Of er een god is of niet, ach... Ik geloof er geen barst van, zeker niet in de vorm die wij mensen verzinnen of als waarheid achten...
Ieder mens verkeert in de zelfde roes wat de werkelijkheid betreft... Wij zijn allen mensen, dus we hebben zeer zeker overeenkomsten... Maar je perceptie wordt gevormd door je genen, je ouders en de samenleving... Wij zijn erg gevoelig voor illusie, eigenlijk vertellen we onszelf moment voor moment hoe de werkelijkheid er uit zou moeten zien... Niet zoals hij er daadwerkelijk uit ziet, daarvoor zijn we te beperkt... Het heelal en de aarde met het leven zijn ondoorgrondelijk... We kunnen er via onze techniek tot op zekere hoogte mee spelen, maar dat is dan ook alles...
We vervormen alles, vandaar dat je dat een soort "wakende slaap" zou kunnen noemen... We zijn in de ban van wat we zien, wat we voelen en vooral wat we denken... Maar het denken is dualistisch en zeer zeker niet de werkelijkheid... We maken via woorden en emoties vergelijkingen, terwijl alles in elkaars verlengde ligt... Waar begint het verdriet en waar begint de lach? Wij doen net alsof dat twee gescheiden grootheden zijn, maar dat is een leugen, ze liggen in elkaars verlengde... Vandaar dat iemand die huilt opeens kan gaan lachen en omgekeerd, mensen zijn daarover verbaasd... Maar dat is de waarheid... Zo is het ook met god en duivel, er is geen scheidingslijn... Waar ga je die trekken? Onmogelijk, omdat er geen god en duivel bestaan zoals de mens die heeft uitgedacht... Ik heb al vaker gezegd hier dat het symbolen zijn uit een archaïsch soort psychologie die zichzelf zwaarwichtig religie noemt... Het is allemaal achterhaald wat mij betreft, maar mensen klampen zich vast aan hun zogenaamde waarheden... Maar in onze wereld van denken kunnen geen absolute waarheden bestaan... Dat zijn namelijk niets anders dan luchtkastelen...
"Er is maar één werkelijk woord: Chaos" (W.F. Hermans)
Laatst bewerkt: 3 jan 2007