Gescheiden ouders

Ja...Ik zat toch te twijfelen of ik dit topic aan moest maken, maar ik heb het alsnog gedaan. Ik heb het simpelweg gedaan omdat ik graag wilde weten of hier meerdere mensen ervaring mee hebben. Wellicht kennen jullie vrienden/vriendinnen die dit hebben meegemaakt en heb je gemerkt dat ze veel veranderde.

Ik wil graag jullie ervaring ermee horen...Als jullie bereid zijn erover te praten heet dat Ook kan ik stukken informatie wellicht gebruiken voor mijn spreekbeurt die ik hierover ga houden.

Mijn verhaal

Mijn moeder klaagde al tijden over mijnvader of liet dat overduidelijk weten door steeds te zuchten of zo maar weg te gaan ergens naartoe. Op een gegeven moment kwam ze bij mij aan en zei ze dat ze een flatje had gevonden. Aangezien mijn moeder nooit echt serieus van die dingen deed vatte ik het niet zo zwaar op. Mijn andere twee zussen wisten het al, maar mijn vader nog niet. Natuurlijk ging ik het niet zelf tegen mijn vader zeggen. Op een gegeven moment ging mijn moeder dus met 1 van mijn zussen in een flat wonen. Eerst was het een 'tot ziens' alsof ze even boodschappen gingen doen, maar wanneer je merkt dat er 2 liggen bedden staan en wanneer je 's morgens geen mama aan de tafel ziet die koffie en een bammetje voor je klaar heeft gemaakt...gaat het toch wel aan je vreten.

Omdat ik die dingen zo miste kreeg ik het er steeds moeilijker mee. Steeds wanneer ik thuiskwam was er niemand thuis. Vader en zus waren werken en het enige wat me stond op te wachten was rommel. Ik moest van mezelf steeds opruimen, want ik kan niet tegen zoveel rotzooi...dus daar was ik eerst een tijd mee bezig. Mijn vader vroeg me nooit hoe het op school was en deed alsof ik er niet was. Mijn zus kon elk moment het huis uitgaan en was ook niet altijd te spreken.

Mijn resultaten op school verslechterden...mijn niveau ging van atheneum naar havo in ene...ik kreeg moeite met relaties...ik kon me niet makkelijk binden en voel me sindsdien overal schuldig over. Als mijn vader iets kwijt is voel ik me schuldig slaat allemaal nergens op, maar tis frappant dat dat sinds die tijd zo is. Eerst dacht ik dat hetaan mezelf lag, maar toen ik op internet naar informatie zocht, vond ik hetzelfde en klopten die oorzaken.

Ik sprak vaak met mn klassenleraar erover omdat ik bij mn moeder wellicht wilde wonen. Maar ze zit financieel niet zo goed en ze heeft weinig ruimte en de laatste tijd gaat het goed thuis dus zag ik er toch van af. Ik wilde haar niet 'tot last' zijn. Mijn leraar merkte aan me dat ik altijd een 'onzichtbaar harnas' aanhad. Soms kon ik schuw overkomen en hij merkte dat ik me niet echt meer opmaakte. Hij merkte dat ik er niet zo gezond meer uitzag en dat ik vaak zat te dromen. Op school heb ik ook vaak moeten huilen etc.

Gelukkig heb ik veel steun aan vrienden want heb het er nog steeds moeilijk mee. Ze zijn nu 3 jaar gescheiden maar nog steeds blijft het bij als de dag van gisteren. Ik dank mijn vrienden dan ook en vooral mijn zus die bij mn moeder woont.

Gevolgen

• Bindingsangst
• Slechte resultaten op school
• Soms wat wantrouwend
• Snel een schuldgevoel
• Snel afgeleid
• K leef mn eigen wereldje
• ontiegelijke emotioneel

Een beetje lang verhaal, maar dat verwacht ik ook niet. Wanneer je ervaringen wilt delen; graag!

 

Mijn ouders zijn ook gescheiden sinds me vierde ik heb er nooit echt problemen mee gehad, wel als ik en alle ouders van me vrienden er waren en bij iedereen zat een vader behalve bij mij. Ook ik zit bijv. op Basketball en om de wedstrijd rijden er andere ouders, maar ik kan nooit (me moeder rijdt niet en me vader komt daar niet ff zomaar voor naar toe) Ik kan me bijna niks herinneren van hoe ze waren voor de scheiding.
Er zijn wel veel verschillen tussen bij me vader thuis (waar ik 1x in de 3 weken naar toe ga) ent huis, bij me pa mag ik meer etc. en me mams is wat strenger, ik vind het best dat ze gescheiden zijn maar ze kunnen echt niet normaal tegen elkaar doen, me vader wilt me moeder ook zo min mogelijk steunen terwijl die best weet dat zij het moeilijk heeft, ik wil niet teveel vertellen over me prive leven etc. wil niet dat iedereen dingen denkt als 'oooh wat heeft die jongen het moeilijk', me vader is gewoon wat minder aan wezig als bij andere ik kan er best mee leven, me moeder heeft ook wel eens een na me vader een vriend geweest maar dat was geen succes, ach ja ik heb er misschien minder problemen mee omdat het op zown jonge leeftijd is gebeurd maar af en toe mis ik het wel in me leven.. ach ja 'life goes on'

 

Toen mijn ouders scheidden was ik 13/14 jaar. Mijn moeder had na 1 jaar alweer een vriend en hij woont boven haar. Ik mocht hem echt niet, had echt rare trekjes en vond het maar een freak.

HIj zei eens: Hilde's dochters zijn mijn dochters.
En hij heeft mijn vader ooit een lul genoemd omdat ik 's avonds laat niet naar mijn moeder mocht. HIj komt nog wel eens hier, maar het is wel uit. Hij kocht ons om het ware om. T ging uit tussenh un omdat ie vaak zat aankwam hier, waar mijn moeder niet tegenkom. En hij verpestte zn leven een beetje, maardat ga k niet allemaal vertellen.

Thnx K. dat je je ervaring wilde delen

 

Die vriend van me moeder zei altijd 'Wanneer kom ik eens aan de beurt, je hebt alleen tijd voor je zonen'. Ik vind dat ie me moeder respectloos heeft behandeld en dan durft ie ook nog met me te praten als ik hem tegen kom

 

Erm... eens kijken hoe ik dit kort samen kan vatten...

Een jaar of 5 geleden heeft mijn vader een heart infarct gehad en hij heeft 2 weken in coma gelegen. Hij is er zonder serieuze hersenbeschadiging uitgekomen, maar hij is wel iets veranderd. M'n ouders gingen steeds vaker ruzie maken en na 2 jaar kwam het bericht dat hij niet meer van m'n moeder hield en dat ze uit elkaar gingen.

Op zich natuurlijk geen prettig bericht, maar gezien de situatie had ik het wel aan zien komen, en ik was er dan ook meteen van overtuigd dat dit de beste oplossing was. M'n vader had toen al een nieuwe vriendin, waarmee hij ging samenwonen.

In de periode daarna waren de sfeer thuis en het humeur van m'n moeder en zus niet te harden, en na een bepaalde tijd (weet niet precies meer wanneer) heb ik besloten bij m'n vader te gaan wonen. Hij was op dat moment op zoek naar nieuwe woonruimte, en omdat hij niets kon vinden dat groot genoeg was voor 3 mensen heeft hij 2 flats gehuurd, één voor zichzelf en zijn vriendin en één voor mij. Ze zitten in hetzelfde gebouw, dus in feite woon ik nog wel een beetje bij hem thuis.

Vreemd genoeg heb ik in deze periode beter gepresteerd dan ooit. Ik begon op het MBO waar ik na een half jaar bleef zitten, en heb daarna in 2 jaar zowel m'n HAVO- als m'n VWO-diploma met ontzettend mooie cijfers gehaald.

Gevolgen (<- ik neem aan dat je dat bedoelt Wendy?)

• Ik ben zelfstandiger geworden
• M'n ouders bouwen allebij een nieuw leven op (met een nieuwe partner) dat heel anders is dan wat ze eerder hadden, maar dat ze eigenlijk wel leuker vinden.
• Af en toe ontstaan er wat ongemakkelijke situaties op bijvoorbeeld een diploma-uitreiking, maar ze kunnen elkaar nog recht in de ogen kijken dus dat is niet onoverkoombaar.

 

Het klinkt dom maar meestal word het beter na een scheiding

 

Mja, je zag het al een beetje aankomen, alles beter dan een onverwachte klap. En als jij er nu mee kan leven dat je ouders alletwee een nieuw leven opbouwen (hoe kunnen ze anders) dan lijkt dit wel het beste. Ik neem aan dat jij nog steeds de steun hebt van je vader en moeder, en niet alleen je pa? In ieder geval sterkte ermee nog.

Naja, ik hoop het zelf in ieder geval nooit mee te maken, lijkt me verschrikkelijk!

 

Ik vind mensen dom die alleen maar willen dat hun ouders terug bij elkaar komen zodat ze zichzelf beter gaan voelen, terwijl het voor de ouders beter is als ze scheiden.

Ja natuurlijk, ik zie niet in waarom de ouder-kind relatie zou moeten veranderen als de relatie tussen de ouders verandert... En bedankt voor je sterkte, maar ik heb geen idee waar ik dat voor zou moeten gebruiken. Ik heb de situatie geaccepteerd zoals hij is en ik heb er geen problemen mee.

 

Mijn ouders zijn ook gescheiden, nu zo'n 2.5 jaar later hebben ze allebij weer een partner gevonden.
Mijn zus zag het al heel vroeg aankomen, toen ik zo'n 8 jaar oud was gingen we vaak op elkaars kamer zitten als onze ouders weer ruzie hadden, ze had het er al toen over dat ze dacht dat onze ouders later zouden gaan scheiden. Ik wist toen echt zeker dat het niet zou gaan gebeuren, wel dus...

Toen mijn ouders gescheiden waren ging in het begin allemaal stroef, ruzies, weggelopen van huis etc. Mijn zus en ik woonden toen (en nu) bij mij moeder, m'n moeder was ook "hulp" gaan zoeken omdat ze er helemaal doorheen was, veel huilbuien en über emotioneel gedrag.

Mijn vader was er allemaal wat sneller overheen, in het begin natuurlijk ook veel gekut met een woonplaats vinden etc.
Na een jaar ging de relatie tussen mijn ouders weer wat beter en het werd weer zo erg dat mijn vader i.v.m geen huis een paar maanden bij ons kwam wonen, iets waar ik het niet mee eens was btw. Toen hij op een gegeven moment weer een vriendin had gevonden, was mijn moeder flink boos en jaloers omdat ze eigenlijk gewoon weer samen waren. Hij werd uit het huis gezet en nu vond hij wel snel een woonplek. Nu hij heeft hij een vriendin in Den Bosch en sinds kort woont hij daar nu ook, soms ga ik die kant op met de trein. Mijn moeder heeft nu ook sinds een paar maanden een vriend gevonden, die nu ook al aan samenwonen denken in Rotterdam (!!!). Voor de duidelijkheid, ik woon nu dus in Zaandam met veel vrienden en over een tijd gaan we dus naar Rotterdam wonen. Niet zo'n zin in natuurlijk, maar gelukkig is het wel een mooi huis.

Ikzelf heb met de scheiding ook veel problemen gekregen, ben naar vmbo afgezakt, meer op mezelf gaan leven, wat afstandelijker van de mensen die ik niet ken. In de afgelopen jaren ben ik ook wat minder "zelfverzekerd" over mijzelf geworden, of dat door de scheiding komt durf ik niet te zeggen maar ik baal er wel flink van.

Mijn vader woont nu niet echt om de hoek en zie ik hem wat minder, niet echt problemen mee maar als ik die kan opga is het wel altijd heel erg gezellig. Met de vriend van mijn moeder gaat het tussen mij en hem ook wel goed, ik baal er wel een beetje van omdat hij soms zijn twee kinderen meeneemt waarvan er een 8 jaar oud is en nogal aan me "kleeft", ze vind me leuk maar ik word er een beetje ziek en geïrriteerd van. :{

Uiteindelijk gaat het nu wel beter met me, natuurlijk heeft de scheiding wel wat "schade" aangericht maar veel is alweer voorbij. Achteraf is het wel beter geweest dat ze gescheiden zijn maar het blijft een kutperiode...

 

Ja dat wou ik net zeggen, stertke? nergens voor nodig, ik heb ook een hekel aan (beetje groot woord maarja) ana kinderen die willen dat hun ouders bij elkaar komen omdat zij zich dan beter voelen geloof dan word het echt niet beter ze zullen alleen meer ruzie maken

 

Het zat erom te spannen maar er is tot nu toe weinig gebeurd, stel je voor waar moet de Xbox heen?

 

Mja mijn ouders kunnen ook gewoon goed met elkaar opschieten enzo en hebben nooit echt ruzie gehad, maar ik heb gewoon moeite met de gevoelens erom heen en ook dat ik zelf steeds in relaties faal doet me pijn. Natuurlijk wil ik niet alles afschuiven op zo'n incident, maar het valt wel op.
Ik heb wel het probl;eem dat wanneer ik een gesprek ga over dit onderwerp, dat ik moet huilen dus ik hoop dat de spreekbeurt goed verloopt

 

Mn ouders zijn nu zo'n 2 jaar gescheiden.

Mn Verhaal:

Op een avond kwam mijn vader beneden en hebben we erover gepraat, hij was niet meer verliefd op mijn moeder en aan hun huwelijk stammend uit 1988 kwam een einde.

Al gauw bleek dat mijn vader een vriendin had, hij was niet meer verliefd op mijn moeder dus was hij verliefd geworden op een andere vrouw(Die relatie duurt nu nog steeds voort en ik vermoed dat hij langer is dan dat mij is vertelt).

Eerst ging hij een tijdje bij mijn tante wonen, totdat hij zijn eigen appartement had gevonden. Daar heeft hij ongeveer een jaar gewoond. Ongeveer toen is de scheiding uitgesproken) Toen is hij naar een ander appartement verhuisd, waar hij 1.5 jaar heeft gewoond daarna heeft hij, met zn vriendin een huis gekocht.

Mijn ouders hebben altijd geprobeerd om het zo soepel mogelijk te laten gaan, als vrienden uit elkaar heet dat, hun doel is altijd geweest om het zo pijnloos mogelijk voor mij en mijn broertje te laten verlopen, dat is ook wel redelijk gelukt.

Ze zijn allebei in Schipluiden blijven wonen, zodat het heen en weer verhuizen(Co-ouderschap), het makkelijkst blijft. Verder zijn mn resultaten op school een beetje achteruit gegaan. Ik heb gemerkt dat het je wel sterker maakt, maar dat je nog steeds elke dag de gevolgen ervan ondervindt. Mijn vader lijkt nu gelukkig met zn vriendin, mijn moeder heeft nog steeds wel elke dag last van de scheiding, hoewel ze zich er best wel goed overheen heeft gezet!

Voytec

 

Sterkte met die spreekbeurt, probeer gewoon je eigen verhaal goed te vertellen en als je het er moeilijk mee hebt gewoon even stoppen en were tot jezelf komen:{

 

Dan is het ook wel erg verstandig om er een spreekbeurt over te houden...

 

Mja ik wil het kwijt en delen en ik kan er veel over vertellen

 

Volgens mij doe je er dan wel goed aan om goed bij je "verhaal" te blijven. Zo kun je het een aantal keer oefenen en zal je niet zo emotioneel worden denk ik.

Succes in iedergeval

 

[MUCH], gog, wat erg zeg.
al de ouders van mn vrienden ( waar ik thuis kom) zijn gescheiden.
ze hebben het er zelf ook wel moeilijk mee, ook door nieuwe vrienden/vriendinnen van hun ouder's.

mijn ouders zijn gewoon bij elkaar.

ik denk niet dat ze ooit zullen scheiden, ze zijn beide nogal streng gelovig, en dus hoort scheiden niet.

ook denk ik niet dat ze het ooit zouden doen, voor mij en mn broertje.

klinkt ideaal, maar ze maken regelmatig ruzie, en dat komt ook voor mij, ik ben bijna 16, en vind niet dat ze me mogen behandelen als toen ik nog 10 was, maar dat doen ze wel.
en dan weten ze niet wat ze er mee moeten, en krijgen ze ruzie.

 

Mijn ouders zitten nu tegen een scheiding aan na een huwlijk van 31 jaar Tis soms echt niet meer te harden hier thuis en ik ben nu ook best wel op mezelf gekeerd. Ik ben blij als ze gaan scheiden en ik met me moeder ga verhuizen (het liefst een end hier vandaan, Limburg ofzo), want met me pa kan ik totaal niet overweg en met me moeder juist weer heel goed..
Anyway, ik hou jullie wel op de hoogte als het hoge woord eruit is

 

ik kan met beiden NU wel goed overweg. Eerste keren echt ontiegelijk veel gehuild thuis omdat ik mijn moeder zo mistte enzo. Nu wil ik gewoonhet liefst zo snel mogelijk op mezelf gaan wonen. Ik ben van plan echt meteen wanneer ik de kans krijg weg te gaan en te gaan studeren en te verhuizen naar Utrecht