Miles Davis' méésterwerk! Vandaag zag ik dan het licht, ik hoop voor altijd maar vrees van niet, lange tijd deed Bitches Brew me meer, maar nadat ik daarvan gisteren me favo track ervan herluisterde (Pharoahe's Dance) en heel dit prachtalbum vandaag besef ik dat dit me toch een ongelooflijk stuk meer ligt op Jazz-vlak. Nu kan ja natuurlijk zeggen waarom herluister je Bitches Brew niet volledig om het te weten, nou komt er simpelweg op neer dat dit op Jazz-vlak meer mijn ding is door de sound/medespelers en composities. Miles fantastisch vergezelt door 2 saxofonisten en 2 pianisten die echt zorgen voor geweldige stukken, de drummer en bassist bevallen me ook erg hier. Deze luisterbeurt deed me vooral denken aan die eerste luisterbeurt, mijn eerste kennismaking met Jazz.
So What is en blijft mijn 2de favo Jazz-track ooit, samen met Part 2 - Resoluten van de Heer Coltrane het toppunt in Jazz vind ik, Bill Evans en Paul Chambers spelen een leuk voorstukje waar Miles légéndarisch op inspeelt, als Miles dan begint met zijn stukje weet je dat het al helemaal perfect in elkaar zit. Coltrane opent spectaculair na Miles en Mr. Cannonball Adderley levert echt een stuk dat in mijn kop zal blijven hangen tot na m'n dood denk ik, zo grappig en geniaal als hij opeens van tempo verandert en die hoge en lagen deuntjes erin gooit terwijl de rest in een relatief rechtlijne toonhoogte speelt. Prachtig, geniaal, perfect om je ochtend mee te beginnen zoals Bill Cosby eens zei, (op de DVD-side van deze Cd, 'DualDisc-versie').
Freddie Freeloader bevat dan de beste Miles-opening van dit album vind ik, lekker subtiel en rustig, dan begint Wynton Kelly aan zijn leuk piano-stukje (waarom niet Bill Evans in Godsnaam!), niet dat ik Wynton Kelly slecht vind, zijn stuk daar is echt aangenaam, maar Bill Evans bevalt me stukken meer op dit album. Miles en zijn medespelers zorgen weeral voor leuke levendige stukken om op te relaxen, als Miles dan zijn begindeun herhaalt voor het einde kan het al helemaal niet meer stuk, 9:49 min van uiterste top-Jazz.
Blue In Green, als dit niet een van de geniaalste duetten ooit is, dan weet ik het ook niet meer, (alhoewel, ik weet sowieso niet veel af van Jazz, alleen dat Blue In Green gewoon adembenemend mooi is). Bill Evans speelt daar Piano-stukken waar ik gewoon de repeatknop kapot druk door zoveel te herhalen, Miles en Coltrane spelen mooi in, bij die track besef ik echt dat ik Bill Evans snel moet gaan luisteren en aanschaffen (heb al 2 Cd's maar enfin, dat zijn er zowat 20 te weinig van hem neem ik aan), Blue In Green is gewoon de perfect Avond-Jazz-track. Perfectie op elk vlak!
All Blues is mijn 2de favoriet op deze Cd, Coltrane en Cannonball door elk geluidkanaals met Miles die er wondermooi door inspeelt: Een begindeun om meer dan U tegen te zeggen eigenlijk, een samenwerking die volgens mij gewoon door God gemaakt is in plaats van hen, ook de enige track op dit album die wat sneller is, vooral Coltrane op het laatst is gewoon om van te genieten, Miles sluit dan ook nog eens erg sterk af, de langste compositie op dit album en gelukkig maar, klopt werkelijk elke seconde. Een Jazz-trio die meer dan een Nobelprijs verdient alleen al voor die compositie.
Flamenco Sketches is deel 2 van Blue In Green, alleen doet Cannonball Julian Adderley deze keer mee, wel geloof me, rustiger/mooier dan dit trio bestaat gewoon niet, deze compositie vond ik vroeger altijd minder sterk maar achteraf gezien toch mijn 3de favo hierop. Vooral de 3 blazers doen het hier ongelooflijk mooi aan, deze keer geen Bill Evans (alhoewel hij daar ook goed komt) die het werk voor zich neemt, in tegenstelling tot Blue In Green is dit wel geen avond-track naar mijn mening, ik kan me herrineren eens in slaap te gevallen te zijn tijdens het luisteren van die track, niet dat het zo saai was, alleen een perfect rustige track, de beste op dat gebied in Jazz en hierbij natuurlijk ook op dit album.
Dit was het dan, mijn beschrijving van elke track, ik besef gewoon na het herlezen dat ik gewoon wat voor elke track voel hier, elke track heeft een plaats verovert in mijn Jazz-hart, elke track luister ik met meer dan plezier af, heb ik al erg weinig met Cd's in't algemeen. Terwijl ik dit schreef heb ik dit album gewoon herluistert (valt me nu opeens plotseling op), ene keer echt geconcentreerd, 2de keer als achtergronds-muziek, ik leer hier uit dat dit te Geniaal is voor alleen achtergronds-muziek. Een album waarvan elke seconde gewoon puur genieten is, composities en samenspelingen van de bovenste klasse, maar weinig Cd's die dit kunnen evenaren laat staan overtreffen. Miles Davis, John Coltrane en Cannonball Adderley voor het geweldige blaaswerk, Bill Evans voor het geniale piano werk, Paul Chambers op de bas en Jimmy Cobb op de drums. De perfecte formule voor een Jazz-plaat die eeuwen, millenia, eigenlijk voor altijd zal meegaan. Een werkelijke mijlpaal voor Jazz en de hele Muziek-geschiedenis, ook al luister je geen Jazz in't algemeen, dit zou je moeten kennen.
Klik om te vergroten...
