Column Nico Dijkshoorn: ADO heeft het grootste gelijk van de wereld
John van den Brom heeft in een vlaag van hebzucht zijn hele trainerscarriere verknald.
Ik lees net, vlak voordat ik deze column schrijf, dat de transfer van John van den Brom naar Vitesse waarschijnlijk niet doorgaat. ADO ligt dwars. Hoe dat is afgelopen, weet ik niet. U leest deze column een paar dagen later en voor hetzelfde geld - nou ja, in dit geval voor juist wat meer geld - staat John in Arnhem voor de groep. Maar één ding is zeker: ADO Den Haag heeft het grootste gelijk van de wereld. Ze voelen zich verraden en terecht.
Als ik dit jaar naar de wedstrijden van ADO Den Haag keek, werd ik juist zo getroffen door het enthousiasme van John van den Brom. Ik geloofde hem. Ik zie graag een trainer oprecht samen met zijn spelers hossen. Frank de Boer kan het. Heerlijk om naar te kijken. Jan Wouters kon het niet. Ooit werd hij, vlak na een belangrijk doelpunt, opgetild door een Ajax-speler. Alsof er een zak bedorven aardappels over de rechterschouder wekd gegooid. Jan Wouters liet zich optillen als een baal natte meel.
John van den Brom zette het afgelopen seizoen juist een nieuwe standaard voor het Schitterend Juichen. John juichte als een speler. Zonder reserve. De ogen wijd open en steeds zoekend naar een collega om het succes te delen. Ik heb John ongeveer het hele seizoen met de armen boven zijn hoofd heel wild juichend langs de kant van het veld zien hollen. Ik heb dat, tot een paar dagen geleden, steeds uitgelegd als oprecht enthousiasme. Ik geloofde John. Hier zag ik nu eindelijk eens een coach die het echt kon: tussen zijn spelers staan en tegelijk de baas zijn. John leek me iemand voor wie je als voetballer door het vuur gaat.
Vooral dat laatste element was belangrijk afgelopen seizoen. ADO Den Haag was juist zo sterk, omdat men extra meters voor elkaar maakte. De spelers voelden zich gesteund door een trainer die langs de kant keihard met ze meeleefde. ADO Den Haag leek in al zijn wedstrijden te bewijzen dat gelul over tactiek - naar achter gerichte driehoekjes, gaatjes dichtlopen, etc. uiteindelijk niet op kan tegen sfeer. Alle grote teams gebruikten dit recept. Vriendenploegen. Barcelona, het zijn allemaal fantastische voetballers. Maar wat ze echt onderscheidt van Real Madrid is de vriendschap. Je kijkt naar die jongens en gelooft het meteen: die gaan deze zomer lekker met z'n allen op vakantie.*
John deed dat hier in Nederland ook. Hij zong, heel dom en ordinair, over Jodenjacht. John kwam er met wat excuses en half ingeslikte zinnen vanaf. Omdat we het allemaal zo'n leuke gozer vinden. Een coach die oprecht kan hossen met zijn spelers, dat kan geen slecht mens zijn. Diep van binnen bewonderden we juist zijn solidariteit. Zo'n baas wil je allemaal wel, die tijdens een bedrijfsfeest ingesmeerd met slagroom een heel geile uitvoering van Love is in the air zingt.
Het was allemaal toneel. John geeft ADO Den Haag net zo makkelijk de middelvinger. Het gejuich van John van der Brom was achteraf gewoon het gejuich om zijn marktwaarde. Daar hadden we naar zitten kijken, John die na elk doelpunt met wijd open ogen en woest springend vierde dat hij weer een halve ton meer waard was. De clubliefde waar ik zo graag in wilde geloven, die heeft John geen moment door zijn aderen voelen stromen. Een enorme teleurstelling, dat juist de man die ADO liet voetballen als een vreselijk goed voetballend vriendenteam, alles kapot maakt.
Ik probeer mij voor te stellen hoe ik mij nu zou voelen als ik bij ADO Den haag voetbalde of als ik supporter was. Ik weet het wel. Zwaar genaaid. John heeft zich door duizenden supporters uitgebreid laten toejuichen. En het was niet zomaar juichen. Het was juichen van mensen die eindelijk weer eens geloofden in iets puurs. Daar zat in Den Haag vooral de trots. Dat na al die kloterige jaren, dat geruzie op straat, dat walgelijke voetbalgekonkel er nu eindelijk een ploeg stond die tegenstanders bang maakte. Daarom ging Den Haag achter dit team staan. Omdat ze geloofden in de vechtlust. Ze keken eindelijk weer eens naar bezieling. Daarom was Den Haag dit seizoen nagenoeg onoverwinnelijk, omdat de groep in een roes zat. Vrienden, aangestuurd door John van den Brom.
Dat alles blijkt nu een grote facade te zijn geweest. Vitesse hoeft maar heel even wat munten te laten rinkelen en John heeft het wel gezien in Den Haag. Veel analisten zullen nu zeggen, zo zit de voetbalwereld in elkaar. Het gaat om geld. Het is zijn vak. Logisch dat hij voor het geld kiest. Dat kan zo zijn, maar ik ga me daar nooit bij neerleggen. Dat is de gekte binnen de bedrijfstak waar ik niets mee te maken wil hebben. Ik kijk naar voetbal omdat ik geraakt wil worden. En Den Haag raakte mij afgelopen seizoen. Als ze over elkaar heen duikelden van vreugde, dan wilde ik dat geloven. Daarom omarmde bijna heel Nederland deze ploeg. Met weinig geld iedereen te kijk zetten. We keken een beetje naar onszelf.
John heeft dat deze week - of hij nu wel of niet naar Vitesse gaat - allemaal kapot gemaakt. In één keer zijn alle vreugdetranen van John niets meer waard. Juist hij, die zijn spelers afgelopen seizoen leerde hoe je voor elkaar door het vuur moet gaan, juist hij doet het omgekeerde. Zijn team kan de kolere krijgen als John iets groter kan wonen.
Ik hoop daarom vurig dat de transfer afketst. Dat is wat ik John van harte gun, dat hij vanavond, voor zijn oude ploeg moet staan en uit moet leggen waarom hij weg wilde. Eens kijken hoe hij dat gaat oplossen. John heeft, en dat weet hij zelf maar al te goed, in een vlaag van hebzucht, zijn hele trainerscarriere verknald. Juist dat wat hem zo bijzonder maakte, een team laten voetballen als een echt team, dat is nu voortaan onmogelijk. Iedere speler die in de toekomst van John van den Brom te horen krijgt dat hij zich leeg moet vechten voor het team, dat niemand belangrijker is dan het team, weet dat John uiteindelijk uit zijn nek staat te lullen. Hij voert een toneelstuk op en dat werkt vanaf nu nooit meer.
Klik om te vergroten...
