Wes Borland mag dan terug zijn, maar hun nieuwste album The Unquestionable Truth (Part 1) is imo dus echt gewoon te waardeloos voor woorden geworden. Tevens bekroop me af en toe een Rage Against the Machine deja vu gevoel. En niet op de goede manier.
Ik ben overigens helemaal niet zo iemand die Limp Bizkit inmiddels al helemaal had uitgekost. Van de albums Three Dollar Bill, Ya'll tot Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water, ik kon ze allemaal zeer goed waarderen. Het remix album New Old Songs was dan echter weer om te janken en Results May Vary had dan iig nog een paar aardige nummers, maar deze nieuwste is dus echt onvoorstelbaar slecht. Gelukkig dan weer dat er maar 7 nummers opstaan. Alhoewel, dat geringe aantal en kijkend naar de titel komt er waarschijnlijk dus ook nog een Part 2...
Toch jammer allemaal want Borlands inbreng is weer echt als vanouds, zoals je bijv. goed in de opening van The Truth kunt horen. Maarja, daarna moet Fred Durst z'n mond weer zonodig open doen.
Laatst bewerkt: 12 mei 2005