Na al een lange tijd een groot fan te zijn van Dexter Gordon en het alom bekende meesterwerk Kind Of Blue had ik mijn oog laten vallen op Mingus Ah Um. Heb in de reacties van meerdere mensen hier op mume verwijzingen naar dit album gezien en wilde het zelf weleens meemaken. Mijn Charles Mingus-"ontmaagding" was eindelijk aangebroken. Wat is een beter moment voor een eerste bericht dan dit?
Het album begint gelijk met een lekkere bass, waarna de eerste track uitloopt op een brei van verschillende blaasintrumenten die samen als een harmonie je laten genieten van de heerlijke klanken. Dit ondersteunt door een lekker pianodeuntje en heerlijk dikke basslijn. Wat een lekkere introductie voor een heerlijke plaat.
Hierna begint een rustiger nummer dat mij gelijk behoorlijk bekend in de oren klonk. Dit nummer is namelijk gebruikt als achtergrondmuziek op een Interlude op een hiphopalbum uit 2004. Het was "A Long Hot Summer" van Masta Ace, wat echt een van mijn favoriete recente hiphop platen is. Het bracht dus gelijk geweldige herinneringen naar boven. Echter heb ik nooit het gehele nummer mogen aanhoren, maar ik kan zeggen dat het beter is dan ik had verwacht. De sax spreekt me erg aan, ondersteunt door weer die geweldige piano en Mingus als bassist (dat dacht ik tenminste wel). Een verrassing voor me was het stuk op 2:40, een soort verkapte versie van de standaardmelodie van het nummer, in een woord heerlijk.
Van rustig weer naar snel, fel en uitdagend. De melodie die de piano speelt in Boogie Stop Shuffle doet inderdaad aan een Batman/Spiderman denken, zoals iemand hier al eerder heeft gezegd. Een heftig begin van het nummer, dat zo uit een Batman episode gelopen kan zijn. De saxofoon speelt heerlijk in op die eerste tonen, waarna het feest pas echt kan beginnen. Uiteindelijk wisselt de piano dit ook geweldig af en weer andersom.
Nu maak ik even een stap over een aantal nummers heen, omdat het anders een te lang stuk wordt. Dit zegt dus niet dat de nummers slecht zijn, maar andere nummers steken er voor mij echter gewoon bovenuit. Zo maakt Bird Calls echt de titel waar door de soort nabootsing van echte bird calls in zowel het begin als het einde. Hier tussenin wordt hier verder mee gespeeld, maar doet het mij niet echt meer aan bird calls denken. Alleen de telkens terugkerende melodie doet dit.
Nu kom ik aan op misschien wel mijn favoriet, waarover ik hier nog niks heb gezien. Het geweldige Fables of Faubus. Het begint erg goed met korte inzetten van de trompet/saxofoon. Dit loopt vloeiend over in lange halen die uiteindelijk weer leiden tot de korte halen van het begin, ondersteund door een andere sax die de lange halen op de achtergrond doorzet. Hoe verzin je het? Een 5 voor compositie. Denk je dat je het gehad hebt met geweldige compositie, komt er een onverwachte versnelling die weer overloopt in het rustige tempo en het plaatje van geniale compositie totaal maakt. Niets anders dan lof over dit meesterwerkje. Ditzelfde trucje van versnelling wordt ook in het hierop volgende nummer gebruikt, maar toch behoudt ook dit nummer weer zijn eigen sfeertje. Het doet je bijna denken aan het vrije leven van een kat op een lekkere warme zomerdag. Lekker lui, zo voelt het.
Ook de resterende nummers behouden het niveau van de geweldige compositie. Ook heeft ieder zijn eigen aantrekkelijke punten. De geweldige inzet van de piano aan het begin van Pedal Point Blues, na een kort moment heerlijk ondersteunt door de saxofoon. Opmerkelijk is dat hier pas een stuk later de bass ineens inspringt en het geheel doet opleven als een heerlijk warm geheel. GG Train daarentegen begint juist weer met een lekkere snelle basslijn die diep in je doordringt als een drilboor. Dit alles wordt afgesloten door het mooie Girl Of My Dreams, die ook weer het bekende versnellen gebruikt, wat misschien ook wel de rode draad door dit album kan zijn. Om dit te ontdekken zal ik het echter nog een aantal keren moeten luisteren.
Dit is wat er direct na de eerste luistersessie in mij opkwam. Misschien verandert dit nog in de toekomst, maar de eerste indruk is bijzonder positief. Ik ga zeker meer van Charles Mingus ontdekken, want de man is bijzonder getalenteerd. Voorlopig zou ik het een 4.5 geven, maar ook dit zou natuurlijk nog kunnen veranderen.
Klik om te vergroten...
