Mmmm… Misschien is het nu onderhand wel genoeg geweest wat betreft het christendom… Degenen die hier bijbelvast zijn, zul je toch nooit overtuigen… Het denken is een cirkel, het egocentrische denken brengt alles netjes met elkaar in overeenstemming, hoeveel tegenstrijdigheden er ook voorkomen in welke theorie dan ook… Het denken nestelt zich in een bepaalde denktrant, iemand die overtuigd is van zijn “mooie geloof” zul je hoogstwaarschijnlijk niet overtuigen van zijn eventuele ongelijk… Een bepaalde theorie of religie geeft talloze buffers… En buffers zitten op treinstellen, als het ene treinstel tegen het andere dreigt te botsen, vangen buffers de klappen op… Dat geldt ook voor het menselijke denken: het stelt buffers in als je probeert door te dringen en tegenstrijdigheden aan te tonen… Die buffers helpen om de persoon in kwestie in de illusie te houden dat alles okee is en dat hij of zij niets hoeft te doen… Binnen religies bestaan die buffers onder andere uit het vastklampen aan een bepaalde opvatting van één of andere “heilige”, het kan bidden zijn of biechten… Als iemand een gemakkelijk gevoel heeft bij zijn religie, zou hij zich moeten afvragen of hij niet “in slaap” aan het vallen is… In elke religie wordt aangegeven dat je waakzaam moet zijn en blijven, maar in slaap vallen in de illusie is zeer gemakkelijk en deze illusie kan zich op allerlei manieren manifesteren… Over het algemeen zie ik om me heen dat mensen zich vastklampen aan een bepaald idee of een bepaalde theorie of religie… Ze koesteren zich er in, terwijl je nooit zult groeien of jezelf zult overstijgen als je stil blijft staan en je met je denken de sofa van het gemak blijft bezoeken…
Religie en godsdiensten zijn volgens mij ontstaan uit de nieuwsgierigheid van de mens, maar ook door de angst van de mensheid… Een inboorling die het donkere bos ziet en bang wordt, projecteert zijn angsten automatisch op dat bos, waar het gevaar kan dreigen… De perceptie van de mensheid is duizenden jaren gevormd naar angst en gevaar, we hebben niet altijd zo comfortabel geleefd als nu… Die perceptie is nog immer ongewijzigd, onze geest reageert nog steeds met angst als er gevaar dreigt… Ik heb zelf ooit geëxperimenteerd met hasj om te zien wat er met je perceptie kan gebeuren… Door er veel van te nemen, kun je tot op zekere hoogte tijdelijk gaan hallucineren… Ik heb dat dus een keer gedaan, en ik keek een tuin in… Ik zag in de bomen en struiken gezichten, weliswaar gevormd van bladeren, maar toch… In het verre verleden kan die angst geleid hebben tot het geloof in bosgeesten, dat klinkt ook vrij logisch…
Er zijn ook latere religies, die na het ontdekken dat de natuur vrij beheersbaar was, de zon zagen als een godheid… Ook vrij begrijpelijk lijkt me… Men had geen wetenschap zoals we die nu hebben, waarbij we sterren en planeten denken te kunnen verklaren en meten… De Inca’s, Azteken en de Egyptenaren zagen de zon als een bijzonder hemellichaam, brenger van het leven… En het is nog waar ook, als de zon er mee zou stoppen warmte te geven, begint het leven op aarde binnen nog geen 9 minuten af te sterven… We kunnen niet zonder de zon…
Maar andere religies baseren zich niet meer op de buitenwereld, maar op de innerlijke mens… Meditatie, bidden en dergelijke zijn ontstaan uit de mensen die zich naar binnen gingen richten… Die strijd met eventuele innerlijke egoïstische blokkades en de verinnerlijkte maatschappij zorgde voor godsdiensten als het christendom, het boeddhisme, het hindoeïsme, de Islam, enzovoort… Maar dit soort godsdiensten creëerden veel meer metafysische denkbeelden, terwijl de praktische godsdiensten die gericht waren op de buitenwereld juist minder metafysische denkbeelden voortbrachten… Het grote gevaar van de metafysische religies is dat er meerdere plattegronden (bijvoorbeeld de bijbel) van zijn vervaardigd, enorme denksystemen… Maar zijn woorden voldoende om een religie in stand te houden? De meeste godsdienstige mensen vinden van wel, maar woorden zijn voor meerdere interpretaties vatbaar… Iedereen ziet alles zoals hij of zij kan zien, tot zover zijn of haar emotionele intelligentie gaat… Daarom kun je slechts datgene begrijpen, wat aansluit bij je mate van “zijn”, van zelfkennis… En ik verzeker je dat niemand zichzelf kent als hij of zij geboren wordt… Ook daarna niet, want je wordt van je geboorte af aan volgestopt met maatschappelijke waarden… Maar wie ben je werkelijk? Dat is een religieuze vraag, die een weg vol aarzeling en zoeken veroorzaakt… Dus niet een aangename slaap die al die woordelijke plattegronden voor je opbouwen… Want het leven laat zich niet in een plattegrond vatten, een metafysisch bolwerk… Je kunt er hooguit in verdwalen: zónder levende wijze of meester die inzicht heeft, zul je alsnog “in slaap” sukkelen… :{
Klik om te vergroten...
