Mensen met zelfmoordneigingen

Ik wil in dit topic geen loze post of iets semi-grappigs of ander gezeik alleen reageren als je normaal kan doen!


Ik heb een goede vriendin van me, (ik noem geen namen om de privacy). Maar ik heb er ooit wat mee gehad, en toen het uit was kwam ik erachter dat ze vet veel zelfmoordneigingen had enzo. Nu kan je wel zeggen dat ze gestoord is enzo. Misschien is ze ook gek. Maar wat doe je eraan en is er uberhaupt wel wat aan te doen? Ze is soms vet blij en dan 2 dagen erna is ze weer zo verdrietig als de pest. Ze heeft ook hele erge rot-ouders (zal ik het maar netjes zeggen?) op zich heeft ze wel veel vriendinnen en ze kan ook heel normaal doen Ze snijdt ook in haar zelf....Wat is jullie mening hierover en ooit zelf zoiets meegemaakt?

 

hmm... ik ken wel mensen die schreeuwen dat ze zelfmoord gaan plegen en krassen in hun pols om aandacht te trekken, maar ik kan niet beoordelen of het bij jouw vriendin wel of niet om de aandacht gaat...

ik zou eerst maar eens proberen te kijken of ze het wel serieus meent...

Als het echt serieus is, zou ik toch maar eens goed met haar gaan praten iig. Want ik kan me voorstellen dat je met het allergrootste schuldgevoel mogelijk rondloopt als je er zelf niks mee gedaan hebt...

 

Neej ik weet wel hoe ik ermee moet omgaan maar ik vraag me af wat jullie van zulke mensen vinden ...Maar ze trekt niet krasjes in haar pols...Over haar hele been zaten 6 maanden geleden diepe sneden...

 

Het is heel lastig. Sterke stemmingswisselingen zouden kunnen wijzen op manishe depressie. Maar goed, het is erg lastig om dat hier te bepalen als amateur psycholoog. Een gebrek aan aandacht kan een reden zijn, maar dat is moeilijk te bepalen.

Ik heb niet echt een mening over zelfcastijdende mensen.

 

Gebrek aan aandacht zou goed kunnen... Maar je kan het niet weten als klasgenoot... (Daarvoor moet je haar beter kennen)

Maar ook 2 andere meisjes in de klas snijden ook in zichzelf en 1tje heeft ook anorexia en loopt bij psychiater (Maar die is ook GOED gek) (ze komt ook nooit meer op school)

 

of ik het mee heb gemaakt?

Jep, 1 keer klasgenoot, en 1 keer een ander meisje op school (maar die heeft het overleefd, en de kans was heel klein om het te kunnen overleven :{)

 

Wijs je goede vriendin op wat ze doet, en wat ze de rest van haar familie / vrienden aandoet.

En verder... tja. Zorg dat ze bij een psychiater terecht komt, zodat ze over haar problemen kan praten, en er misschien wat aan kunt doen.

Laat deze vriendin op dit moment vooral niet vallen, dit soort personen kunnen alle steun die ze krijgen gebruiken.

Been there, done that, helaas.

 

Ik heb een hekel aan dit soort threads... Waarom? Omdat ze bij mij erg persoonlijk worden. Ja, ik heb regelmatig zelfmoordneigingen. En dan niet gothic stijl: 'ik ben verdrietig, ik heb het zwaar, hey, laat ik maar zelfmoord plegen!' maar echt een gebrek aan motivatie, interresse en wil om verder te leven. Ik heb nu 2 keer echt een moment gehad, dat ik met een mes op mijn pols stond, met de gedacht dat ik alleen een beweging hoefde te maken, en dat ik dan 'vrij'was. Noem me ziek, maar ik heb steeds vaker het gevoel dat alles wat we doen, maar zo fucking nutteloos is. We worden geboren, groeien op, worden volwassen, planten ons voort, gaan dood. De volgende generatie doet exact hetzelfde. En ga zo maar door, en maar door... Wil ik dat? Nee. En wat heeft het eigenlijk voor een zin? Als je dood gaat, zijn er hoogstens een handjevol mensen die echt rouwen, de rest doet alsof, en leeft de volgende dag gewoon weer verder. Iedereen leeft langs elkaar heen, zonder ook maar de moeite te nemen om verder naar elkaar te kijken dan de oppervlakte. Ik doe precies hetzelfde, alleen mijn vriendin, mijn ouders en 2 goede vrienden ken ik echt, en zelfs dat kan ik niet met zekerheid vaststellen. Voor de rest ken ik mensen alleen een beetje oppervlakkig, niet meer, niet minder. Daar kan je genoegen mee nemen, maar dat doe ik niet, wil ik niet, en ga ik ook niet doen.
Ik weet niet of ik ooit besluit om door te zetten. Misschien wel, misschien niet. Misschien groei ik gewoon verder op, krijg een redelijke baan, en verdwijn ik net als zoveel mensen in de grijsheid van dit bestaan. En misschien besluit ik toch een keer om dit leven te beieindigen. Ik weet het niet, en kan me er eigenlijk niet meer druk om maken...

Sorry voor de lange post, maar dit moest even...

 

Dude, je noemt nu een aantal dingen op waar iedereen mee zit!! Het gaat erom hoe je ermee omgaat. Laat ik het me aangrijpen en ga ik me zielig voelen, of geef ik het een dikke middelvinger en doe ik gewoon dingen die wél leuk vind. Als ik het zo lees ben jij meer verveeld dan depressief. Het enige wat erop zit zijn de ideeen en gedachten die je hebt vergeten. That's it. Ik kan ook wel de hele dag binnen gaan zitten omdat mij een ongeluk kan overkomen, maar dat doe ik niet omdat ik er niet aan denk. En zo gaat het met de meeste dingen. Het boeit je niet omdat je het simpelweg vergeet. Maar voor de rest: sterkte. 99% van de mensen weet wat je doormaakt.

 

Bedankt.
En ja, ik ben verveeld. En ja, ik pieker te veel. Ik heb gewoon goede vrienden, en daar kan ik goed mee opschieten, maar zodra ik alleen ben, ben ik alweer vergeten watar ik het ove rheb gehad. Alleen mijn vriendin brengt daar af en toe verandering voor, en daar ben ik haar ook echt dankbaar voor. Zij is ook de enige die dit allemaal weet, en steunt me ook echt.

 

kijk,t is heel gemakkelijk om te zeggen dat je begrijpt wat mensen met zelfmoordneigingen doormaken,en de vergelijking op emotioneel niveau door te trekken met iedereen,maar dat is het nou net,wat je met dat soort gevoelens aanmoet.als je geen motivatie meer hebt,heb je gelijk ook geen reden (t gaat niet om moed) meer om de zaken "anders te bekijken" en nemen primaire compulsief-dilettante impulsen t gemakkelijk over.iemand die echt zelfmoord wil plegen,valt dikwijls niet meet te redden.sad but true.

 

Ga sporten. Ga een boek lezen. Ga uit. Doe in ieder geval iets. Piekeren kom je nergens verder mee. Krijg je alleen maar zelfzielige gevoelens van. En bytheway, als jij vrolijk bent is je vriendin ook vrolijker. En je weet waar dat toe leidt

 

Nogmaals, ik doe regelmatig andere dingen. Koop zo nu en dan een DVD'tje (aanrader: Donnie Darko), speel regelmatig games, en ga ook met enige regelmaat de kroeg in. Dan amuseer ik me ook echt, maar ik kan niet 24/7 die dingen doen. Ik slaap slecht (heb slapeloosheid), en in die nachtelijke uren vervagen al die positieve dingen, en blijft het gepieker over. En mijn vriendin is niet het 'happy, happy, joy, joy'type. Die denkt ook meer over dit soort dingen dan goed voor haar is...

 

Ik ben nu een goed jaar van mn depressie af , heb aan anti-depressiva gezeten en bij het RIAGG gelopen.
In de tijd dat k depressief ben geweest heb k ook in mezelf gesneden, noem me ziek, noem me gek, maar als je depressief bent kan t je eigenlijk niet schelen en het helpt je met je gevoelens.Aan t begin van mn depressie heb ik mn vriend (Graveheart) leren kennen en hij is 1 van de weinige redenen dat ik niet veel verder ben gegaan.

Hij heeft me ontzettend geholpen en vooral gesteund in die tijd en dat heb ik nodig gehad, want ik zou niet weten hoe ik er nu anders had bijgezeten.

zorg dat je er voor je vriendin bent en steun haar en zorg dat je er voor haar bent, dat klinkt mischien niet veel, maar voor haar is dat heel veel en hard nodig.
Zorg dat ze hulp krijgt, al zal ze t eerst niet willen, met iemand erover praten helpt verbazend goed

 

nosh, m'n klasgenoot dat zelfmoord had gepleegd, had denk ik wel veel ergere problemen :{

Kom op, niemand, maar dan ook niemand heeft 24/7 lol en fun. Ik ook niet

 

Wat je zegt klinkt bekend. Maar de vraag is, zit je dan met het feit dat je ook maar een van de velen bent? Gaat hem om het gebrek aan uniciteit?

Als je doodgaat denkt er al snel niemand meer aan je. Hooguit je levenspartner of naaste familie of vrienden. Maar goed het is natuurlijk zo dat dat iedereen doodgaat en ome worm leert kennen.

Dat in jouw leefwereld bijna alle mensen niks meer zijn dan behang in jouw leven kun je wel erg vinden, maar de vraag is of je iedereen wel zou willen leren kennen? Ik ken heel veel mensen oppervlakkig, en heb ook een handjevol echt goede vrienden. Ik denk dat die echte vrienden belangrijker zijn dan erkenning door de massa.

Als je het mij vraagt is zelfmoord nuttelozer dan leven. Bovendien doe je door het plegen van zelfmoord juist de mensen die wel om je geven pijn. je hele leven triest zijn en wijden aan de dood is wel nutteloos. Je kan beter wachten met het graven van je graf tot je echt dood bent.

 

stilte, succes, beterschap...why do u exist....

 

Heb zelf 2x meegemaakt redelijk dichtbij dat er mensen zelfmoord wilde plegen, danwel direct, of er serieus aan dachtten om te gaan doen.
Ik was tijdje geleden nogal een orakel voor veel oplossingen voor mensen *klinkt heel egoistisch, maar gebeurde vanzelf*.

door dit geval kwamen er steeds meer mensen op school, vooral meisjes die ik beetje kende van gezicht en naam, naar me toe met alledaagse problemen. en heb er gelukkig vele advies kunnen geven, maar niet mijn advies, maar heb ze gestuurd en geleid naar een eigen bedachte oplossing.

En zat ook een meisje tussen die je op school eigenlijk steeds leuk gedag zegt en waar je verder niks over weet. maar die persoon die erachter zat had zoveel twijfel en was zo "klein" in zelfvertrouwen... en ze had ook een idee dat ze het niet meer aankon.. en er een makkelijke uitweg was...*guess*... ik was eerst paar uur best aangeslagen met die gedachtte dat zomaar iemand om je heen met deze problemen rondloopt. en heb eerste week met haar gepraat en vertrouwen gewonnen, kende haar eerst helemaal niet. en na een week kwam er een heeel heel lang aangrijpend verhaal over onzekerheid enz enz. Heb tijdje aandacht gegeven en steeds gevraagd hoe het ging, en vragen of ze nog leuke dingen ging doen, wat ze ook steeds meer ging doen, ze ging meer LEVEN. en besefte dat het op deze aardkloot eigenlijk niet zo slecht is, en je je zeker kan vermaken..

Wat bij mij al goedbekend was, en heel normaal. n.l. Lol hebben, leuke dingen doen, vertrouwen hebben in mensen. is voor anderen soms heel moeilijk. Dit besefte ik weer met dit meisje dat op het eerste gezicht normaal lijkt ,maar anderzijds twijfelt over de zin van het leven. Ik zou dan ook eigenlijk de aandacht willen vragen dat je deze mensen (ook al is het maar een klein beetje) laat zien dat (standaard gewone dingen voor jezelf) er ook leuke dingen zijn, en dingen zijn om voor te leven.

Ik wees haar erop, hoe het voor haar zus zou zijn als ze ineens weg zou zijn ? en wat voor een leuke dingen ze "vroeger" had gedaan met haar zus toen die nog thuiswoonde. geef ze weer iets om voor te leven, ook al zijn het de kleine dingen waarop je ze wijst. Ze zijn van Grote betekenis ...

Dus als je ooit iemand tegenkomt die neigingen heeft.. loop dan niet meteen weg met de gedachtte : ik kan er niks aan doen. maar probeer iig iets kleins, niet aandringen, gewoon een praatje doet een mens ook goed ...

 

Ik denk dat je een depressie hebt. Ik zou eens naar een psycholoog gaan.
Het is belangrijk dat je erover praat met iemand.

Maar wat je verteld heeft iedereen weleens. Ik weet niet hoe oud je bent maar in de pubertijd voel je je gewoon soms alleen, droevig enzovoort.

 

lees nu pas jouw post
komt de kern van mijn verhaal ook op neer.