Gescheiden ouders

Ja leuk hoor als je 2 keer kado's krijgt. Maar als je ze niet mee mag nemen heb je er weining aan.....

Zo ging het bij mij vroeger dus. Mocht ze niet mee naar m'n moeder nemen.

 

ik had vroeger ook zo'n vriend die zn ouders waren gescheiden

jah mn ouders die geven me alebij cadeautjes bij mn verjaardag .

nu zit die in emergis met problemen


dus soms krijgen de kinderen er wel problemen mee want wat wendy al zij: nu merk je het niet maar als je ma bij je weg is dan is het niet meer vanzelfsprekend dat ze thuis zit als je van school af komt bv...


maar men ouwe zijn nog niet gescheiden ookal gaat eht neit altijd helemaal goed

 

Mijn ouders zijn ook gescheiden maar het is niet zo alsof dit een traumatische ervaring is ofzo. Vind dit topic soms een beetje overdreven... :{

 

Voor jou mischien wat overdreven, voor andere is een forum een uitlaatklep, en ook valt voor de 1 scheiden makkelijker te verwerken als voor de ander, praten helpt het beste voor die groep mensen. En ligt ook nog eens aan de omstandigheden van hoe de ouders uit elkaar zijn gegaan, ik vind deze topic helemaal niet zo overdreven. Heb niet ieders verhaal gelezen mischien dat je dat bedoelt. Ook mijn ouders zijn alweer 4 jaar gescheiden, het heeft allemaal zo zijn voor-en na-delen in een relatie.

Zelf moet ik toch toegeven dat ik nog wel eens denk aan de tijd dat me ouders bij elkaar waren, dan bedoel ik de leuke herinneringen natuurlijk.

Maarja life goes on!

 

Beetje late quote maar hier is ongeveer 't zelfde aan de hand.. Echt om de grootste onzin de hele dag (+ tot heel laat) super-erge ruzie en 'gedreig'(weet niet hoe ik 't anders moet noemen..) met een scheiding door mijn moeder. Ik kan net zoals jij niet echt goed met m'n pa overweg en spreek hem bijna nooit en als ik met hem praat dan is 't over zo'n kutonderwerp zoiets als : 'Waarom neemt Van Basten Huntelaar toch niet mee naar 't wk'.
Ik voel me er best wel kut door, en ga tijdens de uren dat m'n ouders beiden thuis zijn meestal mijn heil bij vrienden zoeken.. Of in ieder geval weg..
Nja.. Vroeger viel het nog wel mee : Af en toe eens een ruzie (wat volgens mij elke ouders wel eens hebben lijkt me zo) maar de afgelopen 2 jaar wordt het steeds meer en erger.. Nu is 't vrijwel elke dag zo..

 

Nou, mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 was (ben nu 17), en toen kwam het wel als een klap aan.. Op de een of andere manier weet ik nog precies hoe het ging toen mijn ouders mij en m'n zus me vertelde dat ze niet meer van elkaar hielden..
Nou, mijn vader ging op zoek naar een woning in Amsterdam (daar werkt hij ook), en ik bleef met mijn zus in Hoorn wonen, en gingen eens in de 2 weken naar onze vader. Het was in het begin heel erg wennen, maar al snel leerde ik er mee leven (denk dat ik mazzel heb gehad dat het ver voor mijn pubertijd is gebeurd), mijn zus heeft er flink wat onder geleden (was onhandelbaar en dergelijke). Nu woont mijn pa in zandvoort door bepaalde omstandigheden, en zie ik hem eigenlijk veel te weinig. Ik bel nog wel elke week minstens 1 keer met hem, om gewoon contact te blijven houden. Gelukkig kunnen mijn ouders nog heel goed met elkaar opschieten. Zo hadden we laatst de verjaardag van mijn zus, en zijn we met haar vriend, onze ouders en ikzelf, uit eten geweest.
Dat ging gewoon normaal, en ik denk dat ik daar heel erg blij mee mag zijn, want als ik hier zo lees, zie ik dat het veel erger kan.

Ondertussen was ik 6 toen mijn moeder hertrouwde (redelijk snel idd), en mijn vader heeft op een paar vriendinnen (playerrrrrrr ) na, nooit echt iets gehad. Nu zijn we 11 jaar verder, en na dik een jaar ruzie, zijn ze sinds een paar maanden gescheiden. Heel wat gezeik daardoor gehad, maar dat is nu gelukkig grotendeels voorbij. Af en toe hebben ze nog steeds ruzie, aangezien ze nog steeds in 1 huis wonen. Dit huis is verkocht, maar we gaan er pas in augustus uit. Dan ga ik met mijn moeder in een huurhuis wonen, en ik merk gewoon nu al, dat ze is veranderd. Vroeger was ze altijd een beetje strikter voor zichzelf, en ging ze nooit gezellig iets doen met vriendinnen, en nu doet ze dat gewoon weer. Dat is sowieso een hele goede vooruitgang. En ergens ben ik ook wel blij dat me stiefpa weg gaat, want van alle ruzies die ik heb meegekregen (en dat zijn er veel.. ), heb ik gewoon door gekregen, dat het echt een vreemd persoon is. Hij verdraaid in dergelijke ruzies altijd de woorden van m'n ma, en heeft gewoon vreemde gedachtengangen. Ik denk dat ik hem nooit meer zal zien, en daar zal ik geen minuut om rouwen..

En @ Drone, sommige hun ouders zijn op hele andere manieren uit elkaar gegaan dan jou ouders misschien. Het kan een hele zware ervaring zijn..

 

Mijn ouder zijn 2 jaar geleden ofzo gescheiden (weet het niet eens meer precies ). Op het moment was het allemaal wel kut enzo, maar ik wende er best wel snel aan.

M'n vader was vreemdgegaan (hondenlul!), spanningen, weg met die gast. Nou, janken janken, jaar kut. Ik wende er echter aan en had er vrede mee. Ik ben het afgelopen jaar veel killer geworden, het kan me allemaal wel aan m'n reet roesten. Nu gaan m'n vader en z'n nieuwe vriendin samenwonen, fijn voor ze. Ik ben er toch maar 1 keer in de 2 weken.

Veel invloed op mijn karakter?
Nee.
Psychische gevolgen?
Wtf? Nee.
Nog vaak pijn?
Nee.
Ben ik er sterker uitgekomen?
Hell yeah. Dat is wel een zeer positieve uitdraai.

Maargoed, ik vond het in het begin vooral kut, daarna had ik zoiets van 'Boeiend, laat maar zitten'. En voor je het weet, zat ik m'n verhaal op een Xboxforum te schrijven.

Edit: Om nog even toe te voegen dat ik een gruwelijke hekel heb aan de 'Dat moet zwaar zijn' wannabe-steunende opmerkingen. Ik irriteer me daar mateloos aan, en als m'n vader of moeder er weer over beginnen voel ik meer irritatie dan verdriet. Laat het eens rusten, verdomme.

 

mijn ouders zijn 2 en een half jaar terug gescheiden, op sinterklaasavond ( ) t liep gewoon niet meer..
mn pa had meer aandacht voor de tv dan voor mijn moeder, en op een gegeven moment was ze het zat. Mijn vader is een tijdje flink down geweest, mijn ma had na een aantal maanden (!) al een nieuwe vriend (gevolg: ik heb mijn moeder een half jaar niet aangekeken) maar daar kan ik t nou goed mee vinden.
Mijn pa heeft nu na 2 jaar ook een vriendin, maar die mag ik niet.. ze claimt mijn vader echt op en wij (ik en mijn zus) worden weggedrukt.. ach, ze doen maar, ik leef mn eigen leven. Ze probeert ons nou ook voor haarzelf te krijgen maar dat lukt haar niet.. we laten haar gewoon merken dat we haar niet hoeven .

 

Dat moet zwaar voor je zijn. :






Ik vind trouwens wel dat scheiden heel erg schadelijk voor kinderen -kan- zijn. Niet het scheiden zichzelf, maar vooral als er veel ruzie was, ik denk niet dat je dat gemakkelijk achter je laat. Ik heb nooit ruzie tussen mijn ouders gezien, aangezien mijn moeder op zichzelf woont en mijn vader muzikant is. Dus daar ben ik wel blij om.

 

Euhh heb niet genoeg tijd om alles te typen (nu dan ) want moet zo naar me oma's begravenis..

Maarja mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 was... heb er dus erg weinig van meegemaakt, maar baal heel soms toch wel...

En euhh ja tot mijn 13e heb ik bij me ma in Ede gewoont en toen moest ik gaan

 

Ik zou het best vinden als ik gescheiden ouders had. Nu zal je wel denken WTF waarom dan. Ik ben toen ik 5 jaar was mijn moeder kwijtgeraakt, dus ik ben bijna mijn hele leven opgegroeid zonder moeder. Ik weet niet zo veel meer van die tijd, dus erg moeilijk heb ik het niet gehad, boos ook niet echt. Ik ben daarom ook gedeeltelijk door mijn oma opgevoed, dus ik had het best moeilijk toen mij oma k***** bleek te hebben, waar mijn moeder ook aan is overleden, al besefte is het niet echt. Gelukkig is mijn oma daar bovenop gekomen.

Edit: @Victor: moet je eens naar het liedje van Nas luisteren genaamd Poppa was a Player, staat op The Lost Tapes. Is wel een verassend verhaal, misschien zet het je een beetje aan tot denken. Al moet je wel rekenen houden dat hier een andere cultuur heerst.

 

Damn, dan maken wij ons druk om gescheiden ouders.. Kut man :{ :

Ik merk trouwens zelf ook, zeker na mijn moeder's 2e scheiding, dat ik er sterker uit ben gekomen. Ik was vroeger best wel afhankeljk, en dat is nu gewoon veel minder.. daarnaast was ik vroeger 'bang' om alleen te zijn, als ik bijvoorbeeld ergens heen ging, dat ik dan niemand zou kennen daar. Dat is nu over.. denk dat dat wel enigszins te maken heeft met die scheidingen..

 

Mijn ouders zijn ook sinds een jaar of 5 gescheiden en ik heb het er toen wel zwaar mee gehad omdat ik het niet aan zag komen. Ze hadden nooit echt ruzie (waar ik bij was) en in eens vertelden ze dat ze gingen scheiden.

Ze kunnen gelukkig wel goed met elkaar overweg, als mijn pa langskomt (hij woont wat verder weg) blijft hij gewoon bij ons thuis slapen.

 

Dat klinkt nogal therapeutisch, als abstracte omschrijvingen waarin zowat iedereen zich op één of andere manier wel in kan vinden.

Maar mijn ouders zijn ook gescheiden, toen ik iets van 12 was. Hun huwelijk was toen ongeveer 2,5-3x zo oud als ik zelf, dus het was wel een schok. Ik heb nog steeds vaak contact met beide ouders, maar ik merk dat ik sinds die leeftijd ben verandert in een snel geïrriteerde klootzak. Ik weet niet of iemand anders zich in deze charmante omschrijving kan vinden?

 

Damn, lijkt wel of iedereens ouders gescheiden zijn..

 

Ach ja, wat was het, 1 op de 4 ofzo?

Ik doe gezellig mee . Op m'n 5e - 6e zoiets zijn m'n ouders gescheiden. Besefte dat toen natuurlijk nog niet en ben er nu eigenlijk wel aan gewend. Vind het wel rot voor m'n moeder dat ze nog geen nieuwe partner heeft gevonden. En ben zwaar onder de indruk dat ze het hele huishouden hier in haar eentje draait. In feite heb ik er zelf absoluut geen last van. M'n ouders zijn nog aardig bevriend (ook al komt dat natuurlijk alleen door m'n broertje en ik) en we gaan zelfs af en toe weleens samen uit eten.

Gevolgen voor mij:

• Zelfstandiger geworden
• Sterker in m'n schoenen gaan staan
• Veel meer een helpende hand in huis geworden

Tja als je het zo bekijkt zou het haast als positieve ervaring gezien kunnen worden. Dat is natuurlijk niet zo, ik denk dat ik wel liever had gehad dat m'n ouders bij elkaar waren. Maar ik heb er eigenlijk nooit echt mee gezeten.

 

Hallo,

Ik zal vanmiddag als ik thuis kom ook fff mijn verhaal doen, moet nu naar school.

Doei

 

Voor mij ligt het een beetje anders. Mijn ouders waren gescheiden toen ik 1 was. Des tijds was me moeder vaak in Marokko bij mijn vaders moeder, en die behandelde haar als een 'slaaf' en me vader zei er niks van en keurde het allemaal goed, dus had ze haar koffers gepakt en is ze naar Nederland gekomen.

Ik ken me vader eigenlijk helemaal niet, kan me niks met hem herrineren. En hij heeft nog nooig een kaartje voor me verjaardag gestuurd of opgebeld, terwijl hij weet waar ik woon. Ik heb vaak genoeg een foto van mijzelf naar hem gestuurd, maar die kwam weer terug op de post. Dus voor mij is het alsof ik geen vader heb, wat opzich wel jammer is als ik zie hoe sommige vrienden met hun ouders om gaan.

Dat is mijn story wat betreft ouders die gescheiden zijn. Wat het voor gevolgen heeft voor mij haast geen. Hoe kan je van iets houden zonder het gekend te hebben of iets missen. Wel heb ik altijd in me hoofd dat ik het jammer vindt dat ik geen vader heb, het concept vader is toch wel leuk iemand die veel tijd met je doorbrengt en mannen zaken met je doet

 

die mannen zaken waar jij het over hebt, die heb ik ook vaak moeten missen.. kleine dingetjes, als voor het eerst scheren enzo, dat heb ik nooit met mijn pa gehad.. Maarja, daar kreeg ik dan wel voor terug dat ik een hele andere band met mijn vader heb gekregen, die moeilijk te beschrijven is, maar wel heel sterk is..

 

waarom heb ik soms het gevoel dat ik het script van gtst aan het lezen ben