Je haalt twee verschillende spirituele zaken door elkaar:
- Die je wel kunt onderzoeken
- Die je niet kunt onderzoeken
Zaken die je wel kunt onderzoeken zijn ervaringen, zaken die je niet kunt ontderzoeken zijn niet te falsificeren statements zoals 'er bestaat een god'.
Zaken die wel onderzocht kunnen worden, wórden ook onderzocht.
HUH? Nee, duh, tuurlijk niet. Met het waarnemen, meten en induceren van processen wordt geprobeerd om causale verbanden te vinden. En ik weet niet hoor, maar als jij drugs neemt en dat leidt tot een spirituele ervaring, en de we zien dergelijke ervaringen enkel bij bepaalde hersenprocessen, en sterker nog: we kunnen die processen én ervaringen zelf experimenteel induceren, dan moet je gewoon je kop in het zand hebben zitten als je blijft beweren dat 'de overeenkomst tussen hersenprocessen en ervaringen geen aanleiding is om te denken dat we ze kunnen verklaren'. Dat kunnen we dus wél!
Zoals ik al zei: voor zover spirituele zaken zoals ervaringen die jij al eens eerder hebt genoemd (het ervaren van 'entiteiten' rondom je na drugsgebruik, meen ik me te herinneren) onderzocht kúnnen worden, wórden ze ook onderzocht. Dat jij jouw ervaring stelt boven de bevindingen van de wetenschap moet je zelf weten, maar nogmaals: dit heeft niets met de bekrompenheid van de wetenschap te maken, maar met jouw eigen eigenwijze houding. Ik heb het vermoeden dat je gewoon moeite hebt met het idee dat een prachtige, subjectieve ervaring, herleidbaar is tot objectief meetbare biologische bevindingen. Daar is niks mis mee, maar het is vrij treurig om daarom tegen die objectieve zienswijze aan te gaan schoppen (helemaal als het ongefundeerd is, zoals in jouw geval).
Verder lever je kritiek, maar blijf je uiterst vaag over hoe het volgens jou dan moet.
Ja sorry hoor, maar als je niet concreter wordt kan niemand hier iets mee. En dat geldt ook voor je Pythagorasverhaal. Ik geef nota bene nog aan dat Pythagoras JUIST iemand was die het onbekende, spirituele objectief ging benaderen (door middel van meetkunde/wiskunde), en dat dat JUIST aanleiding is geweest om zaken op een meer wetenschappelijke manier (met cijfertjes! want dat deed Pythatgoras) naar dergelijke zaken te gaan kijken. Ook je voorbeeld van Carl Jung, in overigens een totaal andere discipline (hij was gewoon psycholoog), blijft uiterst vaag. Je noemt hem als iemand die een controversiele aanpak had (true), maar wat moeten we er verder mee? Hij behandelde mensen, net als psychologen nu doen en net zoals vele psychologen eerder hebben gedaan. De psychologie, en zeker de klinische, is geen exacte wetenschap dus het is logisch dat daar een wat subjectievere aanpak van zaken nodig is. Het is ook een bijzonder zwak argument om je stelling (voor zover die te begrijpen is) te steunen, want psychologen praten met mensen om hun problemen inzichtelijk te maken en om de patiënten hun verhaal te laten vertellen. Waarom? Dat helpt! Dat heeft verder vrij weinig van doen met meetbare wetenschap of spirituele zaken.
Mijn advies: probeer meer te weten te komen waarover je praat, want je voorbeelden van Jung en Pythagoras, je verwerping van wetenschappelijke benaderingen en je algemene vaagheid omtrent je mening doen me vermoeden dat je een idee hebt, gestaafd door wat terloops opgevangen informatie, en dat je daarop je subjectieve ervaring staaft. Heb niet het gevoel dat je weet waar je over praat, sorry.
Dit is eigenlijk tekenend voor hoe je overkomt in dit gesprek. Je hebt wat opgevangen maar geeft zelf eigenlijk al aan geen idee te hebben waar het over gaat, maar je staaft er wel je mening op én je kritiek richting de huidige wetenschap.
Laatst bewerkt: 19 feb 2012