Caelin Alaina
Gisteren omstreeks 16:00 uur s'middags is een deel van de familie al gearriveerd. Lekker eten beneden wordt rustig uitgepakt en geconsumeerd. Mijn vader komt eventjes later met de taxi vanuit de verzorgingshuis (heeft een klap verwerkt met een amputatie van een been tot boven zijn knie) en eindelijk zijn we compleet.
Mijn vriendin is al beneden en Caelin en ik zijn klaar om onze opwachting te doen. Ik loop rustig de trap af met in de gedachten dat ik vol in tranen schiet zodra ik beneden ben, maar uiteindelijk gebeurt dit niet. Vol trots loop ik onze woonkamer binnen naar de familieleden die al uren vol spanning zitten voor dit moment.
Ik loop als eerst naar mijn vader en overhandig Caelin. Zachtjes hoor ik over de woonkamer ''aaaahhh'' ''oh my!!!" . Ook hier denk ik dat ik mijn tranen niet kan bedwingen, maar ik hou vol. Caelin rust nu heerlijk in mijn vaders armen en moeders zit ernaast, ik hoor de woorden:
Goed gedaan kerel! Wat een prachtig kind! Ik hou me tranen in bedwang.
Nadat Caelin door iedereen is aangestaard en een paar hapjes zijn gegeten, pak ik Caelin weer in me armen en zeg de overige familieleden even gedag. Ik loop de trap op richting haar kamer en leg haar in dr Stokke Mini bedje (
). Nadat ik de kruik opnieuw heb afgevuld en in haar bedje heb gestopt, kijkt ze mij continu aan. Ik praat tegen haar terug in het engels en lees een simpele verhaaltje voor. Ik merk nu pas dat haar ogen een blauwe gloed hebben en kijk vol verbazing ernaar. In de wetenschap dat ik weer naar beneden ga, gaat mijn lichaam op slot. Het enige wat door me heen raast is:
Ik kan haar gewoon niet alleen laten! Ik verstijf en kan me niet bewegen, mijn hele lichaam is gefocust op haar terwijl ze mij blijft aankijken en op dat moment ''breek'' ik. Mijn tranen laat ik eindelijk lopen, tranen van geluk, deze moment lijkt stil te staan en mag voor mijn gevoel eeuwig duren. Het gevoel dat je verantwoordelijkheid heb over een andermans leven, haar kan opvoeden naar jou eigen normen en waarden waarin iedereen gelijk staat, de onvoorwaardelijke, pure liefde die je terug krijgt. Dat is een energie wat ik nu pas besef, liefde (hoe cheesy) het ook klinkt, is de sterkste emotie en overwint alles. In de verte hoor ik iemand de trap oplopen en ik ben binnen een seconde weer ''op aarde''.
Het is mijn moeder die binnen komt en zij komt naast me staan. Samen kijken we naar Caelin en glimlachen we beide naar elkaar. Wat is dit toch mooi! Mijn moeder zegt:
Kom, we gaan naar beneden en laten haar even slapen. Ik zeg ''ok'' en tijdens het lopen naar beneden raast ''het moment'' nog door mijn hoofd en stiekem heb ik een brede glimlach op mijn gezicht wat niet verdwijnt.
