Zelfmoordenaars zijn niet laf, die zijn doodziek. En als je dit zelf niet heb meegemaakt kan je je niet voorstellen hoe erg deze ziekte kan zijn.
Iemand die bijvoorbeeld kanker heeft, kan nooit precies aan iemand uit leggen aan iemand die dat niet heeft (gehad) wat dat nou met je doet.
Beide zijn ziektes. Echter depressie wordt door heel veel mensen, zie dit topic, niet erkend als zijnde een levensbedreigende ziekte. Dat kan het wel degelijk zijn.
Depressief zijn is niet zomaar een kwestie van je kut voelen, nee een echte depressie gaat veel dieper. Mentaal, maar ook lichemelijk. Het sloopt je. Een depressie heb je 24 uur per dag. Je lichaam slaat op hol, afvallen en of aan komen, zweten, rillingen, emotioneel, geen etenslust meer, je slaapt superslecht, en langszaammaar zeker gaaat je lichaam dit niet meer trekken.
Je wordt letterlijk moe. En als je lichaam in die fase is, doodziek dus, dan breekt vroeg of laat je mentale weerbaarheid. Je knakt gewoon. Je wordt onbewust zeer onverschillig. en je merkt eigenlijk niks meer van de warmte die je ontvangt van bekenden, vrienden, ouders etc etc.
Je bent ziek, doodziek, je voelt je allen, je voelt je waardeloos, je bent moe, en dan kan het zover komen dat je het doet............
Ik kan het amper droog houden nu ik dit type. Maar neem van mij aan, een depressie is echt een hele zware ziekte.
Het evrveledne allen is dat als je je been breekt, dan ziet iedereen dat ook, en iedereen snapt dat dat voor de rest van je leven een zwakke plek blijft. Dat geldt voor depressies ook. Heb je er 1 gehad, dan blijf je daar een zwakke plek aan over houden. Alleen dit zie je dus niet, of een ander ziet dat niet, jij weet het natuurlijk.
En dit is eigenlijk het meest vervelende na een depressie. Men denkt hij is er weer boveneop, maar houdt gee rekening met die zwakke plek.
Kloteziekte!!!!!!!!!!!!
Klik om te vergroten...
