Assassin’s Creed De game Assassin’s Creed was een van de toppers die Ubisoft ons te bieden had. Nu de game is uitgekomen en veel huishoudens het spel in huis hebben weten we wat we ervan vinden. Zelf stond ik met grijpgrage handen voor de xbox360games rekken. Er was een apart gedeelte voor toppers en bijna elk vak werd gevuld door Assassin’s Creed. Ik keek rond me heen en zag verschillende gamers met het spel in hun handen. Ze hadden de blik in de ogen die zeiden: “Blijf af, mijn spel!” Altaïr en Desmond de Assassins In het spel begin je met Desmond in een laboratorium. Je word wakker en je ziet twee personages om je heen staan, een man en een vrouw. Na verward te vragen wat er aan de hand is en wat je in het laboratorium te zoeken hebt, legt de man snauwend uit dat ze via jouw herinneringen de wereld willen verbeteren. Je staat nog verward te kijken, maar je doet maar wat ze zeggen. Je gaat in een apparaat liggen en je valt in een soort droom. Er komt een laadscherm op en je speelt nu Altaïr, een van de assassins. Na het filmpje krijg je controlle over de assassin en na wat stealthmoorden en klimwerk, gaat er iets verkeerd en word je door je meester verbannen naar rank student. Mooi Na de voorgeschiedenis verteld te hebben, begin ik maar met bepaalde positieve en negatieve punten te noemen. Een van de beste punten van Assassin’s Creed zijn toch wel de graphics. Het spel ziet er op dit punt echt geweldig uit. De omgeving, de mensen en nog meer van dat zijn bewijs dat Ubisoft een kunstwerk wilde maken. En op dit punt is dat gelukt. Bravo Ubisoft. Middeleeuws Zoals jullie wel zullen weten, speelt het spel zich af in de middeleeuwen. En ik moet zeggen, de sfeer zit er goed in. De steden zijn druk bevolkt en zoals je het in Assassin’s Creed ziet, kon het ook wel eens zijn in het echte leven. De monniken lopen in groepen door de stad en om elke hoek vind je wel een klein vrouwelijk zwervertje dat smeekt om een beetje geld. Geef je haar geen geld, wat natuurlijk ook niet kan, en je begint te klimmen, begint ze je te bekogelen met stenen. De sfeer kun je echt voelen. Hier Ubisoft, nog een veer in je reet. Vrijheid In het spel heb je veel vrijheid. Als je een stad uitgaat, kom je in het kingdom, een aardig wat hectare groot vlakte met onderweg kleine dorpjes. Om te zorgen dat je niet heel dat stuk te voet hoeft af te leggen, krijg je in de kingdom paarden. Hiermee kun je sneller reizen van stad naar stad en daar ben ik blij om. Het is heel wat tippellen. Maar ook in de stad heb je vrijheid. Niet in het begin, want dan heb je maar een district vrijgespeeld, maar later als je 2 of alle district hebt vrijgespeeld wel. De steden bestaan uit drie districts: Rijk, middel en arm. Elk district heeft zijn eigen leider en je moet dan ook verplicht in elk district iets doen. Herhaling Je moet in het spel 9 leiders vermoorden. Dit is zelf dan ook zeker geen straf. Elke leider heeft zijn eigen soort plek en zijn eigen zwakheden. Maar voordat je de leider gaat vermoorden, moet je eerst onderzoeken, genaamd investigations doen. Die investigations zijn in het begin wel grappig, maar worden al vlug saai. Je doet veel het zelfde en het komt op een gegeven moment je strot uit. Nee Ubisoft, heervoor geen veer. Hoogte is kennis In de steden bevinden zich torens. De torens zijn de puzzelstukjes van de map. In het begin als je een stad binnenkomt, heb je geen gegevens op je map. Je moet torens beklimmen om deze gegevens vrij te spelen. Als er een havik rondvliegt weet je dat er een toren in de buurt is en kun je gaan klimmen om plekjes op de kaart vrij te spelen, waardoor je meer grip krijgt op de stad. Verzamelen Er zijn ook dingen te verzamelen in Assassin’s Creed, vlaggen wel te verstaan. In elke stad zitten er 100 vlaggen en in de kingdom ook nog eens 100 vlaggen. Er zijn in totaal 420 vlaggen te verzamelen. Daarnaast zijn er in de steden en de kingdom bij elkaar ongeveer 50 templars te doden. Dit zijn de grootste vijanden van de Assassins en zijn ook wat sterker dan de gewone guards. Dit alles is wel aardig uitgewerkt, maar ik weet niet of wij daar wel op staan te wachten. Ieder geval geen complimenten aan Ubisoft voor deze toevoeging. Conclusie Assassin’s Creed is als het gaat om graphics een pareltje geworden en de sfeer zit ook goed in elkaar. Jammer genoeg heeft het spel ook slechte punten. Zo gaan de invetigations je al gauw vervelen en is het verzamelen van vlaggen ook geen pretje. Wel is het leuk uitgewerkt met de torens, maar ook dit is niet een van de grootste vernieuwingen in de gamewereld. Het is een leuk spel geworden, maar niet zoals Ubisoft het gewild heeft. Pluspunten + - Graphics zijn top - Goede sfeer - Veel vrijheid - Leuk systeem met torens Minpunten - - Investigations worden saai - De vlaggen verzamelen is ook geen pretje - Geen ondertiteling als de personages zacht praten Cijfer: 9.0/10
Het is mijn eerste review, dus please ben niet te streng. Ik wou eerst oblivion reviewen maar die was al gedaan
Het cijfer is eigenlijk te hoog voor de review. De review leest als een 7 maar het wordt een 9 als je begrijpt wat ik bedoel. Je had misschien nog verder in kunnen gaan op de kopjes en alles nog iets meer verbreden m.b.v. voorbeelden. Verder een goede review en al helemaal voor een eerste keer Ik zet hem even in de starpost.
Ik vind het altijd handig om meer dan 1 mening te lezen, dus ik zie geen reden waarom jij Oblivion niet meer zou mogen reviewen?
Heb een oudere review gepakt en het lichtelijk aangepast zodat het fijner leest. Geplaatst door Ashavan op 13-08-07 @ 08:17 Xbox 360 Bioshock Intro De afgelopen maanden verscheen er steeds meer informatie over Bioshock. De hype machine werd een versnelling hoger geplaatst naar mate de release dichterbij kwam. In tegenstelling tot menig game betrof de hype tactiek niet om een mystieke en geheimzinnige sfeer vorm te geven. Nee, iedereen wist precies wat de plasmids waren en hadden ook al redelijk in zicht over de Big Daddy's en Little Sisters. Zodanig zijn er ook al meer dan genoeg reviews geweest die hier verder op in gingen. In mijn ogen alleen een beetje TE positief. Laten we maar beginnen bij het begin, waarom ik dat vind. Verhaal Het verhaal wordt door velen bestempeld als geweldig en meeslepend. Van het begin af aan wordt deze indruk niet gewekt. Je zit in een vliegtuig boven de Atlantische Oceaan op weg naar wat lijkt een familiebezoek. Plotseling wordt het beeld zwart met het geluid dat er technische problemen zich voort doen. Het beeld wordt zichtbaar en je bevindt jezelf onderwater omringt door bagage terwijl een vliegtuig rotor je rakelings passeert. Toevallig kom jij midden op de oceaan een vuurtoren tegen. What are the odds? Je klimt aan land en gaat bij de openstaande deur naar binnen. Vervolgens gaat de deur plotseling dicht, lampen gaan aan en de sfeer is duidelijk. Maar vervolgens blijven er wel vragen aanwezig gedurende het hele spel. Geen diepgang te bekennen en lijkt het meer op een geforceerde poging om een begin te vinden om de speler in Rapture te krijgen. Gedurende het spel ontwikkelt het verhaal zich gelukkig verder. En op veel vragen komen passelijke antwoorden. Kleine ogenschijnlijke details blijken opeens goed uitgewerkte plot onderdelen te zijn. Je wordt begeleid door Atlas, een middelbare man, welk jouw ziet als de redder in nood. Aangezien je totaal niet bekend bent in Rapture is het verstandig om Atlas voorlopig maar te assisteren. Het is overigens niet alsof je veel keus hebt. Naar mate het spel vordert leer je steeds meer over Atlas en zijn motieven. Vervolgens komt Andrew Ryan in hoogsteigen persoon het radio contact met Atlas verstoren. Zodra je Arcadia verlaat komt er nog een derde personage langs genaamd Sander Cohen welk je een lugubere opdracht toebedeeld. Ondanks dat de rollen duidelijk lijken te zijn is er bij elk personage wel iets wat je bevalt of tegenspreekt. Wie ga je helpen? Wie zou je liever doden? Dit soort beslissingen zijn een belangrijk onderdeel in Bioshock. Een vrij simpele methode om de speler meer bij het spel proberen te betrekken. Neem het Little Sister aspect als voorbeeld. Je kan deze kleine meisjes doden als de monsters die ze zijn om zo meer ADAM te verkrijgen. Of kies je er voor om naar de dokter te luisteren en deze meisjes te genezen van hun ziekte om minder ADAM te krijgen, maar wel andere extra rewards. Gedurende de game komen er meer van dit soort beslissingen voorbij, maar in andere gevallen zijn de daadwerkelijke alternatieve mogelijkheden te beperkt. Het blijft dan bij niets minder dan de mentale betrokkenheid. Maar wat kan gebruikt worden als maatstaaf om het verhaal te beoordelen? Moeten we andere RPG's of shooters gaan hanteren? Het is immers duidelijk dat er veel potentie is voor een diepgaand verhaal zoals bij verscheidene RPG's. Helaas gaat het toch meer richting een shooter verhaal welk alsnog oppervlakkig en redelijk simpel qua opzet is. De personages worden niet echt diep uitgewerkt, maar toch net genoeg om er een soort van band mee te ontwikkelen. Het uitdiepen van het verhaal in het algemeen is voor een shooter erg goed gedaan, maar vanuit RPG perspectief is het meer redelijk met af en toe goede momenten. Sfeer Gelukkig is er meer in Rapture dan alleen de main story. Van het moment dat je in de duikboot voor het eerst Rapture in het zicht krijgt heb je het idee in een utopische wereld beland te zijn. Althans volgens de visie die de mensen van de jaren '20-'50 hadden met betrekking tot de toekomst. Dat beeld veranderd enorm zodra je uit de duikboot stapt. Er is overduidelijk iets gebeurd waardoor de stad in puin is vervallen. Elk deel van Rapture heeft zijn eigen identieke indeling en opbouw met een duidelijke hoeveelheid chaos en verval. Waar je ook komt het blijft duidelijk dat er ooit een ontwikkelende samenleving heeft bestaan. Er is gekozen voor een wat duistere uitstraling. Veel donkere gebieden met een beperkt aantal lampen. Dit verstevigd het gevoel dat het niet goed gaat met Rapture. De wijze waarop geluid en tegenstanders geïntegreerd zijn voegt daar het gevoel van leven en gevaar aan toe. In het begin verken je Rapture en zie je het eerder neergestorte vliegtuig opeens langskomen en ramt de gang waar jij toevallig loopt. Door het gat wat gemaakt wordt begint water te stromen en heb je het gevoel te moeten haasten eer het water tot je nek staat. Vluchtig klauter je een weg er langs door de eerstvolgende sluisdeur waar jij je dan weer even een moment veilig waant. Maar dit is kortstondig aangezien er een Splicer naar binnen komt en het eerste echte gevecht aanvangt. Wat hier opviel is dat het stromende water van een afstand er mooi uit zag, maar zodra je er door heen liep het er zeer slecht uitzag en lichtelijk stoorde. Het geluid is goed gedaan. Gedurende het spel is er geen enkel moment van stilte. Krakende deuren, stromend water, bladeren die op de wind meedeinen, Splicers die tegen zichzelf praten, Big Daddy's welk je in de verte hoort lopen en kreunen terwijl een Little Sister tegen ze praat. Dit alleen al zorgt er voor dat de omgeving meer diepgang mee krijgt. Het is wel jammer dat de Splicers heel vaak hetzelfde zeggen. We mogen verwachten dat met de hedendaagse games en opslagcapaciteit toch wat meer variërende uitspraken aanwezig zouden zijn. Maar wat ik het leukste aspect vond is dat er her en der geestverschijningen zich voordoen. Het beeld wordt iets grijzer en ook het geluid veranderd in de jaren '50 stijl. Je ziet een vrouw met baby in het toilet, een danseres op een podium, een verliefd stelletje in de natuurlijke omgeving van Arcadia welk even danst. Zo ook zijn er schaduwen die onder deuren te zien zijn, of iemand die om de hoek staat en er vervolgens niet aanwezig zijn zodra jij een kijkje neemt. Ondanks dit alles is het toch niet een angstaanjagend spel en zijn de schrikmomenten gering. Wat zeker niet vergeten mag worden zijn de Tape Recorders. Dit zijn bandrecorders die overal in Rapture te vinden zijn. Hierop zijn stukken informatie te vinden van interessante en minder interessante personages. De reden dat dit een goede toevoeging is heeft te maken met de teksten. Ze geven meer inzicht in wat er in het verleden plaatsvond en hoe de huidige situatie langzaam aan is gaan ontstaan. Zodoende krijg je meer of minder sympathie met bepaalde hoofdpersonen waaronder Andrew Ryan en de vrouwelijke doktor welk verantwoordelijk is voor de Little Sisters. De sympathie is overigens groot te noemen op het moment dat je een keuze maakt wat te doen met de Little Sisters en ze huilend bij de gedode Big Daddy ziet zitten, maar ook zodra ze tegenstribbelen als je ze wilt redden. Gameplay Tijdens het spelen is de gameplay toch aardig belangrijk lijkt me. En daar valt genoeg over te zeggen. Ondanks dat het in de kern altijd hetzelfde blijft is het uiterlijk jasje wel aantrekkelijk te noemen. Zoals bij elke shooter zijn er weer de standaardwapens aangevuld met een camera en Plasmids. De plasmids zijn vervanging van de alom magische krachten van RPG's. Bewapend met dit alles is het mogelijk om een unieke speelstijl te ontwikkelen en je tegenstanders op een veelzijdige wijze af te slachten. In het begin is je personage nog vrij standaard met zijn moersleutel, pistool en elektroshock plasmid. Toch is dit genoeg om al veel te bereiken. Een aspect wat je in elke shooter tegen komt jammer genoeg. Atlas geeft je al vroegtijdig de hint om de Splicers te verlammen met de plasmid om vervolgens neer te meppen met de moersleutel. Helaas is dit een zodanig effectieve wijze dat het gemakkelijk gedurende het hele spel gehanteerd kan worden. Zeker als je kijkt naar het nut van de overige plasmids. Zodra je in staat bent tegenstanders te bevriezen is het eventjes leuk, maar is het nu echt handig aangezien je zo veel loot misloopt? En hoe zit het met de fire plasmid? Deze is erg handig in bevroren omgevingen waar ijs gesmolten moet worden, maar om er nu tegenstanders mee in vuur en vlam te zetten� Niet slim in de meeste gevallen. Zeker niet bij een Big Daddy welk dan naar je toe rent om een close melee combat met jouw aan te gaan. Telekinese daar en tegen komt vaker van pas en levert ook leuke momenten op. Eventjes wat booby traps herleggen, bommen opvangen van Nitro Splicers en terug gooien of met een enorm bankstel gaan smijten naar een stel Splicers. Of wat dacht je van een barkrukken gevecht in een bar? Er zijn enorm veel mogelijkheden om iemand te doden door middel van plasmids. Maar de leukste wijze om een grote groep Splicers te controleren blijft toch het gebruik van de bijen die zich ontfermen over je tegenstanders. In het begin is het onmogelijk om alle Plasmids te kunnen gebruiken. Dit omdat er een beperkt aantal slots is welk je kan vullen. Gelukkig is het mogelijk om je personage verder te ontwikkelen. Zodra je Little Sisters hebt ontdaan van hun ADAM krijg je punten om te spenderen in Gatherer Gardens. In deze machines is het mogelijk om extra health, EVE, uitbreiding slots, upgraden kracht plasmids en meer te kopen. Wees wel verstandig met het uitbreiden van de slots. Dit omdat er nog meerdere zijn waar je Gene Tonics in dient te plaatsen. Deze tonics kunnen gebruikt worden om te zorgen dat je meer damage doet, een static shield heb welk tegenstanders shockeert als ze je aanraken, betere manier van hacken, verkorten alarm en meer. Door deze ontwikkelingsmogelijkheden kun je jouw personage aardig individualiseren met betrekking tot je persoonlijke speelstijl. Het ontwikkelproces is ook te vinden in je wapens. Zo is het mogelijk om Power to the People machines her en der tegen te komen. Deze machines zijn maar éénmalig te gebruiken en dient er goed nagedacht te worden wat je wilt upgraden. Wil je meer kogels in je pistool proppen zodat je minder hoeft te herladen, of wil je sneller kunnen schieten met je shotgun? Elk wapen, behalve de moersleutel, kan 2 maal opgewaardeerd worden. Zo zijn er ook de U-invent machines. Gedurende je reis door Rapture zijn schroeven, rubberbandjes en meer ogenschijnlijk "nutteloze" items te vinden. Zodra ze in de U-invent geplaatst worden is het mogelijk om voorgeprogrammeerde dingen te maken. Zo is het mogelijk Automatic Hack, Elektroshock bullets en meer te verkrijgen. Dit in combinatie met een opgewaardeerd wapen is een zeer krachtige combinatie. Er is ook een manier aanwezig om security camera's, bots, kluizen en dergelijke naar je hand te kunnen zetten genaamd hacken. Hacken is niet irritant, althans in de zin dat je niet verplicht bent dit te doen. Je hebt jammerlijk genoeg een maximaal aantal credits welk je mee kan nemen de hele tijd. Op een gegeven moment, als je Splicers dood, laat je bergen geld achter omdat je het niet kan meenemen. Dus Buy Out is een veel gebruikt middel om de mini-game van het hacken te omzeilen. Het geld heb je immers toch weer zo aangevuld. Anders kun je nog meer dan genoeg Automatic Hack verkrijgen via U-Invent machines. Heb zelf zelden tot nooit die mini-puzzle gedaan. Als je dat vaak doet is het inderdaad irritant. Wat ook irritant is zijn de security alerts. Komen er ladingen vliegende bots op je af waarvan ik altijd 2 hack. Zodoende assisteren ze je als hulpje. Dit is ook mogelijk bij camera's en turrets welk je een tactisch voordeel kunnen opleveren. Eerder noemde ik al de camera. Dit is een leuke toevoeging maar geeft wel een beetje het Pokemon gevoel op de Gamecube waarin je door een safari park liep om Pokemon op de foto te krijgen. In Bioshock is de bedoeling alle soorten vijanden op de foto te plaatsen. Levend en in actie wel te verstaan anders wordt het een penalty. Het mooie aan dit systeem is dat de foto's voor research doeleinden gebruikt worden. Elke keer als er een balk volledig gevuld is kom je meer te weten over de zwakte en sterke punten. Zo krijg je damage bonussen tegen die specifieke tegenstander en speel je extra Gene Tonics vrij. Met alles wat mogelijk is zou de bediening lastig kunnen zijn. Gelukkig is de xbox360 controller hier ideaal voor en intuïtief qua gebruik. Het richting is soepel en wisselen van wapens en plasmids gaat net zo gemakkelijk. De menu's zijn ook overzichtelijk en makkelijk door heen te bladeren. Toch vind ik dat het een beetje vreemd is dat het aantal aanwezige Little Sisters in het pauze menu wordt getoond en niet in je andere menu's, wat veel logischer zou zijn. Moeilijkheidsgraad en uitdaging In Bioshock zijn er verscheiden moeilijkheidsgraden variërend van easy tot hard. Zodoende is er wel iets voor de beginnende tot de wat geoefendere gamer. Voor mijn gevoel was het easy wel erg makkelijk terwijl op hard het ook nog te doen was. Dit terwijl ik met de meeste shooters middelmatig tot slecht ben, ben immers een RPG'er en geen FPS'er. Daarom vind is het vreemd dat zelfs zo'n rampzalige FPS'er als mijzelf graag een extra hard modus had willen zien. Op easy loop je door het spel alsof er niets is wat je stopt. Je EVE en health bandages zijn altijd tot de top gevuld. Big Daddy's die na 2x je shotgun legen al neervallen. Maar zelfs op Hard mode is het niet zoveel beter mits je de juiste wapen upgrade hebt gehaald en de juiste munitie en tactiek hanteert. Hersenloos op een Big Daddy afrennen heeft weinig zin op Hard mode. Mijn advies is dan ook je plasmid en wapen vol en klaar te hebben staan. Een creatieve tactiek die ik elders had gelezen, vervolgens zelf uitgeprobeerd, is zeer effectief. Ga met je telekinese explosieve verzamelen op een plek en lok de BD er naar toe. Zodra hij er staat alles opblazen. Verder valt de hektiek aardig mee. Velen beweren dat je van het ene moment in het andere overgaat zonder een echt rust moment. Dit heb ik zelf nog niet meegemaakt. De stroom tegenstanders is vrij constant op een enkele situatie na. En na die enkele situatie is je Eve bijna op en moet het weer bijgevuld worden. Daarnaast zijn er ook veel momenten geweest waarop het gevoel heerste een standaard RPG quest uit te moeten voeren. Denk hierbij bijvoorbeeld aan het verzamelen van 3x7 specifieke ingrediënten, het uitmoorden van Cohen's "Disciples" om er dan een foto van te maken etc. Op die momenten was het merendeels rustig lopen van her naar der. Ideaal om te saven en te pauzeren. Verder zijn er weinig echte gevechten welk een probleem zullen zijn. Het is wel jammer dat sterven weinig tot geen gevolgen met zich meedragen. Je wordt bij de meest dichtstbijzijnde Vita Chamber weer tot leven gewekt terwijl je tegenstander laag in zijn health blijft zitten. Zelf gebruikte ik geen enkele save, behalve de auto saves van het spel zelf en dit voegde toe aan de dreiging. Als je stierf was er weer een aardig stuk dat overnieuw gedaan moest worden. Maar een beetje gamer zal niet zo snel sterven met dit soort "moeilijkheids"graden. Aangezien je veel EVE en munitie gebruikt is het taak om elk deel van Rapture te verkennen. De pijl boven in het scherm leid je rechtstreeks naar je objectieven, maar negeer dat van tijd tot tijd. Als je gaat rushen zonder kamers in te gaan op zoek naar munitie, Eve en andere zaken kom je nog niet ver. Wat dat betreft heeft 2K het slim aangepakt. Zelfs rushers moeten nog een redelijk gebied van Rapture verkennen om te overleven. Conclusie Verscheidene reviewers beweren dat het spel zoveel positieve kanten heeft dat de negatieve eigenlijk niet mee tellen. Dit vind ik onzin. Geen enkel spel is perfect maar toch zie je overal 9's en 10'en verschijnen. Daarnaast worden tegenwoordig voor veel games immens hoge scores gegeven die ze nooit verdienen. Daarom hanteer ik een andere puntentelling. Elke cijfer dat gegeven wordt haal ik standaard nog eens 2 van af om een passender cijfer te vinden. Maar goed eerst de motivatie en opsomming. Omdat Bioshock een samensmelting is tussen een shooter met wat rpg-elementen spreekt het gamers van beide genres aan. Zo is het spel op het ene moment geweldig voor shooters en minder voor rpg'ers en wellicht ook vice versa. Voor het verhaal is het duidelijk. Ondanks het potentieel voor veel diepgang en psychologisch spelletjes is er maar iets neergezet wat er overduidelijk niet aan voldoet. Voor een rpg'er zal het verhaal regelmatig niet voldoen aan zijn maatstaven. Iemand die merendeels een FPS'er is zal het verhaal meer diepgang zien bezitten dan een Gears of Wars, waardoor het voor hen als een zeer goed verhaal ervaren wordt. Qua sfeer zit het ook aardig goed. Grafisch gezien kan het her en der nog wel wat beter. Voornamelijk het water als je er onder staat, de tegenstanders iets meer variatie in hun uiterlijk onderling. Daarnaast hebben verscheidene mensen last dat het beeld soms stil valt en dan weer verder gaat, en dat meerdere keren soms zelfs een paar minuten lang. Dit heeft een zeer negatieve impact op de speel ervaring. Zelf heb ik dit gelukkig niet ondervonden. Qua geluid zou ik alleen willen dat de tegenstanders wat meer variatie in hun uitspraken zouden hebben. Velen hebben het er ook over dat de subtitels niet gelijk lopen met de gesprekken en tekst op bandrecorders. Dit heb ik zelf niet ervaren aangezien de subtitels toch uitstonden. In tegenstelling tot de meeste mensen vond ik de stemmen en dialecten wel verstaanbaar genoeg. Ondanks dat het een geweldige single player game is, zou een co-op wel een leuke toevoeging zijn geweest. Een online multiplayer is terecht afwezig in een spel als dit. Je merkt dat als een game op alleen SP of MP is toegespitst het spel veel beter is dan als er op beide wordt gelet. Levensduur is tijdelijk aangezien je het na 2x wel gehad heb. Beide eindes behaalt en alle achievements gehaald mocht je daar ook achteraan zitten. Er zijn kleine minpuntjes aanwezig. Maar een paar kleintjes maken een grote welk het cijfer beïnvloed. Maar het is zeker een game die je gespeelt moet hebben. Vergeleken met andere hedendaagse meuk behoort het bij de top. Gameplay 90% Fun 90% Levensduur 70% Graphics 85% Geluid 90% Originaliteit 80% Reviewerscore 84%
Helemaal weg van deze game en had toch niks te doen vandaag dus dacht ga maar weer eens creatief doen Lost Odyssey Dat de Xbox 360 tegenwoordig bekend staat om zijn racegames en shooters hoef ik niemand meer te vertellen. De RTS games zijn ook niet meer op 1 hand na te tellen. Toch schort het op de X-doos nog aan een bepaald genre, namelijk die van de JRPG’s. Voor de onwetenden, JRPG staat voor Japanese role playing game. En dat wil ook wel zeggen: mooie graphics en filmpjes, turnbased vechten, veel praten met npc’s en minstens 50 uur aan gameplay. De originele Xbox had op de crappy Lord of the Rings rpg’s na geen enkele turnbased rpg. Maar daar is nu verandering in gekomen. Want op zijn grote broer hebben we al kunnen genieten van Eternal Sonata, Enchanted Arms en Blue Dragon. En nu is er van de originele Final Fantasy maker, Sakaguchi, Lost Odyssey. Mijn pakkie an Ik ben zelf ben een ongelofelijke rpg freak. En of dat nou westerse of Japanse rpg’s zijn maakt me niet zo veel uit. Zolang ik mijn fighters kan tweaken en aanpassen ben ik er voor in. Ik durf ook te stellen dat ik elke rpg op de 360 wel gespeeld heb. Maar toch miste er iets. Ik heb genoten van Blue Dragon en Eternal Sonata, evenals Enchanted Arms best te pruimen was. Maar die games waren wat betreft verhaal net iets te kiddy voor me. Ik ben me zeker gaan in leven in de characters van die games maar ik werd niet opgeslokt door de games, zoals vele Final Fantasy’s dat wel deden. Lost Odyssey is wat volwassener qua verhaal en uiterlijk. De wereld is naar de kloten en elementen als eenzaamheid, dood en verlangen komen veel in het verhaal terug. Eeuwig en altijd Het enige dat ik over het verhaal kwijt wil is het volgende. Hoofdpersoon Kaim heeft zijn geheugen verloren en doolt wat over de aarde rond omdat hij apart daarvan ook nog eens onsterfelijk is. Tijdens een gigantisch veldslag tussen twee van de drie koninkrijken stort er een meteoor neer die alles verwoest, uitgezonderd Kaim en een andere onsterfelijke genaamd Seth. Gezamenlijk worden jullie erop uitgestuurd naar Grand Staff om de oorzaak van de ramp te achterhalen. Grand Staff is een bron van magie die door het koninkrijk Uhra gebruikt wordt. Helaas zijn er vele andere partijen die zich hier ook in interesseren en ontrafelt zich een verhaal vol intriges en verraad. LO (Lost Odyssey) wordt op vier, ja je leest het goed, DVD’s uitgebracht. Consequentie is dan ook dat je er tientallen uren mee bezig bent. Zorg er dus voor dat je echt de tijd hebt voor je aan LO begint. Lord of the Rings Op het eerste gezicht lijkt LO een FF kloon te zijn maar er zijn zeker een paar punten waarop LO zich in positieve zin onderscheidt. Het vechten gaat zoals we inmiddels gewend zijn, turn based, wat betekend dat eerst jij slaat en dan de vijand en zo verder. Uiteraard kun je je karakters aanpassen met een zwaard en magie. Toch gaat het niet zo ver dat je schilden, maliënkolders of helmen kunt aanschaffen. LO beperkt zich echt tot zwaarden en necklaces, die voor speciale effecten zorgen. De immortals in LO leren niet zelf vaardigheden of magie en het is dan ook de bedoeling om die van je medespelers (de sterfelijken) te leren. Dit doe je door hun skills te linken en vervolgens samen met ze te vechten. Na een paar gevechten heb je de skill geleerd en kun je opnieuw een skill linken. Normaal is het in een turn based rpg zaak zo snel en vaak mogelijk op A te drukken om een gevecht te winnen. In LO daarentegen maak je gebruik van ringen. Iedere ring heeft speciale kenmerken (vuur, water, of poison bijvoorbeeld) die je triggert door tijdens een aanval een bewegende ring precies op een andere te krijgen. Lukt dit dan doe je meer damage en krijgt je aanval het speciale effect van de ring. Dit zorgt ervoor dat je altijd op je hoede moet zijn en dus bezig blijft aangezien de tegenstand behoorlijk zwaar is. Grinding my teeth LO distantieert zich van FF op het punt van grinden. Grinden wil zeggen dat je heel veel (relatief zwakke) vijanden verslaat om zo steeds sterker te worden. In LO is experience ook echt experience. De eerste keer dat je een vijand verslaat krijg je bijvoorbeeld 50 experience, de tweede keer 1/5 deel daarvan, een derde keer 1/10 deel enzovoorts. Dit zorgt ervoor dat grinden onmogelijk word gemaakt en je dus niet overpowered een eindbaasgevecht ingaat. Dit systeem maakt de game een stuk uitdagender omdat je nu goed moet timen (ringsysteem) en je je party goed moet afstellen op de vijanden. Apart daarvan introduceert LO ook nog het formation systeem. Tijdens gevechten heb je een front row en een back row. De front row beschermt de back row, respectievelijk close combat en magic casters. Je zult dus een zo goed mogelijk combinatie moeten maken om de zwakkere characters te beschermen. Persoonlijk snap ik het best als deze veranderingen je niet bekoren maar het maakt de beleving een stuk spannender en uitdagender. Het meest jammer vind ik dat het grinden er uit ligt. Slavenwerk als het is, kon ik daar toch erg van genieten. Minuscule minpuntjes Het is helaas niet allemaal top met LO. De graphics zijn nogal inconsistent evenals de framerate op sommige punten. Dit is waarschijnlijk te wijten aan de unreal engine die blijkbaar moeilijk is om mee te werken. Een ander voorbeeld is Mass Effect, die deze problemen ook had. Het wordt gelukkig nooit echt storend maar het is toch jammer. Alle veranderingen ten spijt zitten er in LO weer random battles. Tijdens het doorlopen van een ruimte zul je dus wederom op willekeurige momenten aangevallen worden door onzichtbare vijanden. Het is gewoonweg irritant na 40 uur spelen om weer opeens in een battle te komen die je niet zag aankomen. Ook het backtracken word hierdoor erg vervelend om te doen. Ik snap niet waarom Mistwalker (de ontwikkelaar) niet net als in Blue Dragon, wat ook van hun is, er weer random encounters in stopt. Love vs hate Toch maken deze aanmerkingen weinig verschil of jij deze game waardeert of niet. You either love it or hate it! En de pluspunten zijn overweldigend ten opzichte van de minpunten. Ik moest na het spelen van LO echt de knop omdraaien om van gamer naar recensent te switchen en objectief het spel te beoordelen. Ik weet dat het een dooddoener is in de game industrie maar ik sluit af met dat LO bijna alles goed doet wat men verwacht van een JRPG, maar dat het toch een kwestie is van: voor de liefhebber. Pluspunten: - Meeslepend verhaal - Mooie vormgeving - Uitdagende gameplay - Lange speelduur - fantastische muziek Minpunten: - Inconsistente graphics en framerate - Voor de liefhebber - Random encounters!!! Conclusie: Iedere JRPG liefhebber kan Lost Odyssey blind in huis halen. Iedereen die het toch eens zo’n “JRPG” wil proberen, kan ik LO ten zeerste aanraden. De Xbox 360 heeft er weer een RPG bij en verandert langzaamaan van raceconsole naar RPG console. Cijfer: 8,8
thnx Ben benieuwd naar je review. Zit al lang te twijfelen om the darkness toch maar eens te halen dus alle info is welkom
Duur is ie iig niet meer. €19.95 bij de Mediamarkt in Maastricht. Maar ik had em vanwege de twijfels ook (nog) niet gekocht, dus Duizelend Draakje: Kom maar op met die review! (hopelijk dit jaar nog? )
Hehe, ik heb al een groot gedeelte al af en aan Jordi laten zien. Komt voor elkaar guys. Als je van shooters houdt met een meeslepend verhaal (denk aan chronicles of riddick = dezelfde maker, starbreaze) dan is dit je ding. Zeker halen voor 19,99! Dit is typisch zo'n game waarvan iedereen het wel een beetje kent maar niet gespeeld heeft. Een absolute topper! Je zult het gauw genoeg lezen.
miss een leuk idee, is er hier behoefte aan een bepaalde review van een xbox 360 (eventueel xbox) game? Heb momenteel tijd zat en weinig drive om vanuit mezelf te gaan schrijven dus miss pusht me dat meer
Nou, ik heb wel een lijstje hoor! Om te beginnen.... Nee hoor, zo ben ik niet. Maar ik ben wel beniewd naar Vikings: Battle for Asgard.
Overlord i can do! Helaas heb ik Viking Battle for Asgard nog niet in mijn bezit nog gespeeld. Misschien dat iemand anders daar wat over kan schrijven... (hint) Maar zal dit weekend wel ff aan me pc gaan zitten en kun je waarschijnlijk maandag impressie van me verwachten... Zelf ben ik wel benieuwd naar devil may cry 4 Twijfel tussen wachten op Ninja Gaiden 2 (juni!!!) en DMC 4 aanschaffen. Je kan je geld ten slotte maar 1 keer uitgeven en er moet weer gespaard worden voor de vakantie.
Ik zat dit forum eens te lezen en ik ben net nieuw hier (ziet er allemaal wel leuk uit) en ik zag dat iemand wilde weten hoe Viking: Battle for Asgard was. Nou die game heb ik nu al bijna 2 keer uitgespeeld dus ik dacht ik geef jullie nu alvast een heads-up dat ik binnenkort hier de review zal plaatsen... goed?
Review Viking: Battle For Asgard Vol verwachting klopt mijn hart… Toen ik voor het eerst van deze game hoorde, was ik er zeer enthousiast over. Ik hield al sinds mijn basisschooltijd van de noorse mythologie en alles wat daar omheen draait en dit was toch wel één van de eerste games die daar serieus op zou ingaan. Daarom keek ik erg uit naar Viking. Het zag er allemaal ook gewoon origineel en nieuw uit en een game van de makers van de Total War series moet wel veel goeds beloven. Graphics Eind maart was het eindelijk zover en ik deed de cd in mijn xbox 360. Het eerste gevoel wat je bij deze game krijgt is toch wel nieuwsgierigheid, omdat je wel wilt weten wat er nou aan de hand is met dit interessante onderwerp. Toen begon het speelgedeelte. Wat mij het eerste opviel waren toch wel de spectaculaire graphics. Viking heeft een van de mooiste watereffecten in de geschiedenis van gaming tot nu toe. Het ziet er ongelooflijk mooi uit en de game zier er voor de rest ook zeker niet verkeerd uit. Alles is gedetailleerd afgewerkt en het glanst allemaal perfect in het zonlicht/maanlicht. Wat het belangrijkst van deze game is, is dat je het moet zien als een hack ‘n’slash, al zeggen de makers dat het meer een open World RPG is. Verhaal Het draait allemaal om het neerhakken van de vijand. Hier zijn dat de Legion, oftewel het leger van de onderwereld. Dit leger is erop uit om Midgard over te nemen(de sterfelijke wereld waar wij in leven). Jij bent een Viking die door de Godin Freya is gestuurd om dit leger te stoppen en het weer terug te drijven naar de Hel. Het vechten ziet er prachtig uit en vooral de brute finishing moves doen het in deze game. Stel je een ventje voor dat wordt onthoofd door een zwaard en terwijl dat de romp overeind blijft staan, slaat de viking met zijn zwaard en bijl ook nog eens beide armen ervan af. Dit allemaal met slowmotion, mooie graphics en de nodige hoeveelheid bloed die in het rond vliegt. Dat belooft dus veel goeds zou je zeggen en dat is eigenlijk ook zo. Ook nog leuk om even te vertellen: Het gebied bestaat uit drie eilanden die jij stuk voor stuk moet bevrijden. Steeds is een bepaald gebied van de Legion en die kan jij bevrijden door ze allemaal uit te schakelen en de gevangen Vikings in dat gebied te bevrijden. Gebieden die van tot de Legions behoren, zijn in het donker gehuld samen met onweer en regen. Gebieden van jou hebben constant zonlicht, veel groen en zingende vogeltjes. Een originele en leuke manier om het contrast te weergeven in de game. Gameplay Dit hakken is zeker erg leuk om te doen en gaat alleen maar een klein beetje vervelen tegen het eind aan. Er zit zeker nog afwisseling in de game. Een goed voorbeeld hiervan is het feit dat er altijd gigantische eindbattles zijn op elk eiland. Als je namelijk alle vikings hebt bevrijd, is je leger groot genoeg om de stronghold van de Legion aan te vallen om zo het hele eiland terug te pakken. Deze veldslagen zijn groots aangepakt en zien er zeer pakkend uit. Je moet ook bij elk eiland bepaalde gems vinden waardoor je midden in de grote eindveldslagen, de hulp in kunt roepen van heuze draken(een soort van airsupport dus). die battles zijn ook een groot deel van de punten voor deze game, want hier is waar je elke keer naartoe speelt; de climax dus. Maar voordat het zover is, komt de afwisseling. Je moet bij elk eiland namelijk wel iets belangrijks terugkrijgen wat de Legion gepakt heeft. Dit vereist jou om zo’n reusachtige stronghold vol met letterlijk honderden vijanden binnen te sluipen en dit voorwerp terug te jatten, waarna je weer uit de stad moet sneaken. Het heeft serieus wat weg van Splinter Cell en is erg leuk gedaan. Vooral, omdat je ook sneaky finishing moves hebt die er op hun beurt erg bloederig uitzien en leuk zijn om uit te voeren. Ook kun je nieuwe moves leren om zo nog hardere stoten uit te delen. De game bevat ook nog sommige quicktime events bij de grotere vijanden zoals reuzen, generalen, shamans en natuurlijk de eindbaas. Zoals al eerder gezegd noemde de makers deze game een RPG maar je hebt geen levelling systeem in het spel en het enige wat over de tijd beter wordt zijn je wapens door middel van een paar recharge punten die je moet bezoeken voor twee grote battles. Minpunten Maar geen enkele game is perfect en zo heeft Viking ook een aantal mankementen. De game mist heel veel muziek en die komt alleen opdagen tijdens een paar hoofdmomenten in de game. Wel jammer en het haalt wat weg van de sfeer. Er is wel afwisseling zoals eerder gezegd, maar niet al te veel dus na een tijdje begint het toch te knagen en krijg je het gevoel dat je dit al honderden keren hebt gedaan(en in sommige gevallen is dat ook zo). Het verhaal is ook niet bijster veel tijd in gestoken, wat zeker wel jammer is, want dat was een groot deel waarvan ik naar uitkeek. Het is zeker niet helemaal verwaarloosd en het is ook wel leuk gedaan, maar je voelt je nooit echt verbonden met de characters en veel wordt ook niet uitgelegd in de game(achtergronden bijvoorbeeld). Gelukkig leer je nog wel wat van de mythologie en dat is dan wel weer leuk, al had daar ook wel meer tijd in mogen gestoken worden. Dan het laatste minpunt: de tijd, of liever gezegd het gebrek eraan. De game duurt niet bijster lang en dat is wel vervelend, want er had zeker wel een hele goede game geweest als er meer te doen was in de game en zo de tijd dus meer was opgerekt. Hierdoor is de replay value niet al te hoog, maar is het wel leuk om in deze wereld terug te komen voor de achievements. Conclusie Al met al een kwalitatieve game die het vechten zeker goed en leuk doet. De graphics zijn mooi, het vechten is leuk(zeker de grote veldslagen)plus zeer cool met de brute moves en de game is origineel. Jammer dat het verhaal wat minder is uitgewerkt en dat het na een tijdje wat vervelend wordt om altijd hetzelfde te doen, maar het is het allemaal wel waard. Cijfer: 7.5/10 P.S. Het is allemaal een beetje haastig geschreven, want ik had er best zin in ik hoop dat het allemaal een beetje goed is gedaan en als je nog vragen hebt over de game die hier niet in beantwoord worden, laat het dan even weten!
