weglopen

hoiz mensen,

zijn hier mensen die goede / slechte ervaringen hebben met het weglopen van huis?
en hoe reageerde jullie ouders?

grtzzz

 

Ik deed het 1 keertje omdat ik een beetje pissed was toen ging ik naar de konmar thee drinken maar was binnen een paar uurtjes weer terug m'n ouders waren best boos.
Ik zag m'n vader al steeds rondrijden om me te zoeken maar ik kon me achter de bosjes verstoppen.

 

en hoe gaat het nu tussen jou en je ouders?

 

Goed.

 

wil je weglopen dan?

 

weglopen? Goed voor je figuur en je krijgt er een onwijs goeie conditie van!

 

Mwa weg lopen is niet echt het beste wat je kunt doen. Probeer met je vader of moeder, of allebei te praten over wat je dwars zit en wat je er samen aan kunt doen om dat te verbeteren.

Zijn je ouders niet aanspreekbaar probeer dan iemand te benaderen in je familie of mensen die je goed kent waarmee je kunt praten. (liefst een ouder iemand). En probeer samen met deze persoon te praten met je ouders.

Zomaar weg lopen van huis heeft geen zin want dan maak je alleen maar je eigen leven kapot.

Jongens kom alsjeblieft niet met domme reacties op te proppen van is goed voor je conditie en weet ik allemaal. Deze jongen zit met een probleem en dan moet je niet de lollige harry uit gaan hangen en alleen reageren als je die jongen misschien kan helpen.

 

Duh!!!!

Ik ben eens weggelopen toen ik nog een klein manneke was omdat ik mijn toetje niet wilde opeten. Ik liep al langs de weg, en na een uur kwam mijn vader langsrijden en nam me mee. Ik heb onwijs op mijn flikker gehad toen, maar griesmeelpudding heb ik nooit meer hoeven eten......

 

Ja, heb de laatste maanden al wat ruzie met mijn ouders... ze zijn veel te streng, mag bijna niet meer weg (niet eens naar mijn vriendin ) en ze verkloten bijna men heel leven....

 

ja, ik heb koppige ouders...ze moeten het altijd beter weten.. en denken altijd dat ze alles weten...zeer irritant ... en er valt niet mee te praten want als je iets vraagt zeggen ze gewoon : DAAROM of tis u eigen fout, en als ge dan vraagt wat ge gedaan hebt zegge ze : ge weet het goed genoeg...

 

dit is zo'n ding waar je in de loop van de jaren wel overheen 'groeit'. denk dat iedereen wel eens het idee heeft gehad, om maar om het geringste weg te lopen. gelukkig ga ik over een tijdje op kamers met stel vrienden omdat ik wat verder weg van huis ga studeren.
meer onafhankelijkheid spreekt me erg aan

 

na 2 maanden is het toch best wel irritant ;-)
en nog zoiets, je MOET een hoge richting doen van je ouders, zelfs als je zegt dat het niet gaat lukken, en dan beginnen ze te grommelen dat je 3 buizen hebt en dat je niet meer wegmag blablablablabla... en alsk 18 was ofzo wask al lang weg maar dat zijn nog een paar jaartjes

 

Ik ken een meisje dat loopt elke maand minstens 1 keer weg ze vind het een spelletje.
Elke keer als ze ruzie heeft met haar moeder doet ze dat ze zat een hele tijd in een tehuis nu wordt ze eruit gegooid terug naar haar moeder.
Gaan ze iets anders voor haar zoeken maar weglopen zou ik niet doen dan gaat het alleen maar erger met je.
Ze doet nu drugs ze rookt ze drinkt hartstikke veel ze steelt ze laat al haar vrienden in de steek.
Dus weglopen lost helemaal niks op ze is zelfs een keer misbruikt tenminste dat heb ik gehoord ik weet niet of het waar is want ze liegt als ik weet niet wat.
Maar doe het dus niet want je brengt alleen jezelf in de problemen.

 

Hmmmm kort door de bocht. Doen ze omdat ze bang zijn om met je in discussie te gaan. Ze zijn bang dat ze het gelijk niet bij zichzelf neer kunnen leggen. Gewoon onzeker dus. Heb je geen vertrouwenspersoon op school ofzo waarmee je goed kunt opschieten? (misschien een metor ofzo) Leg hem je probleem voor en probeer alles een beetje op een rij te krijgen. Maak duidelijk voor jezelf waarom je ouders steeds boos op je worden. Vaak is daar een reden voor maar zie je die zelf nog niet. Probeer samen met dit contactpersoon te praten met je ouders over wat hun dwars zit en wat jou dwars zit. Probeer samen te werken aan bepaalde dingen en de punten die de problemen veroorzaken te verbeteren. Het is namelijk vaak een wisselwerking tussen beide partijen (jou en je ouders) waardoor frustraties ontstaan die op een gegeven moment zo hoog oplopen dat je dus heel onredelijk gaat doen tegen elkaar.

Jij voelt je misschien als een kind behandeld omdat je zo weinig mag. Maar is daar misschien een aanleiding voor? Als je ouders je met veel dingen moeten blijven helpen en je bijvoorbeeld moeten blijven aansporen om goed je best te doen op school dan gaan ze je vanzelf als een klein kind behandelen. Als jij laat zien dat jij alles goed in de hand hebt, ook al haal je misschien geen super cijfers maar je laat wel zien dat je er genoeg moeite voor doet zullen je ouders dat ook respecteren.

Probeer ook met je ouders te praten over wat jij vervelend vind en wat ze eraan kunnen veranderen. Daarom is het verstandig om iemand erbij te hebben die verstand heeft van de situatie. Dan zijn je ouders minder snel geneigd om de boel af te kappen omdat ze jou nog maar een "kind' vinden. Je hoeft je verder niet te schamen ofzo omdat jij problemen thuis hebt ofzo. Dit hebben weet ik hoeveel kinderen en het zal waarschijnlijk voor je mentor ook niet de eerste keer zijn dat hij tegen zoiets aanloopt. Wees dus niet bang om er met hem over te praten.

 

problemen met je ouders...lijkt me toch echt op puberen

het ligt niet alleen aan je ouders, ook aan jezelf. verplaats je eens in hun situatie en kjijk dan of het wel zo onredelijk is wat ze willen. vind je dan nog steeds dat ze onredelijk zijn. spreek dan af wat je moet doen om weg te mogen. eerst je huiswerk afhebben, dan mag je weg, of 3 maanden vooruit werken ofzo...

 

mja heb ik al eens geprobeerd, maar bij het 1e slegte punt op school of het kleinste beetje dat ik verkeerd doe mag ik niet meer weg... en heb wel een paar vertrouwspersonen, maar 2 zijn zelf ook al weggelopen en hebben er geen spijt van, en dan een paar die zeggen dat ik het niet mag doen maar als ik het doe ik altijd bij hun terecht kan.

ik leer iedere dag mijn lessen

ze kunnen er ook niet tegen dat ik opkom voor mezelf, volgens hun zou ik gewoon het brave jongetje moete blijve en geen mening mogen hebben en als ik ooit ruzie heb zou ik mij maar gewoon moeten laten in elkaar slaan en niks terugdoen.

en ik heb zo al weinig tijd voor mezelf en probeer zo veel mogelijk te helpen maar als ik ene keer egt geen goesting heb of gewoon ff tijd voor mijn eigen wil zeg ik het hun en dan ist ook weer gegrommel, laat maar, ik trek er mij nix meer vanaan, ge doet maar wat ge wilt ....

 

als ik jouw was zou ik gewoon dit doen:
Loop weg en ga ergens heen byv naar een vriend.
over een uur ga je terug en bespreek je het met je ouders.
daar zeg je ook en wat zouden jullie doen al zou ik voor eeuwig zijn weggelopen?
Je moet het er echt over hebben met je ouders.

 

ik denk niet dat ik de eerste dagen met hun kan praten

 

Ga eens op zoek naar een gezinstherapeut. Praten met je ouders heeft geen zin meer. Ga met je ouders naar een gezinspsychiater of dergelijk en praat er zo over. Op die manier kan er heel wat opgelost worden. Mijn vader is psychiater, en ik kan je vertellen, mensen zijn zo blij als wat als ze 'genezen' zijn. Vaak genoeg krijgt hij allerlei aanboden van geldbedragen(die hij niet mag aannemen natuurlijk, anders ontslag) van mensen.

 

mss dat ik dat wel doe dan... ik w8 nog een weekske, en als het dan niet beter is ga ik op zoek...