Het euthanaseren van pasgeborenen met een ernstige afwijking

tjah mijn mening heb je al.Dom om te roepen dat het zielig is.Het is geen plicht om te leven maar een recht.En een mens mag onder geeen beding pijnleiden.Verder is een mening 1.Maar de door mij gequote post bevat onzin.En al helemaal als de feiten iets anders zeggen (de artsen beslissen en vragen aan etc NIET de ouders zoals jij zei in die post).Daar wijs ik je op meer niet

 

Waar heb je t nou over gozer? Wat ik zeg is een mening, mijn mening. Nu ga jij zeggen dat mijn mening niet juist is omdat de feiten anders zeggen? Mijn mening is allesbehalve onzin. Dat de feiten anders liggen kan wel zo zijn, maar dan mag ik nog wel zeggen wat ik ervan vind.

 

jah natuurlijk.Maar het verhaal krijg een hele andere werking op het moment dat jij gaat zeggen dat de ouders de dingen bepalen.Het geeft een compleet verkeerd id af van dit hele geheel.

 

Als jullie nou eens stoppen met ruzie ( zo komen jullie over) maken en gewoon elkaars meningen laten voor wat ze zijn.

 

Het OM ziet, zeer terecht overigens, af van vervolging van de artsen als aan dezelfde voorwaarden vna het grongingse protocol is voldaan. Goede zaak, ook al geldt het strafrechtelijk gezien nog steeds als moord.

 

Ik ben ook voor de "moord" van een ernstig afwijkend pasgeboren kind waar geen redden meer voor is.
Ik zal het eens in andere woorden beschrijven dan een neutraal(/formeel) beeld.



Zo'n kind vergald je leven compleet:
* Je verliest je vrijheid-> niet met je man/vrouw gezellig naar de bios.
* Je vrije tijd ->Daardoor verlies je vrienden.
* Je werk -> Om leuke dingen te kopen. of zelfs als bezigheid

Ook op lange termijn, het is niet zoals bij "normale" mensen dat ze (vroeg) uit huis gaan, je ze alleen thuis kan laten op zeg maar 12jarige leeftijd (oid)(vrijheid). Een ouder zit zijn hele leven aan het kind vast.

Als je gelijk bij de geboorte het kind laat inslapen heeft hij geen pijn, de ouder zijn "verlost" van de zorgen.

Tuurlijk, het is een levend wezen. MAar hoe levnd kan je iemand noemen als je hem nauwlijks kan opvoeden. Als ouder is dat toch een reden om een kind te nemen. Je wil een kind opvoeden.

Veel mensen zullen dit niet aankunnen om zo iemand op te voeden. Veel mensen zullen dit van zichzelf weten. Als je denkt er niet aan te kunnen beginnen moet je gelijk kunnen zeggen dat je het niet aan kan een opvoeding van gehandicapte.

Als je het wel kan, dan blijft die keus aan jouw natuurlijk. Maar dan moet je het ook doen. Er zullen wel genoeg gezinnen zijn met bijvoorbeeld een kind met een ernstig geestelijke stoornis (mongolen bijvoorbeeld). Maar dat ze het kind verwaarlozen omdat ze het zelf niet aankunnen.


Even een ander voorbeeld waaruit dit blijkt.

Er zijn veel kinderen met ADHD of PDD-NOS. dit zijn zeer moeilijke kinderen om mee te leven. Je kan ze niet opvoeden. ze kunnen zich niet in de emoties van anderen plaatsen en hebben vaak moeite met de omgang met andere mensen (vaak ruzie's met vrienden).

Deze kinderen zijn vaak tussen hun 15e en 18e al uit huis. Dan komen ze te wonen bij Jeugdzorg. Nu probeer ik niet te zeggen dat die mensen ook maar "afgemaakt" moeten worden (me zus heeft zelf ook ADHD). Maar dit is meer een vergelijking wat die ouders doormaken met deze kinderen. Veel kunnen de druk niet aan. Daarom sturen ze ze maar uit huis zeg maar. (dit is trouwens wel in de extreme gevallen. niet elke vorm van ADHD- of PDD-NOS is even erg)

Ik bekijk dit verhaal allemaal vanuit het oogpunt van de ouders. De baby's hebben toch nog geen besef. Ze beseffen niet dat ze leven tot op de zoveelste dag. Daarom vind ik dat ouders in overleg met doktoren (je kan een dokter hebben die er natuurlijk vel op tegen is of juist een groot voorstander van is) moeten kunnen besluiten om een kind direct bij de geboorte mogen in te laten slapen.


Wat een verhaal.

 

ik ben er ook voor maar alleen in extreme gevallen dus als een kind echt gaar lijden en je weet dat van tevoren dan kan ik daar in komen

 

Je hebt daar een paar goede punten VySio, dankje

 

Off-topic
dankje


Heb toevallig vandaag wat research gedaan over PDD-NOS, omdat een vriendin van mij dit heeft. heeft ze wat rare dingen gedaan, en sommige vrienden laten haar daar nu door vallen. Zeggen dat ze gewoon neit goed bij der hoofd is enzo. Probeer dat een beetje goed te praten door uit te leggen. Ik vond gewoon dat een gedeelte van dit argument bij dit onderwerp past

/off topic

 

Dan kan je ze op de eerste plaats nauwelijks vrienden noemen. Ik las laatst achterop de vpro gids een brief van een meisje die d'r arm of d'r been (ik weet niet meer precies) voor iets van 3 weken in 't gips moest houden. Dat vond d'r vriendje niet zo leuk want hij vond dat hij dan voor gek liep als hij samen met haar was. Hij wilde haar die drie weken dus ook niet zien. "Wat moet ik doen" vroeg ze. Tja, da's niet zo moeilijk he meid.

 

Kinderen met een handicap, verstandelijk en/of lichamelijk... Je kunt niet van ouders vragen dat ze alleen de zorg op zich nemen. Ook kunnen we niet zomaar de beslissing nemen dat ze er niet mogen zijn. De samenleving heeft een zorgplicht.

Ik werk zelf in de zorg (verstandelijk gehandicapten). Niet in de directe zorgverlening, maar ik val onder de "overhead". Ik heb bewondering voor de veelal jonge mensen die in de zorgsector werken.

Je moet niet vragen waarom iemand zo is zoals hij of zij geboren is... Antwoorden zijn er niet. Maar de emotie en liefde die in mijn werkomgeving met name verstandelijk en meervoudig gehandicapte mensen met je delen kunnen we niet bevatten. Dit is misschien wel de reden waarom zij zo zijn.

 

mensen het gaat hier niet om afwijkingenn als zjnde mensen met het down syndroom of iets dergelijks.Het gaat hier om babys met een overlevings percentage van nul.En (of) extreem veel pijn.Niet iemand met een handicap.Daarop zal nooit dit van toepassing zijn.

 

Persoonlijk heb ik me nooit gestoord aan iets aan haar. Ja wel sommige dingen. Maar ik hou ook rekening mee dat ze dit heeft. ik snap dat ze sommige dingen niet inziet.



Ik weet ook dat het gaat om kinderen met een kleine overlevings kans - of veel pijn, maar je kan niet weten hoe lang het duurt voor ze dood gaan. Sommige ouders (slechte ouders) zullen dan vast ook wel naar dit moment uitkijken op momenten.

Zoals ik al zei: een baby heeft nog geen besef van wat er allemaal gebeurd is. Ooit heb ik eens geleerd op school dat de meest traumatische ervaring van de mens de geboorte is.

Als een kind net gebaard is en dan afgemaakt word help je het kind eigenlijk alleen maar in principe. Hij heeft veel pijn, zat 9 maanden lang in en donker hol, lekker warm, hoefde niets te doen voor zijn eten.

Als het geboren word moet het in een keer licht gaan zien, het is koud, nu moet ie zuigen om te eten.

Het kind zou op zo'n moment waarschijnlijk niets liever willen dan dood zijn. MAar dit weet je nooit, dus een erg goed argument kan je het misschien niet noemen. MAar ik denk, ik noem het even.