Wat ik me altijd afvraag bij mensen die geloven in de hemel, het paradijs enzo. Hoe zie je jezelf leven in dat paradijs/die hemel? Stel je eens een eeuwigdurende, gelukzalige toestand voor: Je hoeft nergens meer naar te streven want alles is er al; je kunt doen wat je wilt en laten wat je wilt, uiteindelijk heeft niets wat je doet nog waarde, want je zit nu eenmaal in een paradijs en dat zal altijd een paradijs blijven, wat je ook doet. De invloed die je uit kan oefenen op je omgeving is dus verwaarloosbaar. Welke waarde heeft zo'n bestaan in de hemel dan nog, is dat werkelijk zoveel anders dan simpelweg doodgaan? (dus in de zin, dat je lichamelijke leven op aarde je enige leven is)
Een constante gelukzalige toestand vindt ik persoonlijk bijzonder beangstigend. Er is geluk maar daar staat niets tegenover, op aarde kun je eventueel geluk afzetten tegen een periode van ongeluk, zodat het geluk ook waarde heeft (kijk eens: eerst was het zo, en nu is het zo, dat is een verbetering, wat fijn!) in de hemel ontbreekt dat ongeluk, er is alleen geluk, en dat dan voor eeuwig. Dat lijkt me persoonlijk net zo erg als een eeuwig ongeluk (De hel, zeg maar),
Laatst bewerkt: 8 jun 2005