Om in te haken op je laatste alinea; Voor mijn gevoel bestaat het 'PES' gevoel wel degelijk. Het is niet zomaar een gevoel, nee, het verhaalt van vergane glorie en slechts gedeeltelijk vervulde dromen die in de lucht blijven hangen...We gaan terug naar de PES 5/6 tijd, de tijd dat de spelers op het veld je het gevoel van vrijheid gaven, dat gevoel waardoor het leek alsof jij op het veld stond. Het gevoel alsof je Henry zelf was, je heel even zijn schoenen mocht aanraken en bewonderen...Dit zat hem met name in de soepele animaties, het vlekkeloze dribbelen waarbij je op gevoel, als je heeeel goed timede, je tegenstander in de luren kon leggen. Het was een achtbaanrit met diepgang. COD en Battlefield in één om in shooter termen te praten. Fifa lag mijlenver achter, PES leek koning te worden...
Het leek een huwelijk te gaan worden, zo mooi leek ze, PES in al haar schoonheid....Maar de relatie duurde lang en plots was daar editie 2008, 2009, 2010, 2011....
En nu 2012, die weliswaar de goede richting op gaat maar je merk dat je vriendin niet meer was wie ze was. Het is alsof je in een relatie zit en je voelt en weet dat het einde nadert. Meer downs dan ups, waarbij PES 2012 weliswaar een upje is, maar is het genoeg om de relatie te redden? Ze is heel wat ouder en niet meer zo soepel als vroeger, ze heeft haar charmes nog, maar het buurmeisje van EA heeft die verfrissende jeugdigheid die je even je midlife krisis, genaamd PES, laat vergeten ;-)
Klik om te vergroten...
