Sonisphere 2009
Op 20-6-2009, in Goffertpark, Nijmegen
Met Metallica, Slipknot, Korn, Down, Lamb Of God, Kamelot en Pendulum.
Een review door Matthijs
Met Sonisphere is er eindelijk een opvolger gevonden van het legendarische Monsters Of Rock. Dit rondreizende metalfestival doet verschillende landen aan met Metallica als headliner. Nijmegen is de eerste locatie waar dit circus neerstreek. Met een indrukwekkende line-up beloofde het een memorabele dag te worden. En dat werd het ook.
Bij aankomst op het festivalterrein kregen we al snel de mededeling dat Mastodon wegens logistieke problemen niet aanwezig kon zijn in Nijmegen. De band had de avond voor het festival nog een optreden in Oostenrijk en hoe snel je ook mag rijden op de Duitse autobahn, het lukte de band niet om rond elf uur 's ochtends aanwezig te zijn in het Goffertpark. Organisatorisch gezien dramatisch natuurlijk om Mastodon zo vroeg in te plannen terwijl ze nog een lange reis moesten maken. Een jammerlijk begin van de dag, maar het gaf wel een mooie kans om rond te kijken wat er allemaal te beleven was op het festivalterrein. Zo kon je jezelf bewijzen als muzikant op de plastic gitaartjes van Guitar Hero, was er een springschans ingericht voor motorfietsen die tussen de optredens door met stunts het publiek vermaakten (en om een energydrink te promoten) en was er een knusse metalmarkt.
Door het wegvallen van Mastodon mocht Pendulum de allereerste editie van Sonisphere openen. En dat deden ze met verve. Ondanks ze qua muziekgenre de vreemde eend in de bijt waren op het festival, wisten ze het het al ruimschoots aanwezige publiek goed op te warmen. Met hun rockende soort van drum and bass a-la The Prodigy gingen enkelen al helemaal uit hun dak, terwijl sommige nog wat slaap hadden en wat meedeinden op de beats van deze Australiërs. Na afloop kon de band in ieder geval rekenen op een warm applaus. Een wat vreemde, maar zeker geen slechte opener van Sonisphere.
Kamelot kwam daarentegen niet helemaal lekker uit de verf. De reden hiervan was dat het geluid niet helemaal goed stond. Bij de eerste twee nummers was de zang van Roy Khan amper te horen en de achtergrondzang al helemaal niet. Later werd dit toch wat beter en zette de band toch een hele behoorlijke show neer. Veel populaire nummers passeerden de revue, waaronder The Haunting waar Simone Simons uiteraard ook weer mocht meezingen. Helaas was ook hier het geluid wat minder. Afsluiter March Of Mephisto ging gepaard met veel theater en een kleine pyroshow. Al met al een degelijk optreden, al hadden ze de techniek niet mee. Gelukkig werden we van harte uitgenodigd om de volgende show van Kamelot te bezoeken in Nederland.... in maart 2010.
‘’Probably you've heard this song before in some shitty videogame’’. Randy Blythe moest duidelijk weinig hebben van de Guitar Hero-hype die rond het festival zwermde. Lamb Of God was de eerste band die Nijmegen echt op haar grondvesten moest laten schudden. Met het geweldige nieuwe album Wrath in de broekzak beloofde het een optreden van jewelste te worden. En dat werd het ook. Brulaap Blythe vloekte en tierde een eind in het rond en met nummers als Ruin, Laid To Rest, Redneck en het nieuwe Set To Fail knalde de band in één stuk door. Het is dus niet geheel verwonderlijk dat de populariteit van het gezelschap uit Richmond, ‘’motherfucking’’ Virginia per optreden groeit. Als afsluiter werd er, zoals gebruikelijk, een enorme wall of death georganiseerd bij het nummer Black Label. Het bloed vloeide na afloop rijkelijk bij velen. Een teken van een zeer geslaagd optreden van Lamb Of God.
Wat bovenstaande band wel lukte, lukte Down helaas niet. Dat was jammer aangezien het optreden van Phil Anselmo en consorten allesbehalve slecht was. Ze wisten een lekkere partij groovende metal neer te zetten. Helaas kwamen vrijwel alleen de die-hard Down-fans los op de muziek en dat irriteerde Anselmo zichtbaar. Het geluid stond wel goed en er knalde dus een heerlijk lomp en zompig geluid uit de versterkers. De mannen uit New Orleans mogen wat mij betreft wel terugkijken op een geslaagd optreden. Nadat de bandleden na het optreden backstage gingen, deed Anselmo nog een laatste poging om het publiek voor zich te winnen. De hoop om op het laatst a capella nog wat fanatieke meezingers te krijgen bleek tevergeefs en daarom werd er maar snel een einde aan gemaakt.
Wie bij Korn een band in staat van ontbinding aan dacht te treffen kwam bedrogen uit. Ik ging zelf met het nodige pessimisme kijken of ze er überhaupt nog iets van wisten te bakken. Immers, de laatste twee albums waren in mijn optiek matig tot ronduit slecht en dan heb ik het nog niet eens over dat tenenkrommende optreden van de band bij MTV Unplugged. Maar goeiendag, wat wist de band een geweldige show neer te zetten. Jonathan Davis was opvallend goed bij stem. Zo goed zelfs dat ik even dacht dat hij aan het playbacken was. De band speelde bijna allemaal nummers uit betere tijden. Voor velen twintigers was het in ieder geval een overvloed aan nostalgie wat de revue passeerde. Klassiekers als Freak On A Leash, Falling Away From Me en Got The Life werden warm ontvangen en fanatiek meegezongen. Uiteraard speelde Davis nog even een stukje doedelzak voor het publiek wat de sfeer ook ten goede kwam. Interactiemomenten met het publiek waren echter schaars. Korn liet liever de muziek spreken. Het optreden eindigde zonder toegift helaas ook wat abrupt. Maar ik heb mij prima weten te vermaken. Ik voelde me net weer een jongen van veertien.
Een band die mij echter nooit heeft weten te boeien is Slipknot. Maar gelukkig voor de band konden ze wel van het overgrote deel van de festivalbezoekers op support rekenen. Slipknot gaf een goed optreden weg en Corey Taylor nam ook uitgebreid de tijd om even bij te praten met de hondstrouwe fans. Uiterst energiek raasde de band door hun uitgebreide setlist heen. Naast nummers van het meest recente album All Hope Is Gone werden ook de nodige oudere nummers op het publiek afgevuurd zoals Wait And Bleed, Duality en People=Shit. En ach, ik ben ook de beroerdste niet om massaal met het publiek bij Spit It Out op de grond te gaan zitten, en om op commando van Corey Taylor omhoog te springen en een grote pit te vormen. Een optreden dat zoals altijd chaotisch was, waar het geluid keihard stond en de bandleden die als een stel malloten over het podium heen renden en rolden. Een geslaagd optreden voor de fans, maar deze freakshow is niet aan mij besteed.
En toen was het eindelijk tijd voor de band waar dit hele festival om draaide: Metallica. Na een lange dag stonden duizenden fans opgewonden te wachten op het optreden van ruim twee uur. Door een lange soundcheck moest er nog even extra lang gewacht worden en begon het optreden een kwartier later dan de bedoeling was. Maar het was het wachten meer dan waard. Metallica opende verrassend met Blackened. Dit zette meteen de toon voor de rest van het optreden. De sfeer was van de eerste tot de laatste seconde fantastisch. De band had er namelijk enorm veel zin in. Sonisphere is natuurlijk bovenal een Metallica-feestje en daarom waren James, Lars, Kirk en Robert met een uiterst sterke setlist afgereisd naar Nijmegen.
Na een paar sterke openers werd publieksfavoriet One luidruchtig gestart met een uitgebreide vuurwerkshow in het Goffertpark. Pas na dit nummer werd er werk van Death Magnetic gespeeld. Broken, Beat And Scarred was de eerste van de vier nieuwe nummers die Metallica ten gehore bracht, waar vreemd genoeg het sterke All Nightmare Long achterwege bleef. James Hetfield blijft een meester in het geven van speeches tussen de nummers door, al waren die op zijn tijd wel een beetje cliché. En vragen of we ons hadden vermaakt bij Mastodon was natuurlijk ook wel wat vreemd. Maar goed, daar maalde niemand natuurlijk om. De toon werd nog doorgezet met een andere favoriet, Master Of Puppets, waarvan zoals gewoonlijk elk woord werd meegezongen door het publiek.
Toen de band na een uiterst energieke uitvoering van Enter Sandman het podium afging, dacht een deel van het publiek blijkbaar dat het ook echt afgelopen was. Of ze waren natuurlijk van plan om de drukte voor te zijn. Jammer voor hen dat ze de knallende toegift hierdoor moesten missen. Metallica kwam terug met de Queen-cover Stone Cold Crazy en het stokoude Phantom Lord waarna het optreden op passende wijze werd afgesloten met Seek & Destroy. Hiermee werd elk laatste stukje energie weggenomen en werden de schorre kelen zodanig leeggeschreeuwd dat er na afloop voornamelijk hees klinkende mensen de tocht naar huis maakten. Een fantastische afsluiter van een memorabele dag. Metallica gaat in topvorm de festivals af dit jaar. Persoonlijk vind ik het jammer dat For Whom The Bell Tolls en Battery achterwege bleven, maar reden tot klagen heb ik niet. En wat mij betreft komt Sonisphere volgend jaar gewoon terug in Nederland.
Plussen en minnen Sonisphere 2009:
+ Snel en vriendelijk personeel
+ Ruim assortiment aan eten
+ Veel mogelijkheden tot tijddoden tussen de bands door
+ Redelijke sanitaire voorzieningen
+ Uitstekende line-up
- De prijzen van eten en drinken
- Mastodon om 11 uur 's ochtends inplannen terwijl ze pas uiterlijk om 2 uur 's middags aanwezig konden zijn.
- Betalen met muntjes
- Guitar Hero: Verkracht al uw favoriete Metallica-nummers
- Irritante kinderen die de grond afspeuren naar plastic bekers die geld opleveren.
- Wachtrijen
Klik om te vergroten...
