te vertrouwen. Arrogantie en de wet van de remmende voorsprong zorgden ervoor dat de Gamecube bijna geen toptitels in zijn assortiment kreeg, behalve enkele aardige titels van Nintendo zelf. Er was bijna geen steun van de third-party ontwikkelaars en de beloofde online-mogelijkheden zijn er nooit gekomen. Nintendo had zich veel te veel gericht op hun die-hard fanbase, hopend dat deze in hun ogen elitaire groep gamers al hun games toch wel zou kopen. Het bleek ijdele hoop, want de Gamecube verkocht slecht, en de games nog slechter (totdat Nintendo de prijs tot 80 euro liet zakken). De doelgroep van Nintendo bleek niet langer toereikend te zijn voor winst en succes.
Oplossing voor dit probleem: het vergroten van de doelgroep. Nintendo zette alles op alles en kwam met een revolutionair nieuw systeem, dat volgens Nintendo zelfs je oma aan het gamen kreeg: de Nintendo Wii. Het revolutionaire van de Wii zit hem in het besturingssysteem, dat niet langer knoppen als belangrijkste manier van besturen gebruikt, maar je eigen bewegingen. En Nintendo's plannetje werkte: door het weghalen van de ingewikkelde en afschrikwekkende besturingssystemen met meer knoppen dan er mensen bami eten in China, gingen mensen gamen die het normaal gesproken nooit deden! Gevolg: een extreem tekort aan Wii's en Nintendo weer terug aan de top (en dan heb ik het nog niet eens over de Nintendo DS).
Maar na de eerste euforie van het slaan van een tennisbal, simpelweg door echt te tennissen, beginnen er nu twijfels te ontstaan. Slaat Nintendo nu niet naar de andere kant door? Vergeten ze nu hun die-hard achterban niet die van diepere games houdt? Zeker, Zelda: The Twilight Princess, Mario Galaxy en Metroid waren fantastisch, maar behalve die games is er nog geen enkele game op de markt die dieper gaat dan wat wild bewegen onder het genot van liters bier. Mario Galaxy en Metroid werden uitgesteld zodat games als WarioWare en Rayman Raving Rabbits uitgebracht konden worden. Mario Strikers Charged is een leuke 'voetbalgame', maar ook hiervoor geldt dat het niet meer is dan een partygame, waar je met een mol onder de grond kan kruipen om vervolgens in het goal naar boven te komen. Het is op zich begrijpelijk, want deze games zijn goedkoop om te maken en brengen ook nog eens meer geld op! Zelda: The Twilight Princess kostte een fortuin, maar bracht minder op dan Wii Sports.
Maar waar blijven de toptitels die je helemaal opzuigen in de spelwereld, zoals we van Nintendo gewend zijn? Ik bid dat Nintendo zich niet laat verleiden alleen voor het simpele succes te kiezen en de trouwe achterban niet vergeet. Ik bid dat Nintendo niet zover gaat dat het eelt op mijn duimen verdwijnt.
Latertje.
Klik om te vergroten...