Gescheiden ouders

Ik had een vriendin en haar ouders zijn nu gescheiden. Toen ik het verhaal hoorde van haar, kreeg ik er de kriebels van!

Haar vader (een dominant persoon, zakelijk) trouwde 16 jaar geleden met haar moeder. De ouders van haar moeder (haar oma dus) vonden het al geen goed idee dat zij met hem trouwde.

Nu 16 jaar verder, heeft die man sinds een jaar of drie, een schuld opgebouwd van ruim 1,2 miljoen! Zij wist het niet want die man deed alle financien en had alles in een computer staan met w8woord. Hij had namelijk de overwaarde van zijn huis belegd en dat is dus gekelderd. Omdat hij zo dominant was en niet toe wilde geven dat het bij hem ook fout kon gaan, heeft hij niks gezegd en is samen met de familie een paar keer op vakantie gegaan, het huis verbouwd voor ruim 200000 euro.

Nu hij dit heeft toegegeven en het huis moest worden verkocht, bleek dit geerfd te zijn en de ouders hebben vastgelgd dat het huis van de moeder is en dat als zij komt te overlijden, het huis naar de kinderen gaat ook al zijn ze in gemeenschap van goederen getrouwd.

Nu is er een hoop getouwtrek met de duurste advocaten en die man maakt die vrouw gewoon kapot. Hij schijnt nu al jaren van tevoren het plan te hebben gehad om te gaan scheiden, maar heeft eerst zoveel mogelijk schulden gemaakt.

Haar vader is eigenlijk gek geworden en allen maar omdat hij niet wilde toegeven dat hij ook fouten kan maken. Hij wil met niemand meer te maken hebben (zelfs niet met zijn kinderen!)

 

ik denk dat je juridisch wel sterk staat in dit geval (ik studeer geen rechten, maar met simpel beredeneren kom je ver). Die vrouw wist niet wat die man deed --> is te bewijzen. Niet zozeer met die computer alleen maar de kinderen weten ook dat die dominant was. Nee, tijdens het scheiden zal die man die 1,2 miljoen betalen. Zo makkelijk kun je schulden niet op iemand anders schuiven (dit verhaal komt namelijk ook bekend voor bij mijn familie rond 1982. Maar daar ga ik niet op in).

 

Ik wens je ook veel sterkte met die spreekbeurt, ik neem aan dat dat voor school is? Dan hoop ik dat je een goed klas hebt. En als je veel gaat huilen dat je dan serieus wordt genomen, dan kan je misschien alleen maar meer je hart luchten.

Ik zelf heb geen gescheiden ouders maar ik kan me wel een beetje voorstellen hoe dit voelt. Een paar jaar geleden had ik een hele goede vriendin waarvan haar ouders gingen scheiden. Zij kwam zowat iedere dag bij mij uithuilen en had daar toen ontsettend veel steun aan. Wanneer het echt niet bij haar thuis te harden was kwam ze bij mij slapen, ook ben ik een keer bij haar blijven slapen maar dat was niet voor herhaling vatbaar. Haar ouder liepen dus midden in de nacht elkaar helemaal verrot te schelden , en toen had ik weer een huilen meisje op me schoot. Maja nu is ze verhuisd en hoor ik niks meer van dr

 

Mijn ouders zijn in totaal 3 keer gescheiden,en 3 keer getrouwd

Ik heb ook nachten vol met ruzie meegemaakt,en dus weet ik wat sommige mensen voelen.
(een beetje dan he )

Op dit moment zijn ze getrouwd,en ik denk niet dat ze ooit nog zullen scheiden.
Vroeger hadden ze aardig wat problemen,en je weet dat een relatie gewoon moeilijker is als er problemen zijn.

Nu hebben ze alles heel netjes voor elkaar,en meteen gaat het ook weer stukken beter tussen die mensen.

In sommige gevallen is het beter als de ouders inderdaad uit elkaar gaan,maar voor een kind is het toch allemaal wat moeilijker verdragen.

Ik had hier ooit behoorlijk moeite mee toen in elke week naar mn pa ging enzo.Tis toch anders dan je gewend bent nietwaar.

Greetz Angelo

 

Hmm ja gescheiden ouders. Daar heb ik ook wel een soort van ervaring mee.
Toen mijn ouders gingen scheiden was ik eigenlijk nog te jong om er iets van te weten. Van de nasleep heb ik echter genoeg meegemaakt.
Reden dat mijn moeder wou scheiden is eigenlijk vrij makkelijk. Mijn vader sloeg haar, en mij (was 1,5 dat ze gingen scheiden).
En als ie dat niet deed of haar bedreigde ging ie wel vreemd of stal ie van haar.
Op een gegeven moment was mijn moeder dat dus zat en is hem gesmeerd naar mijn oma. Mijn vader is er toen wel achteraan gegaan maar hardhandig eruit gezet door mijn opa.
Mijn moeder heeft toen een scheiding aangevraagd en hoewel mijn vader er in de eerste instantie tegen inging is het toch doorgezet.

Mijn moeder heeft mij nooit tegen gehouden om mijn vader te zien. Maar ik zal een voorbeeld geven hoe hij is.
Toen ik een jaar of 6 was liep ik en mijn moeder in de C&A. Op een gegeven moment ziet mijn moeder mijn vader lopen en zegt dat tegen mij.. Ik ga dus naar mijn vader, hij zit mij.. Zegt niets, draait zijn rug naar me toe en loopt weg.
Hij heeft verder nooit contact met mij gezocht. toen ik 16 was wou ik mijn achternaam laten veranderen (in die van mijn moeder) Daar had ik toestemming voor nodig van beide ouders. Mijn vader heeft dat tegen gehouden.
Mijn hele leven zit ie eigenlijk mijn moeder en mij dwars waar ie maar kan.

Wat ik eraan overgehouden heb is eigenlijk vrij simpel.. een enorme haat voor mijn vader. Dusdanig zelfs dat ik niet weet wat ik doe als ik hem tegen zou komen.
Verder neem ik hierdoor zelf geen kinderen. Ik heb een beetje het karakter van mijn vader en hoewel ik nog nooit een vriendin geslagen heb kan ik het ook niet uitsluiten. Ik zou nooit mijn kinderen aan willen doen wat mijn vader gedaan heb. Maar er is maar 1 manier om dat zeker te weten en dat is om geen kids te nemen.

Overigens ben ik niet de enige die hij niet moet tegen komen. Hij is niet lang na mijn moeder hertrouwd. Die vrouw had al een zoon.. Toen die jongen een jaar of 13 was had ie woorden met mijn vader. Mijn vader heeft hem toen door een glazen ruit heen gegooid waarna die jongen 2 weken in het ziekenhuis heb gelegen en toen door advies van een maatschappelijk werker bij zijn eigen vader is geplaatst.

 

jezus nemesis.......hoop narigheid allemaal.
hier heb ik totaal geen ervaring mee,mijn ouders zijn al naar mijn gevoel al 100 jaar getrouwd(38 jaar ofzo).
maar ik kan me wel een voorstelling maken hoe het zou voelen als ik nog thuis zou wonen en mijn ouders waar ik echt vreselijk gek op ben uit elkaar zouden gaan.
daarom vind ik het verhaal van munch erg moedig en gaat van mij een hoop respect richting munch en een ieder die in deze situatie zin eigen leven een beetje op de rails probeert te houden.

hou je taai bij de spreekbeurt munch en de eerste die grappen maakt over jullie problemen thuis kom ik persoonlijk even kietelen.
sterkte ermee......opa beuk

 

Ach shit happens zeggen ze toch
Maar je veranderd er toch niets aan, en ik ben er nu ook echt niet minder gelukkig van. Denk alleen dat ik door die dingen harder ben geworden.
Voordeel voor mij is dat ik eigenlijk hierdoor nauwelijks een band met mijn eigen vader heb. Waardoor ik hem ook nooit echt gemist heb.

Het is zeker moedig wat ze doet. Een spreekbeurt over zoiets als dit maken is zeker niet makkelijk..
Maar veel succes in ieder geval toegewenst met die spreekbeurt. En de steun van Beuker heb je dus ook al die komt dan vast en zeker langs in zijn stoere modder vermomming

 

Mijn ouders zijn in het eerste kwartaal van 2003 ergens gescheiden nadat ze 27 jaar getrouwd waren. Het ging altijd al kut tussen hun en na een tijdje viel de druppel. Met mijn vader kan ik het beste opschieten, keer een avond mee gepraat en heb ik hem aangeraden om te gaan scheiden. Later hetzelfde bij moeke gedaan en de situatie is echt verbeterd. Het was uiteraard in het begin ff wennen, zelf heb ik er nog geen maand mee gezeten. Jammer genoeg heeft mijn moeder er bijna een jaar last van gehad.
Ik had het al aan zien komen toen ik een jaar of 16 was, als ik keek in andere huishoudens waar het vaak "gezelliger" was en dat ik dan thuis keek waar mijn ouders altijd ruzie hadden dan gaat er toch een lampje branden.

Nu zijn we bijna een jaar verder en mijn vader heeft ondertussen al drie kwart jaar een vriendin, die had ie snel ontmoet na de scheiding (nope, hij is niet vreemdgegaan ofzo ). Binnekort gaan ze samenwonen.

Gevolgen:
- Mamma krijgt hechtere band met famillie
- Pappa bouwt nieuw leven op -> Voelt zich sinds jaren gelukkig
- Met Diogaatje gaat het allemaal ook steeds beter

Mijn ouders kunnen elkaar nog wel zien, zonder ruzie enzo. Denk dat het liefdes-kaarsje op een gegeven moment was uitgebrand en dat ze elkaar in de weg zaten, maar omdat ze al lang bij elkaar waren bleven ze het huwelijk een nieuwe kans geven. Uitstelling van executie, als je het mij vraagt. Gelukkig is het achter de rug.
Zelf heb ik jaren nagedacht over bij wie ik zou gaan wonen als ze uit elkaar zouden gaan, de beslissing is uit eindelijk geworden: "Ik ben oud genoeg om zelf uit te maken waar ik naar toe ga, ik wil geen partij kiezen door volgens vaste afspraken schematisch te verhuizen elke $weken" - Ik zit nu bij mijn vader, alweer een week of 2, zodra ik zin heb om naar mijn moeder te gaan pak ik mijn spullen en vetrek ik, heb ik na 2 dagen alweer iets van "ik wil terug" dan gaat dat net zo vlot. Ik heb vooral hiervoor gekozen omdat ik de situatie niet moeilijker wilde maken als dat ie al was.

 

Helaas kan ik sinds kort ook over dit onderwerp meepraten.

Ik merkte al een tijdje dat het steeds iets slechter ging tussen me ouders, ze hadde nsteeds ruzie en negeerde elkaar steeds meer. Op een ochtend vlak voordat ik naar school ging waren me ouders zoals gewoonlijk weer aan het ruzie maken. Toen ik echter beter luisterde hoorde ik me vader scheeuwen dat hij iemand wou "pakken en vermoorden". Natuurlijk weet ik dat me vader zoiets nooit zou doen (Ik hoop het i.i.g. niet) Maar vanaf dat moment wist ik dus dat me moeder was vreemd gegaan.
Ik ben toen ook naar de keuken gelopen en zei dat ik nu naar school ging omdat ik dit niet langer wou aanhoren (Waardoor ik dus 20 min te vroeg op school aan kwam)
Later zijn mijn moeder en vader met mij en mijn broertje gaan praten. Ze vertelde ons dat "mama verliefd is geworden op iemand anders". Wat ik erg vond was dat zij die man pas 2 maanden kende en zij hiervoor dus een huwlijk van 20 jaar waaruit 2 kinderen zijn gekomen op het spel zette.

Mijn ouders gaan nu veel naar therapie, maar dit blijkt niet te werken en de ruzies blijven doorgaan. Ze zijn haast nooit tegelijk thuis en zijn ze dit wel dan negeren ze elkaar.

Dit heeft veel negatief effect op mij gehad. Ik ben hierdoor slechtere cijfers gaan halen op school en ben een paar vrienden verloren omdat ik zonder na te denken dingen eruit flapte waarmee ik hun dus kwetste. (Als ik er achteraf over na denk dan denk ik dat het niet echt echte vrienden zijn geweest omdat echte vrienden je om zoiets niet zo snel dumpen)

Wel is er 1 positief iets uit gekomen. Ik ben door deze vervelende situatie weer in contact gekomen met een bepaald iemand (diegene zal het begrijpen zodra die dit leest) Waar ik in de toekomst veel steun aan hoop te hebben.

 

Deze topic maakt veel indruk op me. Ik heb toch wel wat dingen mee gemaakt. Ben al wat ouder. Mijn ouders leven niet meer. Het leven is onvoorspelbaar, heb ik ervaren. Je moet leren om gaan met veranderingen. Er is geen vaste basis. Je moet het allemaal zelf doen.

Denk terug aan de positieve energie die je hebt ervaren. Probeer je niet al te veel te hechten aan zogenaamde vaste waarden.

Laat het verleden je niet verassen in de toekomst. Geef alles een plaats, maar sluit het wel af. Het is een hoofdstuk. En er volgt een nieuw hoofdstuk, tot dat het boek uit is.

 

ach'ja wat moet ik er op zeggen,.... mijn ouders gingen scheiden toen ik een half jaar was,.... ik heb m'n vader nooit echt gekent, hij is zo'n avontuurier hij is toen in Engeland gaan wonen daar een nieuw gezin gestart maar daar is ie ook al weg en woond nu in Hong Kong. ik ben nu bijna 30 en ik heb het hem maar vergeven, ik moest wel want ik ging met die vrok zitten en het schoot niet zo op met mij,.... nu gaat het stukken beter met me sins dat ik het men vergeven heb

 

Mijn ouders zijn gelukkig nog steeds bij elkaar en er moet wel iets heel geks gebeuren willen die twee uit elkaar gaan. Hiermee zeg ik dus dat ik mijn ouders niet gauw uit elkaar zie gaan, maar dat wil natuurlijk niet uitsluiten dat het niet kan. Niks is zo veranderlijk als de liefde (nja het weer misschien dan ), en de grens tussen liefde en haat is vaak maar heel dunnetjes....

Vanuit eigen oogpunt en ervaring kan ik er dus niet echt over meepraten, ik kom uit een "warm nest" zoals dat heet en woon tot op de dag van vandaag nog steeds happily ever after met m'n ouders en broertje in een huis. Met de uitzondering van een periode waarin het een stuk slechter ging met mij en dat ook wel degelijk invloed had op de rest van het gezin, is het hier altijd een open boek thuis....men staat voor elkaar klaar en geen enkel onderwerp is onbespreekbaar.

Maar goed, ik ken wel wat vrienden waarvan de ouders gescheiden zijn. Alhoewel ik hier nooit echt persoonlijke verhalen of ervaringen over gehoord heb kan ik me voorstellen dat een scheiding een oplossing is voor de ouders, maar voor de kinderen ligt het vaak net ff iets anders. Vooral in een situatie waarin haat ontstaat en er door kinderen als het ware "partij getrokken moet worden" kan ik me voorstellen dat dit erg lastig is. Je krijgt dan een soort tweestrijd in jezelf ; enerzijds wil je de persoon die in jouw ogen verantwoordelijk is ook gewoon voor de verantwoordelijke aanzien omdat je gevoel je dat ook zegt, of dat nu je pa of je ma is....anderzijds zullen het altijd beide je ouders blijven, wie er dan ook "gelijk heeft".

Ach ja, moeilijke dingen des levens zijn het. Vanuit Nemesis' oogpunt kan ik me ook heel goed voorstellen dat je het besluit neemt geen kinderen te willen. Ik wil ze zelf ook niet, hoe raar het ook mag klinken....ik heb immers geen ervaring met "haat binnen de huiselijke kring".

Maar goed, veel sterkte iedereen Ik ga er nu over ophouden voordat ik misschien domme dingen ga zeggen, daar heeft niemand wat aan natuurlijk....

 

Oke, komt er nog 1.

Mijn ouders zijn sinds een jaar of 6 geleden gescheiden. En dat had al veel eerder moeten gebeuren. Ik heb 7 jaar lang (slaande) ruzie tussen die 2 gezien. Bijna elke nacht kon ik wel weer naar beneden lopen met de vraag of die 2 ff wat stiller wilden doen, omdat ik niet kon slapen van de herrie. Hoe gek het ook klinkt, op een gegeven moment werd het een soort van normaal.

Ik merk nu pas wat het met mij heeft gedaan. Ik was altijd ongelooflijk agressief. Was altijd buiten en alleen maar aan het vechten. Gingen we op een gegeven moment op stap en dan was het, yes! Kunnen we weer knokken. Toen m'n ouders de stap hebben genomen om uit elkaar te gaan was het een soort van opluchting. Ik woon nu bij m'n moeder (ja ben nog te lui om het huis uit te gaan) en het 1e jaar was er nog steeds veel ellende hier, maar daarna is er eigenlijk nooit meer wat gebeurd. Ook geen ruzies meer ofzo.

M'n vader is eigenlijk ook helemaal geen vader. Hij kan het gewoon niet. Hij wilde ook eigenlijk helemaal geen kinderen, maar het was kiezen. Bij m'n moeder blijven en wel kinderen nemen, of vertrekken. Gevolg was dus wel kinderen en hij was bijna nooit thuis. Heel vroeg werken, heel laat terug.

Maja, nu is gelukkig de rust weer terug, woon hier prima en het gaat hier ook prima Heb alleen nog een lading psychische klachten, maar weet allemaal (nog) niet in hoeverre dat met die periode te maken heeft.

Ik zou nog wel een pagina door kunnen gaan denk ik.. Maar vind het wel even prima zo

 

Ik had al het e.e.a gemerkt in de schrijfwijze van je andere posts e.d.
En bepaalde gedachtengangen.

Jammer dat ouders het zo voor hun kinderen kunnen verpesten.

Gelukkig kan ik er verder niet over mee praten.

 

Interesting.. Hoe bedoel je? Ongeveer dan..

 

Mijn ouders zijn een jaartje geleden gescheiden, best klote als je het niet ziet aankomen, geen ruzie, helemaal niks. En dan opeens hoor je dat je ouders niet meer samen kunnen leven. Me pa woont best ver weg en die zie ik alleen in de weekenden, best jammer maar met me moeder kan ik ook goed opschieten. Tkwam aan als een baksteen, en ik ben er nu wel zo'n beetje overheen. Het zorgde er wel voor dat ik slechtere cijfers op school haalde dan ik gewend ben, maar het gaat nu al weer de goede kant op. Me ouders kunnen niet zo goed met elkaar meer overweg, cker niet sinds me moeder een vriend heeft. Maarja ze zien elkaar bijna nooit dus dat is niet zo'n probleem

 

Ik wil er wel wat aan toe voegen,

Ik kan niet wachten om een gezinnentje te beginnen, want de ervaring die ik heb mee gekregen zegt mij hoe het niet moet.

Als ik kinderen heb blijf ik bij ze, want ik doe het uit liefde en uit verantwoordelijkheid.

 

Ja maar geloof me als je bij je vrouw blijft voor je kinderen ben je heel s;lecht bezig. Daar wordt de sfeer niet beter op in huis hoor.

Kijk scheiden kan, is erug kut maar als je er gewoon bent voor je kids en goed voor ze zorgt is er niks aan het handje. Laat ze weten dat je er bent en dat je ze van ze houdt. Ze zullen wel moeten begrijpen dat het gewoon niet anders kan.

 

Mijn ouders zijn 8 jaar geleden gescheiden. M'n vader was vreemd gegaan, en ging het huis uit. Toen kon hij nergens terecht en ging hij bij m'n tante wonen, tijdelijk. Daarna verhuisde hij naar St. Niklaas. Ik ging om het weekend naar mijn vader toe, in Sint. Niklaas. Hij haalde me dan op met de auto. (Verschrikkelijk) Nu is hij terug verhuist naar Zeeland (Hulst) en kan ik er makkelijk naar toe. Ik zit daar ook op school.

Alleen het lullige is... M'n vader denkt amper aan m'n zus. M'n zus was 24 Mei jarig, en hij beweerde dat hij haar een paar keer had geprobeerd te bellen, maar dat ze niet opnam. Maar bij haar gemiste oproepen stond hij geen een keer. Hij was het dus gewoon vergeten. Daarom belde m'n zus hem, en zei dat ze het wel wat lullig vond dat hij niet gebeld had, en toen hing ie gewoon de hoorn op. Hij was gewoon de verjaardag van z'n dochter vergeten.

En nou wil hij trouwen met zijn nieuwe vriendin, en ik heb hier geen goed gevoel over. Zelf heb ik geen moeite verder met dat m'n ouders apart wonen, want m'n moeder is nu gelukkig met haar nieuwe vriend, en ik denk zelfs dat ik het beter heb gekregen na de scheiding.

 

mijn ouders zijn al gescheiden toen ik onder de 10 jaar was (ben nu bijna 1.
weet er niet zoveel meer van alleen een beetje geruzie aan de deur soms en aan de telefoon.

mijn vader is hertrouwd en zijn nieuwe vrouw heeft een tweeling, alle twee meisjes/den van ook bijna 18.

alleen soms een beetje ongemakkelijk bij mijn vader thuis, maar voor de rest allleen goede dingen.

spoiler egocentriek ten top!

Spoiler

je krijgt 2 keer cadeaus kerstmis/sinterklaas enz.