iemand die mij zeer dierbaar is (mijn broertje) heeft het ook al van kinds af aan. En schelden is hetgeen dat het minst voorkomt, maar het blijft meestal wel het meest hangen, vandaar altijd de media aandacht naar die typische gevallen. Mijn broertje had het ook meer met oncontroleerbare bewegingen. Hij is nu volwassen, en heeft er enorm mee leren leven. En daar hebben ik, maar ook de rest van mijn familie en zijn vrienden respect voor.
Op dit moment zelfs zonder enige vorm van medicatie een normaal leven. Tien jaar terug was het soms echt huilen met de pet op.
Hij had er helaas echter ook een vorm van ADHD bij, wat de medicatie behandeling alleen maar bemoeilijkte. Bijvoorbeeld jaren in zijn jeugd om 19.00 uur naar bed door die versuffende shit.
GdlT is in ieder geval een ernstige *thanks Tom Clancy
* afwijking. Maar de uitwerking van de ziekte en de houding van anderen maken het tot een even 'dodelijke' ziekte als elk andere ernstige ziekte.
Maar gelukkig is mijn broer nu iemand waar je het bijna niet aan zou kunnen merken.
Nogmaals schelden is maar 1 van de vele uitingsvormen, en de meesten zullen dit dus niet hebben. Hoe meer iedereen hier de nadruk op legt, des te moeilijker is het voor de mensen die het daadwerkelijk hebben er normaal mee om te gaan. (Ga eens na hoe het moet zijn dat je denkt dat iedereen op je let..dat is best kut)
sorry Tom Clancy: gelijk heb je, legt makkelijker uit zo, maar gelijk heb je..synapsen, neurotransmitters etcetc....all fucked up pretty badly
Laatst bewerkt: 29 mrt 2003