Mmm… Ik heb ooit Sim City 2000 gespeeld ja… Maar terug naar je Lot… Als het Lot datgene is waar alles om draait is de stap naar een godheid bijna onvermijdelijk… Zelfs Adolf Hitler geloofde in het Lot, iets wat alles onvermijdelijk zou besturen… Het ultieme, het onafwendbare… En aangezien dergelijke eigenschappen over het algemeen aan goden worden toegeschreven… We weten niet waar we vandaan komen, klopt… Het godsbeeld kan alle vormen aannemen, en ik weet dat het woord “god” verkeerde associaties kan oproepen… Vandaar dat je Lot misschien een beter woord is voor al die goden… Een soort verzamelnaam dus… Maar ik benadruk dat er geen daadwerkelijke vrijheid zou bestaan als er een Lot zou zijn… Misschien zouden er een paar subkeuzes mogelijk zijn, maar wat vaststaat staat vast… En dat is mijns inziens onmogelijk, omdat uiteindelijk vaststaande feiten betekenen dat alles als het ware statisch (dood) zou worden… En aangezien het heelal een dynamisch geheel (b)lijkt te zijn…
Het heelal is voor ons momenteel oneindig ja… En ik denk dat dat wel klopt, maar het kan ook anders zijn… Maar goed, je schrijft min of meer dat ik iets aanneem, terwijl ik niet kan weten of het waar is (dat het heelal oneindig zou zijn)… Maar ik kan net zo goed tegen jou zeggen dat je nooit kunt weten of jou Lot en alles aan theorie wat je daaraan hangt wel echt waar is… Want je gaat ook uit van een “aanname”, dat een Lot zou bestaan en je geeft zelfs een schema aan waaruit dat ongeveer zou moeten blijken, de werking er van… Dus ik vind het geen argument om het oneindige heelal als aanname daartegen weg te strepen… Rond de jaartelling wist men helemaal niet hoe het heelal in elkaar stak… Men dacht dat de aarde het middelpunt was van alles en dat de aarde plat was met een koepel er overheen… De zon en de sterren waren een soort gaten in die koepel die het (goddelijke) licht doorlieten… Dus we kunnen inderdaad nooit weten of we het bij het rechte eind hebben… Jij kunt net zo min bewijzen dat je Lot bestaat als dat ik kan bewijzen dat het heelal oneindig is… Maar gezien de afstanden die de mensheid via wetenschap momenteel kan meten, is het heelal enorm van omvang, zelfs het licht doet er eeuwen over om deze afstanden te overbruggen…
Volgens mij zijn de genetische eigenschappen van een kind wel degelijk van invloed op wat of wie hij uiteindelijk wordt of wil zijn… Het Tabula Rasa idee is mijns inziens te eenzijdig en te beperkt… Een onbeschreven blad is slechts deels te beschrijven, maar ik geloof geen snars van dat onbeschreven blad… Sommige ouders voeden twee kinderen precies hetzelfde tegelijkertijd op, en de één wordt een net burger en de ander een zware crimineel… Dus de wil van de cultuur en de ouders is sterk, maar beperkt… Omgekeerd kun je inderdaad beginnen met een kind op te leiden tot een klein terroristje of crimineel, maar dat is geen garantie dat het dan daadwerkelijk de crimineel wordt die de ouder voor ogen heeft… Er zijn sterke voorbeelden van verlichte geesten die totaal ingingen tegen hun cultuur… Als voorbeeld neem ik Prins Siddhartha (uiteindelijk de Boeddha), die werd opgevoed in een paleis waar ouderdom en de dood op allerlei wijzen op extreme wijze uit het paleis werden verdreven door zijn koninklijke ouders… Hij wist dus niet wat de dood inhield, elk verdord blad werd zelfs uit het paleis weggehaald voordat het kind wakker werd en de paleistuin in mocht gaan… Uiteindelijk brak Boeddha (omdat hij het gevoel had dat er iets niet klopte) op een dag toch uit het paleis van zijn ouders met een paard en wagen, en zag een oude zieke man langs de kant van de weg liggen… Ook kwam hij een lijk tegen en was hevig verontrust… Uiteindelijk deed hij wat al voor zijn geboorte allegorisch was voorspeld aan zijn ouders: hij legde zijn koninklijke kleding af en begon zijn persoonlijke zoektocht naar de Verlichting…
Dit is een voorbeeld van hoe de dwingende cultuur faalt, en dat de jongeling zijn eigen weg gaat, ook al wil je voorkomen dat hij een bepaalde richting uit zal gaan… Boeddha kwam dus als vanzelf op het pad dat hem paste (als gevolg van de angst van zijn ouders) en na veel omzwervingen en ontberingen en een welhaast oneindige zoektocht ontspande hij zich op een dag… Al het gedoe viel van hem af en hij realiseerde zich dat noch zijn cultuur, nog het leven hem in de maling kon nemen… Hij was zichzelf en had het bewustzijn dat het zoeken naar waarheid dan wel nodig was geweest om tot dit punt te komen, maar dat het uiteindelijk nergens toe leidde… Hij was wie hij was en dat was genoeg…
Laatst bewerkt: 8 feb 2006