Homoseksualiteit

Wahaha ok, maar tis een feit dat ze er gewoon moeite mee hebben. De meeste dan

 

Ik denk niet dat ze daar zozeer moeite mee hebben maar gewoon bang zijn dat anderen hen dan meteen bestempelen als homo. Kijk ik ben hetero maar ik zie heus wel of een andere man er goed uitziet of niet, dat heeft niks met homoseksualiteit te maken.
Zelf heb ik ook af en toe het idee dat mensen om bovenstaande reden alles wat met homoseksualiteit te maken heeft de grond in boren en bijvoorbeeld als onnatuurlijk te bestempelen. Als je dit uit een of andere religieuze overtuiging doet ok, maar wij zijn volgens mij ook oud en wijs genoeg om in te zien dat dit kennelijk ook door de natuur zo bepaald is. En dat er, afgezien het feit dat je het smerig vindt of niet, eigenlijk niet zo veel mis mee is.

 

Zodra wij Joling als boegbeeld van de Nederlandse homo gaan neerzetten is het einde zoek, vind je niet?

 

Interessante discussie

Homoseksualiteit, ik vind dat het gewoon moet kunnen. Net als lesbisch of bi zijn. Ik ben zelf 100% hetero, en hoewel ik me niks kan voorstellen bij het idee dat ik gevoelens zou hebben voor een jongen (dat is dus het hetero zijn ) kan ik wel gewoon respect opbrengen voor degenen die dat wel hebben. De gedachte om te zoenen met een jongen, of zelfs seks ermee te hebben kan ik me ook niet voorstellen (2 meiden die het met elkaar doen vind ik daarentegen wel weer geil, maar goed dat terzijde ).....maar wie ben ik om te oordelen over een ander ?

Het probleem van de huidige maatschappij is in mijn ogen het zogenaamde "massa-denken", ofwel alles wat de massa doet/denkt is "normaal", en wie daarbuiten valt met zijn gedrag of denkwijze is "raar" of "anders". Een duidelijk voorbeeld zijn mensen die zich anders kleden dan hoe de meeste mensen dit doen : de punker die met zijn hanekam over straat loopt wordt uitgelachen of uitgescholden, hij wijkt af van de norm en is dus volgens het massabeeld "niet normaal". Ik loop zelf ook altijd met een over-sized shirt, een te wijde broek en m'n haren pimpelpaars of wat dan ook over straat....dus ik maak dit regelmatig mee, en ik denk dat ik niet de enige ben.

En zo is het ook met homo zijn denk ik, hoewel homoseksualiteit steeds vaker voorkomt is het overgrote deel van de massa nog steeds hetero. Volgens het massa-denken krijg je dus weer diezelfde vergelijking : iemand die homo is wijkt af van de norm (de norm wordt dus bepaald door de massa), en is daarom "raar" of "anders".
Natuurlijk denkt niet iedereen zo, homoseksualiteit wordt gelukkig meer en meer geaccepteerd, maar veel mensen vinden het blijkbaar nog steeds iets om een ander op af te moeten rekenen. We hebben het extreme voorbeeld hier in de thread al gezien, die van de persoon die nu een ban heeft Helaas komt dit nog maar al te vaak voor....veel mensen moeten nog steeds leren iemand niet te beoordelen op zijn uiterlijk/geaardheid of wat dan ook, maar gewoon als PERSOON. Op die manier zouden we veel respectvoller met elkaar om kunnen gaan, en hadden diegenen die afwijken van de "norm" ook niet zo'n moeite met accepteren wie ze zijn, en om dit te laten zien aan de buitenwereld

Wat ik ook zo jammer vind zijn de vooroordelen die er bestaan. Zo heb ik een tijdje in het kappersvak gezeten, toen ik dat bekendmaakte zaten er een stel mensen tussen die serieus dachten dat ik homo was....en dan heb ik zoiets van "Waarom dat dan ? Omdat ik iets in de uiterlijke verzorging heb gekozen ?". Het slaat werkelijk helemaal nergens op....

Nu zit ik overigens niet meer in het kappersvak hoor, want bij mij is een paar maanden geleden het Syndroom van Asperger (vorm van autisme) geconstateerd....doordat de nadruk in het kappersvak vooral ligt op het sociale gedeelte, ben ik hierin vast gaan lopen. Ik vertel dit om mee aan te geven dat ik ook "anders" ben voor de buitenwereld. Heb me altijd wel anders gevoeld en afgevraagd waarom ik met bepaalde dingen niet om kon gaan zoals "normale" mensen dit doen, alleen nooit geweten waar het aan lag....

Toen het net bij mij vastgesteld was voelde ik het ook alsof ik een "ziekte" had waar ik mee geboren was, en waar ik mee het graf zou ingaan. Als ik ooit kinderen krijg is de kans voor hun groter dat zij ook een vorm van autisme meekrijgen, autisme kan namelijk wel erfelijk zijn. Maar ik heb geleerd dat dat beeld van die "ziekte" die ik had, voornamelijk gecreeerd is door mijn omgeving en door de hardheid die de maatschappij gewoon is ! Ik heb namelijk helemaal geen ziekte, ik ben gewoon een tikkeltje "anders" dan "de meesten", en dat geldt ook voor homoseksuelen....

Teveel mensen zijn gewoon te kortzichtig, weigeren naar de persoon ACHTER het etiketje (of we het nou over homoseksualiteit, autisme of WAT dan ook hebben) te kijken.....en veel mensen vinden het (om een voor mij net zo onbekende rede) dan blijkbaar nodig om een ander daarop aan te vallen/af te kraken. Misschien om zichzelf een soort van ego-boost te geven ? Zo van "Maar dat heb ik gelukkig niet" ofzo, ik weet het echt niet....

En dit kan voor de homoseksueel (of wie dan ook die iets heeft of iets doet wat buiten de "norm" valt) erg frustrerend zijn, want die mensen voelen zoiets ook wel aan. "Wat zal mijn omgeving ervan vinden ?", "Hoe zullen mijn vrienden reageren ?" etc. En eigenlijk zou dit niet moeten horen, je bent gewoon wie je bent en zolang je er een ander niet mee schaadt is er toch niks aan het handje ? JIJ hebt alle recht om te zijn wie je bent, dat is jouw godgegeven recht....en wie denkt die andere persoon die daarover oordeelt wel wie ie is ? Ik zal het je nog sterker vertellen, vrienden die zich altijd als een vriend hebben gedragen maar je de rug toekeren nadat ze erachter komen dat je "anders" bent....dat zijn helemaal geen vrienden ! Nooit geweest, alleen soms duurt het ff voordat je mensen ECHT leert kennen.....been there done that, en ook dat is helaas een zeer spijtig iets.

Om een lang verhaal kort te maken voor alle homoseksuele mensen (dat is namelijk het onderwerp van deze thread, maar eigenlijk zou ik het net zo goed tegen iedereen willen zeggen) : Wees gewoon lekker jezelf, doe de dingen waar jij gelukkig van wordt en kijk daarbij niet teveel naar wat andere mensen ervan vinden. Soms is dat moeilijk omdat je je dingen aantrekt, maar uiteindelijk ben je zelf het meeste verantwoordelijk voor je eigen geluk. Laat dat geluk niet door een ander zijn mening verpesten !

Respect voor iedereen !

 

Wow, op dat tijdstip zo'n post: respect (das al één ).

 

How eens! Ik had het niet beter kunnen verwoorden

 

Goede Post, ook ik kan het niet beter verwoorden én dat voor een hetero, haha sorry.

 

he hoi

hier een dame die een relatie heeft met een vrouw.
Ik heb voorheen altijd relaties gehad met een man en er na een tijd achter gekomen dat het gevoelsmatig niet ok was. Een relatie gekregen met een vrouw en dat voelt perfect. Weet je wat het vaak moeilijk maakt misschien en dat merk je ook wel in de posts: De vooroordelen! Een homo is een verwijfd typje, die steken zich in leer, komen alleen in gay bars en dansen op de gay pride! De lesbiennes zijn manwijven, hebben kort haar, dragen een tuinbroek enz. enz. Bullshit dus! Maar dit is waar de meeste mensen in de maatschappij mee worden geconfronteerd dus wordt daar het beeld over homoseksulaiteit op aangepast. Jammer maar waar. Daarom is er ook de snelle verdediging van mensen: ik ben geen homo hoor! Wat een onzin.
Niemand kan aan mij zien dat ik op vrouwen val. Maar goed ik dans dan ook niet op een gay pride!

Ben wie je bent en zorg dat je kunt zeggen dat je gelukkig bent!

 

Mmmm… Ik heb bovenstaande posts eens rustig globaal doorgelezen… Zitten goeie argumenten tussen… Ik zal mijn eigen levensverhaal maar effe in het kort vertellen… Ik ben geboren in het Westland en daar is homo-zijn uiteraard uit den boze (ik woon nu in Den Haag)… Ze zullen je niks doen, maar je wordt eigenlijk min of meer doodgezwegen als homo, ik weet niet precies hoe ik dat moet verwoorden, maar dat komt er het dichtstbij…

Inderdaad, jullie raden het al, ik ben dus een homo… En of iemand dat stom vindt of wat dan ook, het laat me totaal KOUD… Dat is niet altijd zo geweest… Ik heb er opgroeiende in dat Westland erg veel moeite mee gehad, met die geaardheid (zoals ze dat noemen)… Het is gewoon een feit dat iedereen wordt opgevoed met het idee dat hij hetero is en zal zijn… Maar dat is dus helemaal niet het geval! Ik merkte zo rond mijn 12e jaar dat ik anders in elkaar zat en zit emotioneel dan degenen die wij als hetero’s bestempelen… Uiteraard is dat een wereldschok voor je (lees: mij)… geweest… Ik heb geprobeerd het te verbergen uit angst… Dat noemen ze in de kast zitten, en niet onterecht… Deze angst voor de heterogerichte wereld is dat je bang bent dat ze je afwijzen, niet als volwaardig mens willen of kunnen zien… Zeker als je 12 bent is dat natuurlijk veel erger als dat je 20 bent of zo… Ik wil er niet zielig over doen, maar je moet als puber accepteren dat je TEGEN de wetten van de tradities in gaat, en hetero gericht zijn is de traditie… Ik zeg niet dat het slecht is, de samenleving is wat dit soort dingen aangaat eenmaal hypocriet… Maar ik wil niemand ergens van beschuldigen, het is gewoon een vaststaand feit dat je als mens je samenleving hebt geïnternaliseerd… Dat betekent dat de geldende normen en waarden niet alleen buiten je leven, maar ook in jezelf… Je wordt eenmaal gevormd door de wereld om je heen… Dan kom je er achter dat je tot een minderheidsgroep behoort, en dan OOK nog op het emotionele en seksuele gebied…

De ramp is totaal doordat je het gaat verbergen, gaat verdrukken… Ik heb er zelfs depressies door gekregen, zonder dat ik zelf doorhad waar ik mee bezig was… Op een gegeven moment kom je jezelf toch tegen, je kunt je gerichtheid/geaardheid NIET onderdrukken of omzeilen… Dus moet je het accepteren… Maar dat was voor mij erg moeilijk… En kom nou niet aan met het gelul in de trant van: “ja, als je er zelf voor KIEST”… Niemand “kiest” bewust voor homoseksualiteit, iedereen kiest automatisch datgene wat de samenleving voorschrijft… De één doet er alleen wat langer over om zijn emotionele en seksuele geaardheid te kunnen aanvaarden dan de ander…

Uiteindelijk is het allemaal erg meegevallen, ik heb op een dag iemand ontmoet waarmee ik al 13 jaar samenwoon… Ik ben zelf inmiddels 44 jaar oud, en ik ben er van overtuigd dat als ik mijn homo-zijn niet had geaccepteerd, dat ik mezelf uiteindelijk misschien zelfs van kant zou hebben gemaakt… Emotionele energie is enorm sterk, er tegen vechten is letterlijk zelfmoord… Ik hoef daar verder niet dramatisch over te doen… Wat ik de heterosamenleving min of meer verwijt als instituut, is dat men altijd valt over het seksuele gedeelte van het homo-zijn… Wat maakt dat nou uit? Niemand heeft er ook maar iets mee te maken wat ik tussen de vier muren van mijn slaapkamer uitspook… Alles draait om het emotionele gevoel van liefde, seks is maar bijzaak… Het is leuk, maar dat is dan ook alles… Ik haal de waarde ervan naar beneden, omdat niemand er iets mee te maken heeft, met mijn privé-gedrag… Dat er hetero’s zijn die het homoseksuele gedrag “vies” vinden, ahem… Als ik sommige hetero’s bezig zie zijn, dan heb ik ook al gegeten en gedronken… Maar ik heb er niets mee te maken, ze mogen zichzelf zijn… Als ze er niemand mee kwetsen is het okee… En dat is nou juist waar het om draait… Doordat de hetero’s in de meerderheid zijn, en het zorgt voor nageslacht, voelen sommige lui zich een soort übermensch en bestempelen homo’s als üntermensch… Dat zijn termen uit nazi-duitsland, ik besef dat goed, maar het is gewoon de waarheid… Daarom is het zo gemakkelijk om homo’s te veroordelen, alsof het ungeziefer is, minderwaardig volk en kun je ze net zo goed in mekaar rammen… Okee, ik heb het nu even gechargeerd om het contrast scherp te stellen… Voor de rest zijn hetero’s als mensen volkomen okee, alleen de instituten die zij vormen zijn helaas nogal homo-onvriendelijk… Kerk, staat en dergelijke zijn altijd tegen homo’s geweest, helaas… Gelukkig is dat hier in Nederland min of meer over en heb je dezelfde rechten als homo als je trouwt als dat je hetero bent… Zo hoort het! Niet dat ik zo nodig in een trouwjurk moet, al zou het me misschien beeldig staan (geintje)… Hetero’s moeten wat mij betreft minder de homo’s voorschrijven wat ze wel en wat ze niet zouden moeten zijn… Vergeet dat maar, want wij passen toch nooit in het voorgeschreven ideaal van de hetero, of hoe de hetero ons op afstand zou willen houden… Relnichten, hoe denk je dat die ontstaan? Dat zijn jongens die jarenlang vast hebben gezeten met hun gevoel, en nu losgeslagen zijn… Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel… Ik houd zelf ook niet van nichterig gedoe, maar ze zijn er eenmaal… Je doet er niks aan, respecteer het nou maar gewoon… En als je als heteroman geen homo’s bij je wilt, nou okee… Even goeie vrienden… En als ze je lastigvallen, zeg je maar gewoon dat ze je met rust moeten laten… Denk je maar eens in hoeveel vrouwen letterlijk lastig worden gevallen door halfbezopen hetero’s die zich moed hebben ingedronken om een vrouw het bed in te versieren… Dat is precies hetzelfde… En als dat vrouwen "lastigvallen" tot een deel van het heterogedrag behoort, nou okee… Ik vind het niks, maar vrouwen weten hopelijk genoeg manieren om dergelijke lastpakken weg te sturen…

Maar goed, respect voor iedereen is gewoon goed, maar vaak moeilijk te realiseren… Zeker als het om iets gaat als het homo-zijn… Voel je je er door bedreigd? Ga het dan uit de weg, maar loop niet andere mensen die anders zijn dan jij te bedreigen… En schrijf ze ook niet voor hoe ze zich zouden moeten gedragen volgens hetero-maatstaven... Dat geldt uiteraard ook omgekeerd in het gedrag van homo’s naar hetero’s, maar we zijn als homo’s eenmaal in de minderheid… Dat zal ook zo blijven, maar homo’s bestaan al sinds de dageraad der mensheid, en je krijgt ze nooit weg… Blijkbaar heeft de Natuur of het Bestaan er belang bij dat ze er zijn, anders zouden ze er NIET zijn, toch?

 

Deze conclusie is nergens op gebasseerd. 'De Natuur' of 'Het Bestaan' heeft helemaal geen belangen, dus uitspraken over deze belangen zijn per definitie onwaar. :{

 

Mmm... Gaan we ons op het filosofische vlak begeven... Het Bestaan heeft wel degelijk belangen, en dat is het bewaren van het EVENWICHT... Blijkbaar is alles met alles verbonden, niets staat op zichzelf... Dus is alles zoals het is en is blijkbaar alles NODIG... Maar goed, je mag dat anders zien, prima...

Feit blijft dat ik homo ben en de Natuur blijkbaar mij heeft laten ontstaan... Als dat niet had gemoeten of gemogen, dan zou ik automatisch hetero zijn... Simpel...

 

Dat kan ik inderdaad niet ontkennen

 

Indien je het bestaan zou beschouwen als een hyperontwikkeld computerprogramma, waar Lot, Bestemming en Nut de hoofdredenen zijn voor het blijven bestaan van een soort, dan zou je Homo's ook simpelweg kunnen zien als bugs; foutjes in het programma.
Dat zou dan net zoiets zijn als I-robot, waar robots gebonden zijn aan wetten om mensen veilig te laten leven. Uiteindelijk blijkt alles te omzeilen..

Hoewel het een mogelijkheid is, en de kern van de ontkrachting van jouw stelling dat homo's er gewoon moeten zijn, ben ik het er niet mee eens.

Het maakt me absoluut niet uit wat voor een geaardheid iemand heeft. Uiteraard vind ik het dan wel prettig als er nog genoeg heteromeisjes over zijn voor alle heteromannen enzo. Ik ben geen homo, maar kan me voorstellen hoe het is om buitengesloten te worden..
Het hoort inmiddels bij het alledaagse leven dat er homo's zijn, en verbreedt je visie. Laat die tolerantie maar groeien en iedereen vrolijk samen leven, zolang iedereen elkaar maar in zijn/haar waarde laat.

 

Mmm... Ik geloof dat het theoretische en dorfilosofische uiteindelijke NUT een beetje de boventoon dreigt te gaan voeren... Het enige wat ik eigenlijk wilde zeggen, en dat is wat jij hier ook aangeeft, is dat iedereen in zijn waarde gelaten moet worden... Ik vind filosoferen over stellingen wel grappig, maar het is minder van belang... Het uiteindelijke NUT, daar komen we toch niet achter... Ik wil met mijn "NUT" eigenlijk benadrukken dat ik net zoveel recht heb op een bestaan als iedereen, ik laat me vanwege een andere emotionele geaardheid NIET uitsluiten van de samenleving... Dat is feitelijk waar ik eigenlijk naartoe wilde... Maar goed, woorden zijn eenmaal multi-interpretabel...

P.S. Hetero's als reden voor het voortbestaan van de soort, dat is misschien ooit nuttig geweest, maar nu niet meer... We barsten met onze mensheid zo langzamerhand van deze planeet...

 

Iedereen heeft het recht om te bestaan. Bij sommige mensen dringt dat gewoon niet door, maar volgens mij heeft iedereen zelfs evenveel recht om te bestaan. Een aantal idioten misbruiken dat recht alleen om te zeggen dat mensen met een andere geaardheid niet zouden mogen bestaan..

als iedereen spontaan onvruchtbaar zou zijn, zou de mensheid over 100 jaar ook wel uitgevaagd zijn.

 

Elk mens is bij de geboorte vrij en heeft gelijke rechten:

Echter vrij is een groot begrip en de maatschappij lijkt in eerste instantie te bepalen hoe vrij je mag zijn. Gelijke rechten, tja….als je voldoet aan de gangbare waarden en normen dan wel. Maar wat als je anders bent?

Ik ben een vrouw van 29 en heb een relatie met een vrouw. Mijn verhaal:

Een meisje, vrolijk, altijd in voor iets geks, goed gebekt, lollig en volop genieten van het leven, een onbezorgd bestaan! Noem het maar mijn dekmantel want ik was een lesbienne incognito. In mijn eigen wereld was ik altijd in gedachten verzonken, waren er zorgen, twijfels en angst, en een verborgen verlangen naar een liefde die niet mocht bestaan.

Thuis werd er gelachen over homoseksuelen, in de omgeving leek het voor de mannen een droom om twee vrouwen met elkaar te zien. Kijkend naar een programma op tv. bijv. ‘all you need is love’ werd een homoseksueel paar, met luid bah-gejoel, via het beeld bij ons in de huiskamer ontvangen. In onze kennissenkring was een comming-out, de reactie vanuit de omgeving was: ‘God, wat erg zeg voor die mensen, het zal je maar gebeuren!’.

Ik kende alleen de relaties met een man. En ja, ik meende oprecht verliefd te zijn. In eerste instantie ging ik ervan uit dat ik gewoon de juiste man nog niet was tegengekomen. Ik kwam heus nog wel een man tegen waarmee ik mijn leven wilde en kon delen en waardoor mijn verborgen verlangens geen recht hadden om naar buiten te komen. Ik vertrok op een gegeven moment voor een poos naar het buitenland. Het was een vlucht, een vlucht van de strijd tussen de twee werelden waarin ik leefde. Maar ook in het buitenland was ik incognito. Natuurlijk werd het probleem daar niet opgelost, het leverde mij wel rust op.

Terug in Nederland was er niets veranderd. En toen ontmoette ik een dame. En hetgeen ik al mijn leven lang probeerde weg te drukken gebeurde: Ik werd verliefd op haar. Ik verbrak snel het contact want dit kon niet. Hopende dat het over zou gaan. Tijdens de nachten in mijn bed, ging het piekeren door. Mijn twee werelden kwamen samen en leken d strijd tussen elkaar op te geven. Voor d buitenwereld veranderde ik namelijk ook en langzaam verloor ik mijn dekmantel. Ik werd stiller, trok mezelf terug, ik was niet meer de vrolijke onbezorgde vrouw zoals men mij kende. Ook al had ik het contact met die lieve dame verbroken, ik bleef verliefd op haar en in mijn gedachten fantaseerde ik over hoe het zou zijn om me vrij te voelen. Ik besloot het contact te herstellen en er ontstond een relatie die enkel bestond tussen die twee personen. In deze relatie had ik het gevoel thuis te komen, de persoon te zijn die ik wilde zijn en eindelijk oprecht te kunnen zeggen dat ik gelukkig was.

Op een avond tijdens een bezoekje bij mijn ouders heb ik het onverwachte gedaan. Zonder voorbereiding, schreeuwde ik het uit: Ik ben lesbisch. Geschrokken van mijn eigen woorden was er stilte.

Inmiddels woon ik al 4 jaar samen met die lieve dame. Natuurlijk heeft mijn omgeving gezocht naar verklaringen. Hoe kan dat nou, wat hebben we verkeerd gedaan. Niemand in de familie is lesbisch dus waar komt het toch vandaan. Ze ziet er helemaal niet lesbisch uit. Komt het doordat ze contact had met een lesbienne, was ik besmet? De mannen: Ze heeft nog nooit een echte man gehad dus kom maar eens hier! Maar goed, die fase is voorbij en het zoeken is gestopt. Ik ben er…Ik leef…en ben gelukkig! Twee vrouwen samen.

ps: oja, een vrouw en ik vind xboxen geweldig!

 

Mmmm... Een prachtig verhaal gabb... Mooi dat het allemaal goedgekomen is... Het zou toch eeuwig zonde zijn als je de emotionele foute keuze had blijven maken om je gevoelens op te sluiten... Zoals ik hierboven zelf al aangaf, is dat op den duur destructief voor je zelf... Dat houdt niemand uit... Gelukkig zijn in de liefde is erg belangrijk, zo niet het belangrijkste in deze wereld...

Je vindt Xboxen geweldig, mooi zo! Ik vind het ook prachtig en speel dagelijks via Xbox Live tegen meerdere andere gamers... Dat is altijd lache en nooit een probleem... Niemand maakt er een probleem van dat ik homo ben, ik praat er eigenlijk ook nooit over... De meeste homo's blijven (te) lang tegen het coming out probleem aanhangen, terwijl het reuze meevalt als je er eenmaal voor bent uitgekomen dat je homo bent... Het is veel meer je eigen angst, je eigen innerlijke gevecht tegen vastgeroeste maatschappelijke waarden... Dat homo's niks zijn en blabla... Ik ben geen enkele heterovriend kwijt geraakt nadat ik iedereen had ingelicht over mijn persoonlijke geaardheid... Ze begrepen het allemaal... Dus ik heb grotendeels voor niks in de rats gezeten over de samenleving en de eventuele negatieve reacties... Maar als je anders bent dan anderen, dan is dat (in eerste instantie bij de ontdekking daarvan) een erg bedreigend gevoel, precies zoals jij ook aangeeft in je post... En laat mensen die eventueel aan je twijfelen zich maar lekker met hun eigen leven bezighouden...

 

Mooi verhaal.
Ik moest toch wel om dit gequote stukje lachen. Het is pure onbegrip natuurlijk maar de beredenering vind ik toch wel lollig.
Maar goed, voor iemand die in jouw situatie zat is het een stuk minder leuk en het is maar goed dat je uiteindelijk toch de juiste keuze heb genomen om voor je gevoelens uit te komen.
Wat dat betreft kan ik me gelukkig prijzen dat ik nooit in zo'n situatie zou komen, niet omdat ik hetero ben maar omdat ik weet dat mijn familie het zonder problemen/onbegrip zou accepteren als ik wel homo zou zijn.

 

thanks!

In ieder geval ben ik inderdaad blij nu dat er rust is! Bedoel natuurlijk de rust in mijn lijf .
Ik denk inderdaad dat je zelf in de ergste scenario's gaat geloven wanneer je het wilt gaan vertellen. Achteraf gezien had ik me een hoop gepeins kunnen besparen. Maar helaas dat weet je van te voren natuurlijk weer niet.

Het is inderdaad moeilijk om in een dergelijke toestand te verkeren alleen, maar dan ook weer achteraf gezien, heeft het ook wel weer iets positiefs gebracht. Het maakt je uiteindelijk sterker en weet erg goed hoe jezelf in elkaar zit en leert veel over de maatschappij.

Uiteindelijk ben ik ook geen vrienden kwijt geraakt. In het begin wel. Maar dat was meer omdat ze het nooit verwacht hadden en het erg moeilijk vonden om het beeld bij te stellen. Nu, heeft iedereen eraan kunnen wennen en is het goed zo. Er is volledige acceptatie.

Wat betreft de uitspraken: *) ze zijn inderdaad wel lollig! Nu kan ik er ook wel om lachen. Echt mensen zeggen de gekste dingen, waarschijnlijk vanwege onwetendheid maar goed het gebeurt wel. Ik zal er nog een noemen:
Mijn pa vertelde het tegen zijn beste vriend. De beste vriend was vreselijk meelevend: hij zei: 'Maak je niet zo druk, het had allemaal erger kunnen zijn. Ze is in ieder geval niet aan de drugs en ze is geen crimineel'.
HAHAHA! Tja ... wat moet je dan nog zeggen. Net alsof er een rijtje van drie is van erge dingen:
1. Een zoon of dochter hebben die verslaafd is aan drugs.
2. Een zoon of dochter hebben die crimineel is.
3. Een zoon of dochter hebben die homoseksueel is.

*Misschien kennen anderen ook nog van die uitspraken?

 

Een tijdje geleden is een neef van mij voor zijn homoseksualiteit uitgekomen. Ik schrok in eerste instantie wel omdat ik dit nooit van hem had verwacht, er is niks verandert in het contact dat ik met hem had en ik respecteer hem dat hij er openlijk voor uit is gekomen.

Het geen wat jammer was is dat zijn eigen vader het niet accepteerd, omdat hij nogal "zwaar" christelijk is ingesteld met zijn gedachten. Zijn vader is hier zelfs door overspannen geweest etc. dit vond ik wel jammer voor mijn neef. Zijn vader wil het gewoon niet accepteren, dit lijkt mij toch het ergste voor hem, dat iedereen het accepteerd behalve zijn eigen vader.